Μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, ακατανόητος ο ωμός εκβιασμός της τρόικας, που ζητεί μετ’ επιτάσεως απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μια απαίτηση την οποία έχει αναγάγει και ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της δόσης.
Κι αυτό γιατί οι ένθερμοι υποστηρικτές της μεταρρύθμισης του κράτους γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μείωση των δημοσίων δαπανών, που θα προέλθει από τις απολύσεις προσωπικού, είναι πολύ μικρή. Αντιθέτως, τα οικονομικά οφέλη, τα οποία θα προέκυπταν ενδεχομένως από τη μεταρρύθμιση του κράτους, που χαρακτηρίζεται από υδροκεφαλισμό, βασίζεται σε απαρχαιωμένες δομές και αδυνατεί να παρακολουθήσει τα βήματα των νέων τεχνολογιών, θα ήταν πολλαπλάσια. Προς τι λοιπόν η εμμονή στις «τυφλές απολύσεις» προσωπικού στο Δημόσιο;
Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν προκαλεί καμία έκπληξη η τακτική των εκπροσώπων της τρόικας. Διότι κύρια επιδίωξή τους δεν είναι η εξοικονόμηση πόρων μέσω του σουλουπώματος του κράτους, αλλά να σπάσουν τον τσαμπουκά της δήθεν συνταγματικά κατοχυρωμένης μονιμότητας στο Δημόσιο, να κάμψουν οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης και, κυρίως, να φέρουν σε αντιπαράθεση τους εργαζομένους του ιδιωτικού με το δημόσιο τομέα. Μόνον έτσι εκτιμούν ότι θα επιβάλουν χωρίς αντιστάσεις έναν καθολικό εργασιακό Μεσαίωνα, με το πρόσχημα μάλιστα της τόνωσης της ανταγωνιστικότητας.
Το ότι η προσέλκυση επενδύσεων προϋποθέτει, εκτός των άλλων, και ένα υγιές και ευέλικτο κράτος, τόσο για τους εκπροσώπους της τρόικας όσο και για τους εγχώριους εκφραστές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι ψιλά γράμματα. Αντιθέτως, μόνιμη σχεδόν επωδός των υποστηρικτών του Μνημονίου, όταν επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων, είναι ότι τις θυσίες θα πρέπει να τις επιμερίζονται, τρόπον τινά, ισομερώς, τόσο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα όσο και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι -ειρήσθω εν παρόδω- απολαμβάνουν τη σιγουριά της μονιμότητας και των οποίων το εργασιακό καθεστώς είναι προϊόν πελατειακών σχέσεων και αδιαφανών συναλλαγών κάτω από το τραπέζι με το πολιτικό σύστημα.
Εν μέρει την άποψη αυτή την ασπάζονται και εργαζόμενοι που προέρχονται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα και έχουν χάσει τις δουλειές τους, των οποίων έχει κατακρεουργηθεί το εισόδημα και είναι υποχρεωμένοι να ζουν στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Αυτή η τυφλή και ενστικτώδης αντίδραση, που αντανακλά το δόγμα «έχουμε όλοι δικαίωμα στη δυστυχία», οδηγεί στον κοινωνικό διχασμό και συμβάλλει στην επέκταση της εργασιακής ζούγκλας.
ΥΓ. Ολοι ξέρουν πλέον πως η περιβόητη μονιμότητα στο Δημόσιο αποτελεί μύθο, καθώς η παραμονή ή η απόλυση των υπαλλήλων εξαρτάται από τη διατήρηση ή μη της οργανικής τους θέσης. Μύθος είναι και το ότι δεν είναι δυνατή η εκδίωξη των επίορκων δημόσιων λειτουργών με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες.
Via : www.enet.gr
