photo: Alexandros Katsis@fosphotos.com
του Γιώργου Καρελιά
Από τη Μεταπολίτευση (1974) μέχρι τον Μάιο του 2012, το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα παρέμενε σταθερό. Στην κυβέρνηση εναλλάσσονταν ένα κόμμα της Δεξιάς (ΝΔ) κι ένα κόμμα του Κέντρου (ΠΑΣΟΚ). Το ΚΚΕ ήταν σταθερά το τρίτο κόμμα, με ποσοστά συνήθως λίγο κάτω (και σπάνια λίγο πάνω) από το 10%.
Τον Μάιο και, κυρίως, τον Ιούνιο του 2012 ήρθαν τα πάνω-κάτω. Τα δυο έως τότε κόμματα εξουσίας συρρικνώθηκαν. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχασε τα δυο τρίτα της παραδοσιακής εκλογικής του δύναμης. Αλλά και το ΚΚΕ υπέστη βαριά ήττα, χάνοντας όχι μόνο τη μισή εκλογική του δύναμη, αλλά και την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της Αριστεράς, την οποία κρατούσε σταθερά από το 1974.
Η εξέλιξη αυτή είναι για το ΚΚΕ συντριπτική. Στην καρδιά της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης και με μεγάλο κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων να έχει υποστεί πρωτοφανή πλήγματα, δεν καταφέρνει να αποκομίσει κανένα πολιτικό κέρδος. Αντίθετα, υφίσταται πρωτοφανή πολιτική ήττα. Το γεγονός έχει μεγάλη σημασία και από μια άλλη σκοπιά. Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που προσφέρει σταθερά την «εναλλακτική λύση», που τόσο επίμονα κάποιοι αναζητούν. Και αυτή είναι η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η «εναλλακτική» αυτή προκαλεί φόβο και οδήγησε το ΚΚΕ σε απομόνωση. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό η αιτία της ήττας του. Ο άνεμος άρχισε να φυσάει προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που έξυπνα άρχισε να παίζει το κυβερνητικό παιχνίδι. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, απογοητευμένοι από όσα είδαν κι έπαθαν τη διετία 2010-2011, στράφηκαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ψηφοφόροι που είδαν να διαψεύδονται όσα πίστευαν επί πολλά χρόνια και πίστεψαν -πιστεύουν ακόμα- ότι το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να αποτελέσει «εναλλακτική» κυβερνητική λύση, χωρίς όμως να κινδυνεύσει η χώρα να βρεθεί έξω από το ευρώ. Αυτή την «εναλλακτική»(«παραμονή στην ευρωζώνη αλλά χωρίς Μνημόνιο»), προωθεί ακόμα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αν και οι εξελίξεις στην Κύπρο έδειξαν ότι είναι μάλλον ανέφικτη.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ άλλαξε ηγεσία. Η Παπαρήγα έφυγε, ήρθε ο Κουτσούμπας. Αλλά η γραμμή πλεύσης δεν θα αλλάξει. Το ΚΚΕ θα παραμείνει απομονωμένο. Δεν πρόκειται να αποδεχθεί καμιά συνεργασία, την οποία διακαώς επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ελλείψει συμμάχων.
Το πολιτικό σκηνικό φαίνεται να σταθεροποιείται. Ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ να προκληθούν σύντομα εκλογές, μάλλον δεν θα επιτευχθεί. Βουλευτικές εκλογές μπορεί να γίνουν τον Ιούνιο του 2014, μαζί με τις ευρωεκλογές. Μέχρι τότε θα έχει διαφανεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στη σημερινή γραμμή του υπέρ του ευρώ ή αν θα χαϊδεύει όλο και περισσότερο τα αυτιά των ευρωσκεπτικιστών.
Σε κάθε περίπτωση, η νέα ηγεσία του ΚΚΕ θα έχει σαφώς δυσκολότερο έργο από την απερχόμενη. Μπορεί το ΚΚΕ να παραμένει το μεγαλύτερο σταλινικό κόμμα στο δυτικό κόσμο, μπορεί η Παπαρήγα να το έφτασε στο 4,5%, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και παρακάτω. Αν κάτι δεν αλλάξει δραματικά, στις επόμενες εκλογές μπορεί ο Κουτσούμπας να είναι εκείνος που θα κλείσει την (κοινοβουλευτική) πόρτα του ΚΚΕ.
Αδιανόητο; Πόσα «αδιανόητα» δεν είδαμε να γίνονται πραγματικότητα τα δυόμισι τελευταία χρόνια;
Via : www.protagon.gr
