του Κώστα Αρχοντάκη
Σήμερα, γίνεται κριτική και αυτοκριτική, ανακαλύπτοντας ως νέα τα πλέον έκδηλα από τριετίας λάθη, ενώ καταγράφονται έξη μονό παραιτήσεις στελεχών για μια φθίνουσα πορεία, αλλά το χειρότερο είναι ότι παραποιούνται τα βαθύτερα αίτια αυτής.
Έτσι εμφανίζονται αναφορές στις ανεπάρκειες ενός μικρού κόμματος που όντως υπήρχαν αλλά δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την αποτυχημένη εμπλοκή στη συγκυβέρνηση.
Δυστυχώς ακόμα δεν έχει γίνει κατανοητό το χαμηλό ποιόν της ηγεσίας που μας έχει κυβερνήσει, όπως της Υγείας, που στηρίχτηκε σε επώνυμους συμβούλους και σε κολοσσούς παραγωγής γενοσήμων φαρμάκων. Κατόρθωσαν να πείσουν και ανθρώπους ανάμεσα μας ότι η ποιότητα υγειάς βελτιώθηκε λόγω της μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης, ενώ εφάρμοζαν μια ανισόρροπη πρωτοβάθμια περίθαλψη, μία νοσοκομειακή που βιώνει τη κατάρρευση της και αυξημένου κόστους φαρμακευτική δαπάνη στη τσέπη του ασφαλισμένου.
Το κόμμα του 6,3 δεν είχε τόσο την ανάγκη επωνύμων στα κυβερνητικά έδρανα και ιδιαίτερου πολιτικού σχεδιασμού, αλλά τη πυγμή της προώθησης των πάγιων θέσεων της αριστεράς που θα ήταν κλειδί προοδευτικής αλλαγής στην κοινωνική πολιτική και στον πολιτικό πολιτισμό. Δηλαδή είχε καθήκον να υπερασπιστεί λίγες αλλά θεμελιακές αξίες για τη δημοκρατία των πολλών. Αυτό ήταν το ζητούμενο στίγμα και όχι περί άλλων και συνθέτων.
Ο προοδευτικός χώρος ήθελε τη Δημοκρατική Αριστερά να θεμελιώσει μια υποδομή που θα γινόταν εμφανής στην μετά μνημόνιο εποχή και θα έδινε τη δυνατότητα να ορθώσουν κεφάλι όλοι αυτοί που άδικα βιώνουν τη καθίζηση.
Σήμερα από τη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προωθείται η ιστορία της λεγόμενης εξόδου από τη κρίση με την επικράτηση των ίδιων φορέων που τη δημιούργησαν, ενώ στοχεύουν να στείλουν τις δυνάμεις της εργασίας σε μακροχρόνια αναμονή δικαίωσης.
Κλίνατ’ επί δεξιά
Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε η Δημοκρατική Αριστερά να συμμετέχει στη κυβέρνηση, με τα ολίγα εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, αδρανοποίησε και απομάκρυνε τα μέλη της από τη δυνατότητα δράσης με άλλες προσεγγίσεις. Η αναζήτηση στελέχωσης κυβερνητικών θέσεων έγινε με τις παραδοσιακές διαδικασίες, αυτές που ορίζουν την αποτυχία του δημόσιου τομέα εδώ και χρόνια, αποκλείοντας επιτυχημένους επαγγελματίες και χρησιμοποιώντας νομικά τεχνάσματα κατόρθωσε η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να ανακυκλώσει έμπειρους κομματικούς και κρατικοδίαιτους δίνοντας τη τελική κλίση στη κυβέρνηση .
Ομαδοποίηση εντός
Εν μέσω της κυβερνητικής θητείας αρχίζει η ομαδοποίηση των στελεχών και μελών της που γίνεται εμφανής στο 2ο συνέδριο.
1. Η ηγετική ομάδα ακολουθείται από τη μεγάλη μάζα των στελεχών και των μελών της, τα οποία ανέμεναν με αγνή πρόθεση, με μηχανιστικό όμως τρόπο, καλύτερες ήμερες για τη χώρα από την προβαλλόμενη ως κυβερνώσα πλέον αριστερά.
2. Η λεγόμενη μειοψηφία είναι αυτή που αμφισβήτησε την έξοδο από την συγκυβέρνηση, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται τη σταδιακή παγίωση της κρίσης σε μόνιμη κατάσταση και την αυξανόμενη δυσκολία μελλοντικών κοινωνικών μετασχηματισμών με προοδευτικό πρόσημο. Η ομάδα αυτή δείχνει να αναζητά μια σύγχρονη Ελλάδα στα πρότυπα της εφαρμοζόμενης πολιτικής των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη, κάτι που τελευταία αναφέρθηκε ως το κανονικό κράτος.
3. Μια τρίτη ομάδα είναι αυτή που ακολούθησε την είσοδο μας στη κυβέρνηση ασκώντας κριτική. Αργότερα, υπό το φόβο της ενσωμάτωσης στη νεοφιλελεύθερη πρακτική της κυβέρνησης, άσκησε έντονη ενδοκομματική αντιπαράθεση. Ανακουφίστηκε με την έξοδο από τη κυβέρνηση, κάτι το οποίο επιθυμούσε να είχε γίνει νωρίτερα. Η ομάδα αυτή είναι ταγμένη στη δημιουργία προοπτικής μιας μελλοντικής κυβέρνησης της αριστεράς, με όλες τις δυσκολίες που το εγχείρημα αυτό εμπεριέχει.
Η έξοδος χωρίς στίγμα
Η Δημοκρατική Αριστερά αιφνίδια εξέρχεται από την κυβέρνηση ή κατ’ άλλους αποπέμπεται, αφού χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δίχως να αφήσει εμφανές προοδευτικό στίγμα.
