του Παντελή Μπουκάλα
Η Ουγγαρία χτίζει τείχος στα σύνορα με τη Σερβία. Για να μην μπαίνουν στην επικράτειά της πρόσφυγες. Για να μην μπαίνουν δηλαδή λιγοστοί απ’ όσους διασχίζουν με τα πόδια τα Βαλκάνια, αντιμετωπίζοντας μαζί, με πάμπολλα άλλα, επιθέσεις ατάκτων καθαρμάτων (α, ναι, κάθε τόπος έχει τα καθάρματά του, κι ο δικός μας επίσης), που θέλουν ν’ αρπάξουν ό,τι μπορεί ν’ απόμεινε στις τσέπες των φυγάδων. Στη Γερμανία, οργανωμένα καθάρματα, ακροδεξιά ή απροκαλύπτως ναζιστικά, προστατεύουν λέει την Ευρώπη από τον «εξισλαμισμό» της επιτιθέμενα σε καταυλισμούς προσφύγων. Αγγλία, Σουηδία, Φινλανδία, σχεδόν όλες οι χώρες του ευδαίμονος Βορρά, δείχνουν ότι δεν τους αφορά το ποτήριον τούτο. Το ποτήρι της προσφυγιάς. Δηλαδή των πολέμων σε Ασία και Αφρική που προκαλούν τα κύματα της προσφυγιάς. Ούτε καν οι χώρες που έχουν βάλει καθοριστικά το συμφεροντολογικό χέρι τους στο ξέσπασμα ορισμένων από τους πολέμους αυτούς δεν δείχνουν πρόθυμες να ανταποκριθούν, έστω μερικώς, στην ευθύνη τους. Βέβαιες ότι τις προστατεύει το θαλάσσιο τείχος της Μεσογείου, αλλά και τα τείχη που χτίζουν, βολεύονται με λίγα δάκρυα κροκοδείλου αν στα ναυάγια πνίγονται πάνω από εκατό άνθρωποι. Αν τα θύματα δεν καλύπτουν τριψήφιο αριθμό, ούτε μεταθανάτια θέση στα δελτία ειδήσεων δεν βρίσκουν. Μια συνήθεια είναι όλα. Και ο θάνατος. Αρκεί να πρόκειται για τον θάνατο των άλλων. Πολύ περισσότερο, αν αυτοί οι άλλοι συναριθμούνται στα αναλώσιμα της Ιστορίας. Και όχι στους εκλεκτούς της. Υπήρξε βέβαια με τα πολλά μια κάποια συμφωνία απορρόφησης μερικών χιλιάδων προσφύγων. Αλλά είναι σαν να απορροφάς το ένα χιλιοστό του Μυρτώου Πελάγους όταν το πρόβλημα είναι ολόκληρη η Μεσόγειος. Τόση αλληλεγγύη προς όσους εγκαταλείπουν το βομβαρδιζόμενο σπίτι τους, στη Συρία πρωτίστως, για να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Αλλά και τόσο γενναία συνδρομή προς τις χώρες του μεσογειακού Νότου, Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα, Ισπανία. Οι οποίες αδυνατούν να φέρουν εις πέρας με τρόπο που να τις τιμά τη βαριά έκτακτη υποχρέωσή τους. Ούτε τα οικονομικά τους επαρκούν ούτε ευρείες, ανθεκτικές και, προπαντός, ανθρώπινες δομές φιλοξενίας έχουν δημιουργηθεί. Και της ελληνικής πολιτείας τα αντανακλαστικά συνεχίζουν να λειτουργούν με ρυθμούς πολύ πιο χαλαρούς από τους απαιτούμενους. Η έγνοια που υπάρχει μένει ατελέσφορη όσο σπαταλιέται σε συσκέψεις που αναγγέλλουν την πραγματοποίηση άλλων συσκέψεων και στη δημιουργία επιτροπών που αναγγέλλουν τη συγκρότηση υποεπιτροπών. Το πιστοποιεί αυτό και το Πεδίον του Αρεως. Η δράση μη κυβερνητικών οργανώσεων, σαν τους Γιατρούς του Κόσμου ή το Χαμόγελο του Παιδιού, και η ανώνυμη έμπρακτη αλληλεγγύη είναι η μεγάλη παρηγοριά – για τους πρόσφυγες αλλά και για όλους εμάς. Ποιος πολυτιμότερος τίτλος τιμής, αλήθεια, από το πρόσφατο αφιέρωμα του «Γκάρντιαν» στους «επικούς ήρωες κατοίκους της Λέσβου που βοηθούν τους πρόσφυγες εν μέσω κρίσης»;
Via : www.kathimerini.gr
