του Νίκου Γραικούση
Η πεποίθηση ότι όποιος ασχολείται με την πολιτική, έχει βρει τον τρόπο για να βάλει το χέρι του στο δημόσιο ταμείο, είναι διάχυτη στην Ελληνική κοινωνία.
Η πολιτική και ο πολιτικός είναι έννοιες που συνδέονται συνειρμικά με αυτές του ‘’βρώμικου περιβάλλοντος’’ και του ‘’πολιτικάντη απατεώνα’’.
Η Ελληνική πολιτική καθημερινότητα δικαιολογεί απόλυτα την κοινή πεποίθηση, αλλά δεν εξηγεί και το λόγο για τον οποίο επικρατεί η φαυλότητα στα κοινά της χώρας.
Επιτρέψτε μου να επικεντρωθώ στη βασικότερη των αιτιών που θεωρώ υπεύθυνη για το θλιβερό φαινόμενο της δημοκρατικής μας και όχι μόνο κατάντιας.
Σε μια Δημοκρατία, όποια μορφή και αν έχει αυτή, δεν κυβερνά ο άριστος, ο δυνατός, ο αρεστός ή ο ειδικός.
Κυβερνά ο ‘’οποιοσδήποτε’’.
Αυτή είναι η ομορφιά και η ειδοποιός διαφορά του πολιτεύματος της Δημοκρατίας, από όλα τα υπόλοιπα.
Αυτή η διαφορά είναι που ανεβάζει το πολίτευμα της Δημοκρατίας σε υψηλά πνευματικά και ανθρωπιστικά επίπεδα και λύνει πολλά προβλήματα εξουσίας με κυριότερο αυτό της βίας για την ανάληψη της.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.
Δεν υπάρχει τίποτα καλό χωρίς το κακό του.
Ο ‘’οποιοσδήποτε’’ που κυβερνά και εξουσιάζει σε μια δημοκρατία, δεν είναι ουρανοκατέβατος . Είναι αυτός που εκλέγεται ή κληρώνεται από τους υπόλοιπους.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να αποφεύγουν τους καλύτερούς τους, όπως και τους χειρότερούς τους, σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Πολιτικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, ακόμα και οικογενειακό.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να ταυτίζονται με τους ομοίους τους.
Με την παραπάνω λογική ο ‘’οποιοσδήποτε’’ που κυβερνά σε μια δημοκρατία είτε αιρετός είτε κληρωτός, δεν είναι κάτι περισσότερο από τον αντικατοπτρισμό της εικόνας της ίδιας της κοινωνίας.
Η φράση ‘’έχουμε ότι μας αξίζει’’ φανερώνει με ακρίβεια τη λογική της παραπάνω τοποθέτησης.
Άρα το ποιόν μιας κοινωνίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ποιόν των αξιωματούχων της και τανάπαλιν, στην περίπτωση του Δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ποιος είναι λοιπόν ο τρόπος ώστε ο ‘’οποιοσδήποτε’’ κυβερνών να τείνει να γίνει ‘’άριστος’’ εντός δημοκρατίας;
Με το να τείνει και η ίδια η κοινωνία να γίνει άριστη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Και πως μια κοινωνία τείνει προς το καλύτερο – άριστο;
Με έναν και μοναδικό τρόπο. Την παιδεία.
Τι ακριβώς όμως είναι η παιδεία;
Είναι η διάχυση του πανανθρώπινου πνευματικού πλούτου σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας μηδενός εξαιρουμένου, με τρόπο που να αναπτύσσει την αναλυτική και κριτική σκέψη και να προάγει την ανθρώπινη διανόηση και πνευματική καλλιέργεια, ώστε να καταλήξει να είναι τρόπος συμπεριφοράς για την κατάκτηση της ατομικής και συνεπακόλουθα συλλογικής ελευθερίας και ευημερίας.
Η παιδεία λοιπόν είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την ανάπτυξη της δημοκρατίας και μόνο η δημοκρατία μπορεί να εγγυηθεί την ανάπτυξη της παιδείας για όλους.
Η άρρηκτη και αμφιμονοσήμαντη σχέση Παιδείας και Δημοκρατίας πάνε πακέτο στο ιστορικό διάβα της κοινωνίας.
Παιδεία και πολίτευμα μόνο στην περίπτωση της δημοκρατίας δεν είναι αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια ανεπαρκείς παιδεία συνεπάγεται μια κακής ποιότητας δημοκρατία;
Όχι. Ένα πολίτευμα κακής ποιότητας αλλάζει νομοτελειακά από κάποιο άλλο!
Η κοινωνία έχει ανάγκη και απαιτεί ένα διοικητικό μηχανισμό στην καθημερινότητα και δεν ανέχεται κενά στη λειτουργία των νόμων της.
Αν η δημοκρατία καταπέσει σε ποιότητα και δεν επιτελεί το κοινωνικό της έργο, καταπέφτει ολόκληρο το πολίτευμα.
Δια της διολισθήσεως στην αρχή, ώσπου μια μέρα ξυπνάς και η Δημοκρατία αναφέρεται μόνο στα ‘’κρυφά σχολειά’’.
Η παιδεία και η Δημοκρατία δεν παγιώνονται ποτέ ως θεσμοί, αλλά κρίνονται καθημερινά από τη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους, όπως και απέναντι στις κοινές μας υποθέσεις.
Η παιδεία λοιπόν δεν κάνει μόνο καλύτερη τη Δημοκρατία, αλλά επιπλέον την εγγυάται.
Είναι ….το ψωμί της!
Η προστασία της παιδείας μπορεί να πάρει πολλές μορφές στον καθημερινό αγώνα, αλλά επαφίεται αποκλειστικά ….στην παιδεία και στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
