του Σάββα Ν. Αθανασίου
«Η λαμαρίνα τρελαίνει», είναι μια παλιά φράση των ναυτικών που την έλεγαν όταν ήθελαν να δικαιολογήσουν τα ελαττώματα που παρουσίαζαν όταν γύρναγαν στο σπίτι τους, στη γυναίκα τους και στα παιδιά τους ύστερα από πολύχρονο μπάρκο. Τα παλιά τα χρόνια οι ναυτικοί ταξίδευαν συνέχεια και μέχρι πέντε, ορισμένες φορές και μέχρι και επτά χρόνια. Τόσα χρόνια έκαναν στην ξενιτιά οι Έλληνες ναυτικοί που μπάρκαραν πριν την κήρυξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Γύρισαν στο σπίτι τους μετά το 1946. Αρκετοί από αυτούς στη συνέχεια γνώρισαν τις εξορίες, τις φυλακίσεις ακόμα και το εκτελεστικό απόσπασμα. Μπερδεύτηκαν με το “Κίνημα του Ναυτικού” στην Αίγυπτο ή με την ΟΕΝΟ, την αντιστασιακή οργάνωση των Ελλήνων ναυτικών. Άλλοι, πιο καταφερτζήδες έγιναν καραβοκύρηδες στα επόμενα χρόνια και γιγάντωσαν και μεγαλουργούν μέχρι και σήμερα.
Η ελληνική ναυτιλία γνώρισε μεγάλη άνθηση τις τελευταίες έξι δεκαετίες. Οι ναυτικοί έφθασαν τους 120.000 το 1974, ενώ οι εφοπλιστές συνολικά όλα αυτά τα χρόνια τους 1000 περίπου. Μεγάλοι αριθμοί και στις δύο κατηγορίες της ναυτιλίας. Εξίσου υπέρογκος αριθμός των πλοίων που ναυπήγησαν και αγόρασαν. Αποτέλεσμα είναι ότι όλες αυτές τις δεκαετίες έφεραν τεράστιο πλούτο στην Ελλάδα. Ψηφίστηκαν ευεργετικοί νόμοι για τους Έλληνες εφοπλιστές, ισχυρά κίνητρα εισαγωγής του συναλλάγματος για τους Έλληνες ναυτικούς. Με τα χρήματα αυτά επέζησαν τα νησιά, οι φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Τα περίφημα «κόκκινα χαρτιά» που έφερναν οι ναυτικοί ενίσχυαν την εθνική οικονομία. Μιλάμε για το συνάλλαγμα και τα «κόκκινα χαρτιά» ήταν η απόδειξη ότι εισήγαγαν μέσω της Τράπεζας Ελλάδος ναυτιλιακό συνάλλαγμα. Τέλος, πάντων, όλοι παραδέχθηκαν το ελληνικό ναυτιλιακό δαιμόνιο.
Τώρα, όμως, τους Έλληνες ναυτικούς δεν τους τρελαίνει η «λαμαρίνα», αλλά οι αποφάσεις της τρικομματικής κυβέρνησης σε βάρος των Ελλήνων ναυτικών. Όμως, και οι άλλες κυβερνήσεις πήραν μέτρα που οδηγούν στον αφελληνισμό της ελληνικής ναυτιλίας. Μείωσαν τις οργανικές συνθέσεις, έμμεσα αύξηση τα όρια συνταξιοδότησης τους, αύξησαν την φορολογίας τους. Το σπουδαιότερο είναι ότι επιχείρησαν επανειλημμένα να τους εξευτελίσουν και να τους έχουν επί χρόνια επιστρατευμένους. Όποτε οι ναυτικοί παίρνουν απόφαση για απεργίες «ντύνονται» στο τέλος στο «χακί».
