Του Κώστα Γιαννακίδη
Ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι ο λόγος για τον οποίο η δόση πέρασε μήνες μακριά μας, ήταν η επιμονή του Αντώνη Σαμαρά στη διενέργεια εκλογών. Συγχωρεμένοι. Συμβαίνουν και τόσα πολλά που ο διαθέσιμος χώρος μνήμης καταλαμβάνεται από τρομακτικά γεγονότα. Όμως η θριαμβολογία ακούγεται σαν χαρούμενο γάβγισμα σκύλου που μόλις κατάφερε να βάλει την ουρά του στα δόντια.
Τους προηγούμενους μήνες μόνο λαοσυνάξεις δεν κάναμε για τη δόση. Δεν μας την έδιναν. Εκείνοι θα μας πουν ότι δεν ήμασταν σε θέση να την πάρουμε. Πάει, πέρασε και αυτό. Τα τεχνικά και οι λεπτομέρειες σβήνουν σαν σκιές κάτω από το φως των πανηγυρισμών. Μόνο Αρχιεπίσκοπος δεν έκανε δήλωση για τη δόση. Πιθανότατα επειδή θα τελέσει αγιασμό όταν με το καλό μας έρθει.
Ωστόσο ακόμα και αν οι δανειστές βουτούσαν τη μεζούρα στη λεκάνη με τα λεφτά και μας έστελναν διπλή δόση, το βαρέλι θα παρέμενε χωρίς πάτο επειδή δεν έχουν γίνει τα παρακάτω:
Αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό νομοσχέδιο. Αν ισχύουν αυτά που διαρρέουν, τότε το νομοσχέδιο δεν είναι απλώς άδικο. Είναι και αναποτελεσματικό. Διότι όταν φορολογείς με εξωφρενικό τρόπο τον ελεύθερο επαγγελματία-χωρίς να θεσπίζεις αντικειμενικά κριτήρια-τότε θα παίρνεις απόδειξη του 2009 και θα προσπαθούν να σε πείσουν ότι ο χρόνος κυλάει αργά.
Τολμηρό και διαφανές πλαίσιο αποκρατικοποιήσεων. Ναι, μπορεί να είναι ταυτόχρονα τολμηρό, διάφανο και αποτελεσματικό. Ασφαλώς και θα δώσεις τα φιλέτα-κανένας δεν θα έρθει να πάρει το κόκκαλο. Αρκεί να κάνεις ένα σωστό deal. Και μέχρι στιγμής είναι ελάχιστες οι φορές που το ελληνικό δημόσιο μας έχει εκπλήξει ευχάριστα.
Κίνητρα για την καινοτόμο επιχειρηματικότητα των νέων. Ακούγεται τρελό, ε; Πάμε παρακάτω.
Διασφάλιση κράτους δικαίου με ισονομία, λειτουργία νόμων και θεσμών με σεβασμό απέναντι στον πολίτη. Και, τουλάχιστον, τα βασικά της πρόνοιας. Τουλάχιστον… Ακούγεται λίγο «Ζάππειο ΙΙ», αλλά είναι η παράμετρος που βρίσκεται στα όρια του ανέφικτου. Με το δημόσιο τομέα τραυματισμένο και το προσωπικό του να πιέζεται όλο και περισσότερο προς το περιθώριο, το κράτος αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του.
Και εδώ βρίσκονται και τα ερωτήματα που δύσκολα βρίσκουν απάντηση. Πώς θα ξημερώσει η καινούργια μέρα όταν ακόμα βραδιάζει η προηγούμενη νύχτα; Δεν είναι μόνο το μέγεθος της ύφεσης. Είναι οι πληγές στο σώμα της κοινωνίας και η όξυνση ακραίων αντανακλαστικών. Αρκεί μία δόση για να φέρει το σύστημα κοντά σε ισορροπία; Με τίποτα. Φοβάμαι ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερη υπομονή, στοιχεία που δεν διαθέτουμε. Προς το παρόν ο Σαμαράς κάνει ανασχηματισμό. Απολύτως αδιάφορο. Η μοναδική περίπτωση να αντιδράσει η κοινωνία ευχάριστα στον ανασχηματισμό, είναι αν νομίζει ότι ήρθαν νέοι υπουργοί επειδή οι προηγούμενοι είναι φυλακή.