Η πορεία της στη συγκυβέρνηση, αναδεικνύει μια αντίφαση μεταξύ των αρχών της σε σχέση με την εφαρμοζόμενη πολιτική της, ενώ ταυτόχρονα αδιαφορεί όταν φυλλορροούν τα μέλη της και γίνονται άφαντοι οι φίλοι της.
Η Δημοκρατική Αριστερά εμφανίζεται να δραστηριοποιείται αποκλειστικά στην κοινοβουλευτική και κυβερνητική δράση και δείχνει αδυναμία να διαχειριστεί πολιτικά τη πρωτόγνωρη δυναμική που αναπτύσσουν οι φτωχοποιημένοι, οι ανασφάλιστοι, και οι άνεργοι, για τους οποίους είναι ταγμένη να υπηρετήσει κατά πρώτο σκοπό.
Οι ευρωεκλογές του 2014 και το συνέδριο του Σεπτέμβρη
Μετά τις ευρωεκλογές γίνεται μια γενικόλογη κριτική της αποτυχίας της, ενώ αποφασίζεται συνέδριο το Σεπτέμβρη του 2014 για να ακυρώσει τη παραίτηση του προέδρου και για τη δημιουργία ενός νέου και από καιρό αναγκαίου οργανωτικού καταστατικού. Το διάστημα αυτό η κοινοβουλευτική ομάδα, εξαιρουμένου του προέδρου, αναζητά το μέλλον της υπό συνθήκες προσεχούς αφανισμού.
Η λεγόμενη μειοψηφία δείχνει ότι θα πορευτεί συντασσόμενη με τις πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν ότι ανήκουν στη κεντροαριστερά και κατ’ ουσία με την Ελιά και το Ποτάμι, καθώς προσβλέπουν ότι ο χώρος της κεντροδεξιάς θα επικρατήσει πολιτικά, μετά τη λεγόμενη έξοδο από τη κρίση, οραματιζόμενοι μάταια ένα οργανωμένο προοδευτικό πόλο μέσα στη συντήρηση.
Όλοι μαζί τη θάψαμε
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η μειοψηφία, η οποία παίρνει το δρόμο της, αλλά η πλειοψηφία η οποία ισχυρίζεται ότι αναζητά να απαλλαγεί από τη συνέχεια των πολιτικών λαθών που απαξίωσαν εκλογικά τη Δημοκρατική Αριστερά. Παραδόξως όμως στην Ε.Ε. επανέρχονται στελέχη που φέρουν την ίδια μήτρα λογικής με τους παραιτηθέντες. Είναι δυνατόν να διαπραγματευτούν με επιτυχία την ανασύσταση του κόμματος;
Η λογική του όλοι μαζί τη θάψαμε (τη Δημοκρατική Αριστερά) είναι πλέον άδικη και υποκριτική.
Θεός δεν υφίσταται, αντ’ αυτού ο πρόεδρος.
Θα τολμήσω να πω ότι ο προβληματισμός μου για την ανασύσταση της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι δύσκολος να απαντηθεί και με κάνει να θυμηθώ την ύστατη λύση στην αρχαία τραγωδία που αναφέρεται ως ο από μηχανής Θεός.
Οι Έλληνες ζητούν να εμπιστευτούν την αριστερή σκέψη και δράση
Χωρίς να αναζητώ την αποδοχή της άποψης μου μέσα από τη μικρή χρονική συμμετοχή μου στο πολιτικό μας εγχείρημα, παραθέτω τις παρεμβάσεις μου με γραπτά κείμενα αλλά και σε καταγραμμένα βίντεο (1) (2). Πιστεύω ότι ακολουθώντας τις ιδρυτικές θέσεις και τις θέσεις του 1ου συνεδρίου, βρήκα θετική ανταπόκριση στις βουλευτικές εκλογές του 2011 αλλά και στις εκλογές της Ευρωβουλής του 2014. Το αναφέρω, γιατί πιστεύω ότι οι Έλληνες αναζητούν να εμπιστευτούν την αριστερή σκέψη και δράση, και επιπλέον ότι δεν οραματίζονται μια ακόμη κεντροδεξιά, αφού την έχουν βιώσει ως Ν.Δ., ως ΠΑΣΟΚ, και τώρα ως ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Συνεχίζω να παραμένω όρθιος με στόχο την υλοποίηση μιας κυβέρνησης της αριστεράς με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν, θέση στην οποία ενυπόγραφα είμαι τοποθετημένος από την 1η του Μάη του 2013 σε γνωστό σε όλους κείμενο.
Κλίνατ’ επ’ αριστερά
Με το γνωστό αυτό παράγγελμα ας γίνει η επαναφορά στην ιδρυτική μας διακήρυξη.
Όμως τα παραγγέλματα και οι ευχές δεν αρκούν σήμερα, έχουν ανάγκη τοποθετήσεων όπως:
Α. Οι συνεργασίες δεν είναι για διάσπαση, όπως αυτό διαφαίνεται στο κόμμα μας, αλλά για συσπείρωση.
Β. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ανάγκη προσαρμογής στις νέες συνθήκες εντός και εκτός κόμματος.
Γ. Πρέπει να αναδείξει οράματα και προσδοκίες για τους πολίτες που είναι εφικτά, όχι μόνο με καταγγελίες, αλλά μέσα από προβληματισμούς και προτάσεις ουσίας που θα αναδείξουν βήμα βήμα τις αναγκαίες συμμαχίες και διευρύνσεις για να οδηγηθεί η
χώρα σε προοδευτική κατεύθυνση, και
Δ. Κλίνατ’ επ’ αριστερά από καρδιάς.
Ο Κώστας Αρχοντάκης είναι μέλος της Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς
