του Πέτρου Μακρή
Φέτος συμπληρώνεται μία πενταετία από την τελευταία αναθεώρηση (2008) του Συντάγματός μας. Και σύμφωνα με τις διατάξεις του, ανοίγει ο δρόμος για μια, χωρίς φυγόδικες υπεκφυγές, νέα αναθεώρησή του.
Απόλυτη προτεραιότητα επιβάλλεται να δοθεί στην κατάργηση του επαίσχυντου, για μια θρυλούμενη ως ευνομούμενη χώρα, νόμου «περί ευθύνης υπουργών». Αυτού του αντιδημοκρατικού και αντισυνταγματικού μορφώματος, που εντιμότερο θα ήταν να μετονομαστεί σε «νόμος περί έμμεσης αμνήστευσης υπουργικών κακουργημάτων».
Εξίσου αναπόδραστη είναι και η ανάγκη για κατάργηση των βουλευτικών ασυλιών, οι οποίες, μαζί με το προηγούμενο νομοθετικό ανοσιούργημα, καταρρακώνουν τις διεθνώς καταξιωμένες αρχές της ισονομίας και ισοπολιτείας, μετατρέποντας έτσι το Κοινοβούλιο σε ολιγαρχική λέσχη και τον υποτίθεται κυρίαρχο ελληνικό λαό σε κοινωνία παριών.
Σκόπιμο και ωφέλιμο θα ήταν να εισαχθεί προς συζήτηση στη Βουλή και η λήψη απόφασης για την κατάργηση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από το σώμα των βουλευτών και η ανάδειξή του στο ύπατο αξίωμα με τη λαϊκή ετυμηγορία, καταξιώνοντας έτσι τη λαϊκή κυριαρχία, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των δημοκρατικών Συνταγμάτων. Και αρκεί μια συγκριτική εκτίμηση των δύο διαφορετικών τρόπων εκλογής του ανώτατου άρχοντα, για να μας οδηγήσει άνετα στο συμπέρασμα ότι το ισχύον σύστημα εκλογής του Προέδρου υποκρύπτει συχνά κομματικά παζαρέματα. Και όχι σπάνια η εκλογή αυτή νοθεύεται από λαθροχειρίες, όπως η ιλαροτραγική και αλησμόνητη ψηφοφορία με… χρωματιστά ψηφοδέλτια!
Επιπλέον, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την άμεση εκλογή του αλλά και την ενίσχυσή του με αποφασιστικότερες αρμοδιότητες θα παύσει να δίνει την εντύπωση ότι χειραγωγείται από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, με τη σχεδόν αναγκαστική υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων -συνήθως κυβερνητικής επινόησης-, όπως το βολικό για κάθε κυβέρνηση διάταγμα για πρόωρη διάλυση της Βουλής, που εννοεί την έμμεση αμνήστευση ασυγχώρητων υπουργικών αδικημάτων…
Via : www.enet.gr
