του Παντελή Μπουκάλα
Το τελευταίο που θα περίμενε ν’ ακούσει ποτέ ο Αντώνης Μανιτάκης είναι ότι «κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως ο προστάτης των επίορκων, των απατεώνων, των κοπανατζήδων και των τεμπέληδων». Ετσι ωμά, με την έπαρση της κληρονομημένης επώνυμης ισχύος, κατήγγειλε στη Βουλή τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης ο βουλευτής της Ν.Δ. Ανδρέας Ψυχάρης. Είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς που απαιτούν δημοσιοϋπαλληλικό αίμα. «Εδώ και τώρα». Διότι κατέληξαν ότι άλλο σοβαρό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζουμε, κι όλα θα πάνε ρολόι αν κοπεί το αγκάθι των δημοσίων υπαλλήλων. Οι οποίοι, βέβαια, δεν διορίστηκαν μόνοι τους. Δεν είναι αυτοφυείς. Και όσοι ανόμησαν αλλά κατάφεραν να διασωθούν είχαν πλάτες. Και οι συνδικαλιστικές δεν αρκούν. Χρειάζονται πιο γερές· κομματικές.
Απάντησε, βέβαια, ο κ. Μανιτάκης. Απάντησε όμως με τον δικό του τρόπο: ήπια, μετρημένα, με στοιχεία, με υπεράσπιση της νομιμότητας. Και με κάποια μελαγχολία. Αλλά αυτά είναι σφόδρα αντιτηλεοπτικά. Γι’ αυτό και παίχτηκαν ελάχιστα σε όσα κανάλια θέλουν επίσης αίμα. Ισα για να τηρηθούν τα προσχήματα. Τα οποία, ως προς τον κ. Ψυχάρη λ.χ. και την προεκλογική και μετεκλογική υπερπροβολή του από ορισμένους διαύλους, τηρούνται όσο και στην υπερπροβολή της κ. Μαριάννας Βαρδινογιάννη, της κ. Ολγας Κεφαλογιάννη, του κ. Αδ. Γεωργιάδη, του κ. Βορίδη, του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη κ.ο.κ. Πώς να το κάνουμε. Υπάρχουν «οι αγαπημένοι των καναλιών» καθώς και «οι αγαπημένοι των τηλεστάρ», που έχουν τους δικούς τους προνομιακούς συνομιλητές· βρέξει-χιονίσει, έχουν-δεν έχουν κάτι να πουν, το στασίδι τους τούς περιμένει. Στους προνομιακούς, και όχι μονάχα των πρωινάδικων, συγκαταλέγονται κάποιοι χρυσαυγίτες. Μολαταύτα οι νεοφασίστες επιμένουν να αυτολατρεύονται σαν εξωσυστημικοί και «κομμένοι».
Ας επιστρέψουμε στον κ. Μανιτάκη. Και στον σεβασμό των νόμων που όρισε ως αυτονόητη υποχρέωση κάθε υπουργού. Σκέφτομαι, θέλω να πιστεύω όχι αυθαίρετα, ότι τη μελαγχολία που τουλάχιστον εγώ είδα στο πρόσωπό του κατά τη διάρκεια της αγόρευσής του δεν την προκάλεσε τόσο η σφοδρή επίθεση του κ. Ψυχάρη (μία από τις πολλές, άλλωστε, από την πλευρά του κυβερνητικού στρατοπέδου, που τυγχάνουν, μάλιστα, ασυνήθιστα συντονισμένες) όσο η αίσθηση της μοναξιάς, αν όχι και της ματαιότητας. Οσα λέει (για τη διάκριση των εξουσιών και των ρόλων ή για τους υπουργούς που δεν έχουν δικαίωμα να απολύουν πριν κρίνουν τα πειθαρχικά συμβούλια και η Δικαιοσύνη) δεν έχουν αντίκρισμα στους περισσότερους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας αλλά και σε πολλούς «ρεαλιστές» συναδέλφους του στο υπουργικό συμβούλιο. Αυτοί θέλουν αίμα. Εδώ και τώρα. Και αδιακρίτως. Επειδή η τρόικα απαιτεί. Επειδή τα μίντια παροτρύνουν. Οι νόμοι; Οι νόμοι μπορούν να περιμένουν. Οπως περίμεναν τόσες τετραετίες, όταν υπερψηφίζονταν μόνο και μόνο για να ’χει κάτι να περιφρονεί το κομματικό συμφέρον.
Via : www.kathimerini.gr
