του Κώστα Αρχοντάκη
Η πολυδιάστατη κρίση στη χώρα μας ήρθε ως η μετάδοση της οικονομικής κρίσης από την πέραν όχθη του ατλαντικού για να προστεθεί στη δομική κρίση του πολιτικού μας συστήματος, στην άνιση ανάπτυξη των χωρών της Ευρώπης του ευρώ και στο ανεπαρκές σύστημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. H ονομαζόμενη διάσωση δεν είναι παρά η διάσωση του ιδίου του συστήματος, το οποίο τη δημιούργησε, ενώ ταυτόχρονα την εμφανίζει ως τη μοναδική λύση του προβλήματος. Οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν να διαχειριστούν την κρίση με “τη μοναδική λύση” ήταν τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, αυτά που άφησαν χωρίς προστασία τους πολίτες να αποδεκατιστούν.
Η Δημοκρατική Αριστερά, ένα κόμμα των αριστερών ευρωπαϊκών δυνάμεων, συμμετείχε στη τρικομματική κυβέρνηση με επαγγελία την απαγκίστρωση από το μνημόνιο και την προοδευτική αναδόμηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Η όλη εμπειρία στο παραπάνω εγχείρημα απέδειξε ότι δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την πολιτική πρόκληση που είχε αναλάβει. Σήμερα προσδοκά σε μία εναλλακτική προοδευτική κυβέρνηση, ενώ αποστασιοποιείται από μια μελλοντική συνεργασία με τα κόμματα που κυβερνούν και την πολιτική που παράγουν. Η θέση αυτή επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με την αρνητική ψήφο εμπιστοσύνης που έδωσαν οι βουλευτές της, στην κυβέρνηση. Αξιοποιώντας τη θετική εσωκομματική πίεση που πάντα υπήρχε, μαζί με το διλημματικό εξαναγκασμό απ’ έξω, οδηγείται πλέον σε καθαρές πολιτικές τοποθετήσεις. Η ολική της επαναφορά θα επιτευχθεί αν γίνει ένα με το συλλογικό ζητούμενο της αλλαγής από τα μικρομεσαία και φτωχοποιημένα στρώματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς κατόρθωσε να εκφράσει την αντίθεση μεγάλου μέρους της κοινωνίας που υφίσταται την κρίση και τις συνέπειες του μνημονίου και ανοίγει δρόμο για την ανατροπή του σημερινού κυριάρχου πολιτικού συστήματος, δίνοντας ελπίδα για μια καλύτερη ζωή των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Επίτευγμα του είναι ότι κατόρθωσε να εναντιωθεί αποτελεσματικά στο λαϊκισμό της κυρίαρχης εξουσίας η οποία ενσωματώνει την κοινωνία στη θέληση της. Επιπλέον η αντιπαράθεση του στη σημερινή οικονομική πολιτική, η οποία έκτος από την κερδοσκοπία παράγει ψεύτικες αξίες στο πνευματικό, καταναλωτικό, ηθικό και εργασιακό επίπεδο, δομείται όλο και περισσότερο με προγραμματικές θέσεις εξόδου από την κρίση αφαιρώντας σταδιακά προηγούμενες αντιφατικές και ανεπαρκείς τοποθετήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητο να μην αρκεστεί στην πλάνη μιας κυβερνητικής αριθμητικής πλειοψηφίας, η οποία θα έχει αποκτηθεί από ένα νόθο εκλογικό σύστημα, αλλά να διευρυνθεί προεκλογικά, από την ευρύτερη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων της αριστεράς και της οικολογίας που θα στοχεύει στην ενεργοποίηση ενός νέου κοινωνικό-πολιτικού μπλοκ εξουσίας. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να δημιουργήσει τη νικηφόρα διεύρυνση, έχει χρέος να συμπορευτεί μέσα από ένα δημιουργικό διάλογο, με συντεταγμένες πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν με το δικό τους τρόπο την αριστερά και την οικολογία, παρ’ όλο που η πόλωση τις έχει απαξιώσει.
Η κοινωνική χειραφέτηση, όπως η αριστερά την οραματίζεται, αποκτώντας πλεον την εξουσία πρέπει να επιτευχθεί συνειδητά από την κοινωνική πλειοψηφία, αξιοποιώντας την κινηματική συνεργασία όλων των συμμάχων της δημοκρατίας των πολλών. Στη δυναμική αυτή πρέπει να μπολιαστεί η απόρριψη της μαζικής καταναλωτικής κουλτούρας και μέσω αυτής η θεοποίηση της μεγεθυνόμενης ανάπτυξης. Το ερώτημα για την αριστερά δεν πρέπει να είναι μόνο ποιός θα ελέγχει τα μέσα παραγωγής αλλά πόση παραγωγή είναι ανεκτή (μη καταστροφική) για το περιβάλλον στο οποίο ανήκει και το ανθρώπινο είδος.
Τα κόμματα και ιδιαίτερα οι ηγεσίες τους δεν πρέπει να συντηρούν την αυτομαστίγωση τους όταν αποτυγχάνουν, ούτε την έπαρση όταν επιτυγχάνουν εκλογικά, αλλά να αξιοποιούνται με σκοπό να ισορροπούν το συλλογικό με το ατομικό, προάγοντας την πρόοδο.
Ο Κώστας Αρχοντάκης είναι μέλος της Κ.Ε της Δημοκρατικής Αριστεράς
