Του Τάσου Τσακίρογλου
Σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόσφατο άρθρο του στην «Γκάρντιαν», με τίτλο «Οι πλούσιοι θέλουν να πιστεύουμε ότι ο πλούτος τους κάνει καλό σε όλους μας», ο George Monbiot διαπιστώνει ότι πλέον οι ακραίες ανισότητες μπορούν να είναι βιώσιμες πολιτικά μόνο μέσω ενός «μηχανισμού δικαιολόγησής τους». Και, φυσικά, αυτός ο μηχανισμός δεν είναι άλλος από τα ΜΜΕ. «Χρηματοδοτούν ομάδες πίεσης, δεξαμενές σκέψης και οικονομολόγους για να επεξεργαστούν όσο το δυνατόν πιο εκλεπτυσμένους τρόπους που να δικαιολογούν την αρπαγή του εθνικού πλούτου από μέρους τους. Στη συνέχεια αυτές οι δικαιολογίες πολλαπλασιάζονται από τις εφημερίδες και τους αναλυτές της τηλεόρασης, μέσα τα οποία κατέχουν αυτές οι ίδιες ελίτ».
Στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα (από τις εκδόσεις Οκτώ), με τίτλο «Πλούτος και ανισότητα: μας ωφελεί όλους ο πλούτος των ολίγων;», ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν περιγράφει τις τέσσερις κυρίαρχες ψευδαισθήσεις στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία: α) η οικονομική μεγέθυνση μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, β) η διαρκώς αυξανόμενη κατανάλωση είναι ο πιο αποδοτικός τρόπος ικανοποίησης της ανθρώπινης ευτυχίας, γ) η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΗ και η προσαρμογή μας σ’ αυτήν μας ωφελεί όλους, ενώ η παρέμβαση στις αρχές της κατ’ ανάγκην μας βλάπτει όλους, δ) ο ανταγωνισμός –η ανύψωση των άξιων και ο αποκλεισμός των ανάξιων– είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η πρόσφατη ψήφιση από τη Βουλή της «ντροπολογίας» που ευνοεί σκανδαλωδώς τους χρεοκοπημένους βαρόνους των ΜΜΕ και τους παρέχει τεράστια προνόμια και δυνατότητες αυθαιρεσίας εις βάρος χιλιάδων εργαζομένων, αλλά και του συνόλου των φορολογουμένων, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο αναγκαίος είναι αυτός ο «μηχανισμός δικαιολόγησης» στις κυρίαρχες ελίτ, προκειμένου να συνεχίσουν να σφετερίζονται τον δημόσιο πλούτο. Είτε αυτός είναι οι εθνικές ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες είτε οι μεγάλες μπίζνες με τη μορφή εργολαβιών από το κράτος.
Ο Monbiot θυμίζει ότι ο Τομά Πικετί, στο βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», υπογραμμίζει πως εάν οι ψηφοφόροι μπορούν να πειστούν ότι τα τρελά επίπεδα ανισότητας είναι λογικά, εύλογα, ακόμα και απαραίτητα, τότε η συγκέντρωση του πλούτου μπορεί να συνεχίσει να αυξάνεται. «Εάν δεν μπορούν να πειστούν, τότε τα κράτη αναγκάζονται να αναλάβουν δράση, ή ξεσπά επανάσταση».
Παράλληλα, όπως διαπιστώνουν σήμερα πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι (και όχι μόνο της Αριστεράς), η απόκτηση πλούτου ξαναγίνεται κυρίως μέσω κληρονομικότητας και ελάχιστα μέσω της «αξιοκρατίας» και του «αυτοδημιούργητου». Επιστρέφουμε δηλαδή σε εποχές που θεωρούσαμε τουλάχιστον ξεπερασμένες. Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι ο πλούτος έχει λεηλατηθεί από μια αναξιοκρατική, νεποτιστική και απολύτως διεφθαρμένη οικονομική και πολιτική ελίτ. Το πιο προωθημένο παράδειγμα είναι οι ΗΠΑ, όπου το Κογκρέσο απαρτίζεται πλέον σχεδόν μόνο από εκατομμυριούχους. «Οι πολύ πλούσιοι θέλουν στην εξουσία ανθρώπους όπως οι ίδιοι και αυτό εξηγεί το γιατί έχουμε κυβερνήσεις εκατομμυριούχων» λέει ο Monbiot.
Από την άλλη, όπως λέει ο Μπάουμαν, «για πολλούς αιώνες, η πίστη στη φυσική ανισότητα των ατομικών χαρισμάτων, ικανοτήτων και δεξιοτήτων παρέμενε ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες για την ήρεμη αποδοχή της υφιστάμενης κοινωνικής ανισότητας». Και ο νοών νοείτω!
Via : www.efsyn.gr
