του Χρήστου Μαχαίρα
Η στάση του Σεμπάστιαν Κουρτς δεν προσβάλλει μόνο τις ευρωπαϊκές αξίες. Θίγει τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό, αντιβαίνει σε συμφωνίες και συμβάσεις και απειλεί κάθε έννοια κοινοτικής συνοχής.
Η Ελλάδα βρίσκεται απέναντι στο πρόβλημα της έκρηξης των μεταναστευτικών ροών ή, μήπως, είναι η ίδια το πρόβλημα; Μία ομάδα ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως οι χώρες του Βίσεγκραντ και η Αυστρία, φαίνεται πως πιστεύουν το δεύτερο. Και επειδή το πιστεύουν, συνασπίζονται με τους Βαλκάνιους γείτονες, κλείνουν τα σύνορα και εγκλωβίζουν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στο ελληνικό έδαφος.
Ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς, μέσα στον κυνισμό του, είναι ειλικρινής: γι αυτόν η Ελλάδα πρέπει να αποκλειστεί – ή, ακριβέστερα, να τιμωρηθεί – επειδή όχι μόνο αρνείται να ανασχέσει τις προσφυγικές ροές, αλλά και επειδή θεωρεί ότι αυτές θα πρέπει να κατευθυνθούν προς τη Δυτική Ευρώπη.
Ας δούμε λίγο το επιχείρημα του Κουρτς όχι υπό το πρίσμα της υποχρέωσης αλληλεγγύης, όπως συνηθίζουμε, αλλά επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων των ευρωπαϊκών θεσμών.
Η Ελλάδα, πέραν των αρρυθμιών που για ένα μεγάλο διάστημα επέδειξε στον τομέα της καταγραφής και ταυτοποίησης των μεταναστών και προσφύγων, αρρυθμιών που η ίδια η Κομισιόν θεωρεί πως έχουν πλέον θεραπευτεί σε σημαντικό βαθμό, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από τα νομικώς επιβαλλόμενα.
Η Σύμβαση της Γενεύης, ο καταστατικός χάρτης του προσφυγικού, ορίζει από το 1951 με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι απαγορεύονται οι επιστροφές ή οι επαναπροωθήσεις προσφύγων. Στην περίπτωσή μας, δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι το περίφημο “pushback” είναι απαράδεκτο από ανθρωπιστικής άποψης, αλλά ότι απαγορεύεται ρητά από τη σύμβαση που έχουν επικυρώσει όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και συνιστά κομμάτι του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού.
Η μοναδική χώρα της ευρύτερης περιοχής που δεν την έχει επικυρώσει – ή για να ακριβολογούμε την έχει επικυρώσει με τρόπο που την ακυρώνει – είναι η Τουρκία, η οποία αποδέχεται τη Σύμβαση με «γεωγραφικό περιορισμό». Αποδέχεται ως πρόσφυγες, με άλλα λόγια, μόνο τους προερχόμενους από τη Δύση και όχι τους προερχόμενους από τη Συρία, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν! Το αποτέλεσμα είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που καταφεύγουν στην Τουρκία να μην απολαμβάνουν των προνομίων που τους αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο (δικαίωμα στην εκπαίδευση, την απασχόληση κ.α.) και να ωθούνται, αντικειμενικά, προς την Ελλάδα.
Εκεί, λοιπόν, που οι Ευρωπαίοι εταίροι θα όφειλαν να πιέζουν την Τουρκία να συγκρατήσει στο έδαφός της έναν αριθμό προσφύγων ή έστω να τους αναγνωρίζει το προσφυγικό καθεστώς και να μην τους παραδίδει βορά στους διακινητές, ανακαλύπτεται ως εύκολη λύση η στοχοποίηση της Ελλάδας και αποσιωπάται ότι η χώρα μας απαγορεύεται να επαναπροωθήσει πρόσφυγες από τη στιγμή που υποβάλουν αίτημα ασύλου.
Για τον Κουρτς, βέβαια, όλα αυτά είναι απλές λεπτομέρειες. Όπως λεπτομέρεια φαίνεται να είναι ότι τη διασπορά των προσφύγων και τον διαμοιρασμό τους σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (relocation) δεν την αποφάσισε η «απρόθυμη να φυλάξει τα ευρωπαϊκά σύνορα» Ελλάδα, αλλά η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αξιοσημείωτο είναι, μάλιστα, ότι, λόγω των εξαιρετικά αυξημένων ροών, τα κοινοτικά όργανα δέχθηκαν να μετακινούνται οι πρόσφυγες μαζικά και να μη καταθέτουν αίτηση ασύλου στη χώρα πρώτης υποδοχής, γεγονός που πιστοποιεί η ίδια η απόφαση της διασποράς τους σε όλη την Ευρώπη.
Υπό αυτή την έννοια, η στάση του Κουρτς και όσων συμμερίζονται τις ξενοφοβικές προκαταλήψεις του, δεν προσβάλλει μόνο τις ευρωπαϊκές αξίες, όπως είναι η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός. Θίγει τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό, αντιβαίνει σε συμφωνίες και συμβάσεις και απειλεί ευθέως κάθε έννοια κοινοτικής συνοχής. Θα απαντήσει η Ευρώπη, άραγε, δημοκρατικά και οργανωμένα, σ’ αυτή την εκ των έσω προσπάθεια υπονόμευσής της ή θα ανεχτεί τη νεκρανάσταση των πιο μολυσματικών ιδεοληψιών. Οι μέρες που έρχονται θα δείξουν…
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος
Via : http://news247.gr