Από το 2002 μέχρι και σήμερα οι ναυτικοί έχουν πραγματοποιήσει δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις με αιτήματα την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, την διατήρηση των θέσεων εργασίας τους, την μη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη μείωση της φορολογίας, που συχνά αυξομειώνεται. Αλλά, έμπαινε δικαστική φραγή στη θέληση τους. Η πρώτη επιστράτευση των ναυτικών έγινε τον Ιούνιο του 2002, όταν ήταν πρωθυπουργός ο Κ. Σημίτης και υπουργός Ναυτιλίας ο Γιώργος Ανωμερίτης. Η δεύτερη επιστράτευση έγινε τον Φεβρουάριο του 2006, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κ. Καραμανλής και υπουργός ο Μανώλης Κεφαλογιάννης. Η τρίτη έγινε, τον Νοέμβριο του 2010 επί πρωθυπουργίας του Γ.Α. Παπανδρέου με υπουργό τον Γιάννη Διαμαντίδη και η τέταρτη την προηγούμενη Τρίτη με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και υπουργό τον Κωστή Μουσουρούλη. Επισημαίνεται ότι από τον Νοέμβριο του 2010 μέχρι και σήμερα οι ναυτικοί μόνο για 2 μήνες δεν είναι επιστρατευμένοι! Το παράδοξο είναι ότι τους τελευταίους μήνες, οι περισσότεροι ναυτικοί είναι απλήρωτοι, δεδομένου ότι μόνο μία εταιρεία, η Attica Group δεν οφείλει σε κανένα ναυτικό της. Έτσι, οι περισσότεροι ναυτικοί που είναι ναυτολογημένοι σε πλοία της ακτοπλοΐας ταξιδεύουν απλήρωτοι και επιστρατευμένοι.
Το πιο περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι οι ναυτικοί της ακτοπλοΐας παραμένουν απλήρωτοι κατά μέσο όρο έξι μήνες. Μπορεί κανείς να φανταστεί πως γίνεται κανείς να ταξιδεύει στο Αιγαίο με 9 και 10 μποφόρ, να μην πληρώνεται, να μην μπορεί να στείλει ούτε ένα ευρώ στην οικογένεια του και να είναι και επιστρατευμένος. Εκτιμώ πως κανένας δεν θα ήθελε να είναι στη θέση τους. Ούτε στην οικονομική τους αδυναμία, αλλά ούτε και στον καταξευτιλισμό της προσωπικότητας τους και της ατομικής τους ελευθερίας.
Εύλογα θα μπορούσε να πει κάποιος, καλά, οι ναυτικοί της ακτοπλοΐας δεν πληρώνονται, αλλά οι ναυτικοί των ποντοπόρων πλοίων αμείβονται πλουσιοπάροχα. Τα στοιχεία και τα επιχειρήματα είναι πολλά για να απαντήσει κάποιος αμέσως. Ένας στους τρεις ναυτικούς είναι άνεργος, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν 3.760 ελληνόκτητα ποντοπόρα πλοία τα οποία ταξιδεύουν με διάφορες σημαίες. Το συγκλονιστικό στοιχείο είναι ότι κατά μέσο όρο εργάζονται μόνο 2,6 Έλληνες ναυτικοί ανά ελληνόκτητο πλοίο. Εκτιμάται ότι λιγότεροι από 10.000 Έλληνες ναυτικοί εργάζονται στα ποντοπόρα πλοία και περίπου 11.000 που απασχολούνται στα 1.238 πλοία εσωτερικών γραμμών. Πρόσφατα το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο επισήμανε ότι υπάρχουν 71.800 συνταξιούχοι ναυτικοί και μόνο 17.000 εργαζόμενοι σε πλοία. Η αναλογία μεταξύ συνταξιούχων προς εργαζόμενο ναυτικό είναι 4,2 προς 1! Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.
Από την άλλη, οι εφοπλιστές ζητούν να προσλάβουν φθηνό ελληνικό κατώτερο πλήρωμα με 800 ευρώ μικτά, όταν ο μισθός του ναύτη κατά το Διεθνές Γραφείο Εργασίας είναι 1.436 δολάρια. Βέβαια, εύκολα μπορεί να πει κάποιος, “ναι, καλύτερα 800 ευρώ μικτά και να είσαι στη θάλασσα, παρά άνεργος στην πλατεία και στο χωριό”. Όλα μπορούν να γίνουν αποδεκτά, αν δεχθούμε το επιχείρημα ότι ισχύει η άποψη “λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η ανεργία, λίγα τα λόγια της Λαγκάρντ, λίγο τα λόγια του Μουσουρούλη”. Όμως, με τίποτα δεν μπορούν να ανεχθούν οι Έλληνες ναυτικοί να είναι επιστρατευμένοι και να είναι με σκυμμένο το κεφάλι πάνω στα πλοία. Οι άνθρωποι που δάμασαν τα κύματα, τα στοιχειά της φύσης, που ένωσαν τις στεριές, να ταξιδεύουν αλυσοδεμένοι όπως οι σκλάβοι στις γαλέρες… Κάποτε θα επαναστατήσουν, όπως επαναστάτησαν όλοι οι σκλαβωμένοι και αλυσοδεμένοι…
Via : www.matrix24.gr
