Η συγκλονιστική ιστορία της Κριστίνα Φαλλαράς, Iσπανίδας βραβευμένης συγγραφέως που έχασε τη δουλειά και το σπίτι της
To 2008, έγκυος οκτώ μηνών, η βραβευμένη Ισπανίδα συγγραφέας Κριστίνα Φαλλαράς απολύθηκε από την εφημερίδα όπου εργαζόταν ως υποδιευθύντρια. Ήταν η αρχή της κατάρρευσης μιας χώρας που συμπαρέσυρε την ίδια και πολλούς συμπολίτες της. Τον Νοέμβριο του 2012 η Κριστίνα έλαβε μια επιστολή από την τράπεζα που εξηγούσε ότι επειδή δεν κατέβαλε τα χρέη της ξεκινούσε η διαδικασία έξωσης. Η κάτοχος του Βραβείου Hammet 2012 για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα ισπανικής γλώσσας περιέγραψε σε μια μακρά επιστολή την πτώση της.
«Το να μιλάμε μας σώζει» λέει η ίδια και περιγράφει σε λεπτομέρειες την αγωνία αυτών που το σύστημα συνθλίβει. Αφού επέστρεψε τα κλειδιά του διαμερίσματός της τώρα μένει προσωρινά στο σπίτι ενός φίλου της με τα δύο παιδιά της.
Λέγομαι Κριστίνα Φαλλαράς και έγινα η πιο διάσημη εκδιωγμένη της Ισπανίας. Θα προτιμούσα να μιλάω για άλλα πράγματα αλλά η εποχή και η χώρα επιβάλλουν αυτή τη συζήτηση. Την Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012, στις 19.40, μερικές ώρες πριν την έναρξη της δεύτερης γενικής απεργίας στην Ισπανία, ένας δικαστικός της Βαρκελώνης χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου στην πλατεία Universidad. Ακούγονταν ήδη τα ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω από την απεργία. Τη στιγμή που ο γιός μου Λούκας άνοιξε την πόρτα και μου είπε «Μαμά, είναι ένας κύριος» έπαψα να είμαι συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότρια και έγινα εκδιωκόμενη η οποία θα μπορούσε να καταθέσει τη μαρτυρία της γραπτά ή να πει τα επιχειρήματά της μπροστά σε μια κάμερα. Μια μαρτυρία ζωντανή, σε πρώτο πρόσωπο..
Γράφω από τα χαμηλά της Ισπανίας, από το μισό που κατέρρευσε. Το 2009 και 2010 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι αύξησαν το ποσοστό των ανέργων. Αυτοί οι άνθρωποι δεν παίρνουν κανένα επίδομα το οποίο χορηγείται μόνο για 2 χρόνια στην Ισπανία. Και από το 2011 εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι προστίθενται ακόμη. Τους βλέπουμε να πέφτουν, τους κάνουμε χώρο δίπλα μας. Ξέρουμε, εμείς κι αυτοί, ότι είναι αναπόφευκτο.
Από δω κάτω είναι δύσκολο να διακρίνεις αυτούς που έμειναν εκεί ψηλά, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να θυμηθείς. Ξέρουμε πώς ζουν, τι τρώνε, τι αγοράζουν, πώς ντύνονται και μετακινούνται γιατί βρισκόμασταν κι εμείς εκεί πριν από καιρό. Αλλά η φτώχεια επιβάλλει τη λήθη και πιστεύω ότι αυτό βοηθάει κάπως. Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, αντίθετα, δεν κοιτούν προς τα κάτω. Δεν μπορούν. Απομένουν κάποιοι δημοσιογράφοι που προσπαθούν μάταια να περιγράψουν τη φτώχεια, τις εξώσεις, το γιατί μιας αυτοκτονίας. Αλλά μπορούν; Αν δεν σας έχουν ποτέ κόψει το ρεύμα , το νερό, ή και τα δύο, η άποψη που έχετε για τη φτώχεια είναι ψεύτικη. Να γιατί σήμερα μπορώ να σας φανώ χρήσιμη. Είναι η εκδιωκόμενη που σας μιλάει.
Φυσικά είμαι κατάπληκτη που βρίσκομαι εδώ κάτω. Μια έξωση είναι μια διαδικασία πολύχρονη που ξεκινάει από μια απόλυση αλλά σας καταλαμβάνει εξ απήνης: είναι σαν να βρίσκεστε ξαφνικά γυμνός. Καθημερινά, στις 6 το πρωί το ξυπνητήρι στο κομοδίνο μου χτυπάει και μια δύναμη με σηκώνει από το κρεβάτι του, με οδηγεί προς το μπάνιο: να κερδίσω τη ζωή μου. Τη ζωή δεν την έχεις, τελικά, πρέπει να την κερδίσεις. Και αν δεν κερδίζεις τη ζωή σου τι συμβαίνει, τη χάνεις; Καθημερινά αυτή η σκέψη με κατακλύζει.
Είχα γράψει παλιότερα ότι «αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα». Είχα γράψει «τα παιδιά μου ζουν στο όριο της φτώχειας».Και στις 25 Ιανουαρίου 2012, στην εφημερίδα El Mundo, είχα γράψει «Ενοικιάζομαι».
«Γυναίκα λευκή, 43 ετών, δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότρια. Ύψος 1,69, 60 κιλά, κοκκινομάλλα, γαλάζια μάτια. Σπουδές πανεπιστημιακές, 25 χρόνια δημοσιογραφική εμπειρία και επαγγελματική σε 4 ισπανικές εφημερίδες, 4 ραδιοφωνικούς σταθμούς και τρεις τηλεοπτικούς. Δημοσίευσα έξι βιβλία, εκ των οποίων 4 μυθιστορήματα. Τρία από αυτά πήραν βραβείο. Ικανότητα γραφής για λογοτεχνία, πολιτική, οικονομία, κουζίνα, σεξ, βία, εκδόσεις, την οικογένεια και τις δυσκολίες της, την ανεργία, το έγκλημα, τον συνδικαλισμό και τα βάσανά του, με την ευρεία έννοια.
Ενοικιάζεται για: να σκέφτεται, να φροντίζει σπίτια ακόμη κι αν αυτή η αποστολή εμπεριέχει το μάζεμα μαρουλιών, να γράφει κάθε είδους κείμενα, αλληλογραφία, να βγάζει βόλτα τα ζώα ή και ανθρώπους, κατά προτίμηση ανθρώπους, να προετοιμάζει δράσεις υπακοής ή ανυπακοής δημόσιας ή ιδιωτικής.
Κάθε υπηρεσία που σας ενδιαφέρει και δεν περιέχεται σε αυτή τη λίστα θα μελετηθεί με προσοχή.
Τιμές συζητιόνται, οι ενδιαφερόμενοι να απευθυνθούν στο cristinasealquila@gmail.com. Σεξουαλική επαφή, στοματικό σεξ, στριπ τηζ και παρεμφερή αποκλείονται.
Οι περισσότερες απαντήσεις, παρά την παράκλησή μου, αφορούσαν σεξουαλικές καταστάσεις, μερικές φορές αρκετά ευφάνταστες. Αλλά κανείς δεν πήρε την πρότασή μου στα σοβαρά. Ωστόσο ήταν πραγματική, όπως οτιδήποτε γράφω και δημοσιεύω σε αυτή την εφημερίδα. Ηταν αληθινή όπως το ρεύμα που μου είχαν κόψει ένα μήνα πριν, αληθινή όπως τα κέρματα που μετρούσα για να αγοράσω το γάλα του πρωινού.Αλλά αυτά τα πράγματα πρέπει να έχεις ζήσει για να τα καταλάβεις, για να τα συνειδητοποιήσεις. Νόμιζα ότι το είχα συνειδητοποιήσει αλλά η επιστολή έξωσης που μου έφερε στο σπίτι ο δικαστικός ήταν σαν ένα μπλοκ πάγου που με ακινητοποίησε. Γυμνή και τρομοκρατημένη αλλά αποφασισμένη να μιλήσω για το φόβο, να εκφράσω με λόγια την αγωνία και να εξηγήσω την ενοχή.
Ονομάζομαι Κριστίνα Φαλλαράς, η εκδιωκόμενη που μιλάει, και ακριβώς 4 χρόνια πριν την απόφασή μου να μιλήσω, ένα χλιαρό πρωινό του Νοεμβρίου, στις 10 η ώρα, στις 17 Νοεμβρίου 2008, ο διευθυντής της εφημερίδας όπου ήμουν υποδιευθύντρια με απέλυσε. Έγκυο οκτώ μηνών. Εκείνη τη στιγμή η Ισπανία είχε 2,5 εκατομμύρια ανέργους και ξέραμε ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιζόταν ως το 2011. Μα, επιτέλους, λέγαμε όλοι μαζί εν χορώ, μια κρίση δεν μπορεί να διαρκέσει τόσο πολύ! Η κυβέρνηση Θαπατέρο μιλούσε για τα πρώτα μπουμπούκια, έλεγε ότι είχαμε ήδη πιάσει πάτο και ότι όλα σύντομα θα ξανάνθιζαν. Λίγο αργότερα ο σοσιαλιστής Θαπατέρο έριχνε δισεκατομμύρια ευρώ στις ισπανικές τράπεζες. Δημόσιο χρήμα.
Έτσι άρχισε η έξωσή μου. Από την απόλυση. Η El Pais απέλυσε 129 δημοσιογράφους. Θυμάμαι ότι σκεπτόμουν: κρέας προς απόλυση, πάμε, κατεβαίνουμε, υπάρχει χώρος. Αφού είμαι βετεράνος θα υπάρχουν διάφορα σκαλοπάτια. Πρώτο σκαλοπάτι, έχω αξία, είμαι σπουδαία επαγγελματίας, έχω την αποζημίωση, έχω το επίδομα ανεργίας, αντέχω ενάμιση χρόνο. Θα πάρω δύο μήνες μια ανάσα και θα καταπιώ το χταπόδι.
Το δεύτερο σκαλοπάτι. Έχω φτάσει στο τέλος του επιδόματος ανεργίας, θα κάνω περικοπές στα τρόφιμα, στα ρούχα. Προτεραιότητα στα παιδιά, να μην καταλάβουν τίποτα. Θα πρέπει να δημιουργήσω κάτι, μια εταιρεία συμβούλων, μια μικρή επιχείρηση. Θα επενδύσω ό,τι απέμεινε από την αποζημίωσή μου για να εξασφαλίσω το μέλλον των παιδιών μου. Αλήτες πολιτικάντηδες. Το δεύτερο σκαλοπάτι καλύπτει ολόκληρο τον δεύτερο χρόνο.
Τρίτο σκαλοπάτι. Τα παιδιά δεν πήγαν διακοπές φέτος. Αγάπη, πουλήσαμε το αυτοκίνητο. Σκατά, το επίδομα ανεργίας δεν φτάνει για τίποτα. Από δω και πέρα, οι φτηνότερες μάρκες, ρύζι αλλά όχι ρούχα. Η μικρή επιχείρηση που έστησα δεν έδωσε ακόμη τίποτα, πώς θα μπορούσε άλλωστε, σε τόσο λίγο χρόνο; Και γιατί ο σύντροφός μου δεν βρίσκει δουλειά; Ίσως εγκαταλείπει. Χρειάζομαι χάπια. Αν συναντήσω αστυνομικό στο δρόμο θα του σπάσω τα μούτρα. Ίσως να την πληρώσει ο υπάλληλος της τράπεζάς μου. Αν με ξαναπάρουν γιατί άργησα το ενοίκιο θα εκραγώ. Χρειάζομαι χάπια. Το τρίτο σκαλοπάτι κάλυψε τα πρώτα δύο τρίτα της τρίτης χρονιάς…
