του Μιχάλη Τρεμόπουλου

Οι δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε, θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τη διαφθορά, να χτυπούν το πελατειακό κράτος, να απλώνουν το δίχτυ της κοινωνικής προστασίας, να κάνουν αναδιανομή του πλούτου, να διασφαλίζουν τα δικαιώματα των πολιτών, να χαράσσουν νέους δρόμους στην παιδεία, να αφαιρούν το έδαφος από την ακροδεξιά και τη μισαλλόδοξη ρητορεία, να προχωρούν στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, στη διασφάλιση του κοινωνικού αγαθού της υγείας, στην υπεράσπιση των συλλογικών αγαθών όπως το νερό, στην εφαρμογή πολιτικών στήριξης της κοινωνικής αλληλεγγύης, των μορφών κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Και βέβαια, να σταματήσουν να αναπαράγουν το αδιέξοδο μοντέλο ανάπτυξης αλλά να δίνουν έμφαση στις πράσινες επενδύσεις.

Όλα αυτά προϋποθέτουν έγκαιρο διάλογο και ευρύτερες συσπειρώσεις. Έχουμε υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε την πολύπλευρη κρίση στην οικονομία, την κοινωνία, το περιβάλλον, να βγάλουμε από το λαιμό μας τη δημοσιονομική «θηλιά». Έχουμε πει ήδη από την αρχή της ότι αντιμετωπίζουμε μια συστημική κρίση, που βρήκε την Ελλάδα ανέτοιμη και με μια οικονομία που πατούσε σε πήλινα πόδια. Ήδη από τον Ιανουάριο του 2010, οι Πράσινοι υποστηρίξαμε την έκδοση ευρωομολόγου ως έκφραση ρεαλισμού και ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Πρόταση που έκανε δεκτή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ, με ευθύνη των κυρίαρχων κυβερνήσεων.
Ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να αλλάξουν τη ρότα;

Δεν μπορούμε να ελπίζουμε διεξόδους από τη Δεξιά. Αλλά και η σοσιαλδημοκρατία, που σε προηγούμενες δεκαετίες διεύρυνε το κοινωνικό κράτος και ασκούσε ηγεμονία, βρίσκεται σε βαθιά πολιτική κρίση και ιδεολογική συρρίκνωση παντού. Καταθέτει, όταν είναι στην αντιπολίτευση, ένα σύνολο καλών ιδεών κι όταν βρίσκεται στην εξουσία εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Χάνοντας τα μεσαία κοινωνικά της στηρίγματα με τη φτωχοποίηση και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, δεν μπορεί πλέον να ξανασυναντήσει την παλιά εκλογική της βάση και να την εκπροσωπήσει πολιτικά. Είναι θεμιτό να επιδιώξει να ανασυγκροτηθεί ο χώρος αυτός και στην Ελλάδα, χωρίς λαμόγια και πάτρωνες, χωρίς τις πελατειακές πολιτικές που τον βαρύνουν. Όμως αυτό δεν αρκεί ούτε είναι εύκολο.

Ο λεγόμενος χώρος της «Κεντροαριστεράς», που αποπειράται επανεκκίνηση με όχημα τους «58», έχει σοβαρές ιστορικές ευθύνες γιατί οικοδόμησε μεταξύ 1993-2009 μια οικονομία στηριγμένη στη διαρκή διόγκωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, που είχε ημερομηνία λήξης. Φαίνεται όμως πως και ο ευρωπαϊκός τους προσανατολισμός είναι επιφανειακός και δυσκολεύονται να σκεφτούν με ευρωπαϊκούς όρους ενώ αδυνατούν να προτείνουν οτιδήποτε καινούργιο στη θέση του παλιού Κοινωνικού Συμβολαίου, που κατέρρευσε στα χέρια της δικής τους παράταξης. Οι πολίτες, εθισμένοι στις πολιτικές χειραγώγησης, διαπλοκής και πελατειακής διαμεσολάβησης, έσπευσαν να αποδώσουν ευθύνες για την κρίση σε όλο το πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Και οι περισσότεροι πρώην ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς καταλήγουν να την αντιμετωπίζουν πια ως παράταξη προνομιούχων, που περιορίζονται να περιφρουρούν μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Από τη διαπίστωση αυτή μέχρι την «εκδίκηση» μέσω του σκουπιδοτενεκέ ψήφων της Χρυσής Αυγής, η απόσταση δεν είναι μεγάλη.

Ακόμη και στην εποχή Σημίτη με την οποία ταυτίζονται πολλοί ρέκτες της Κεντροαριστεράς, η ανομία, η διαφθορά και η διαπλοκή συνεχίστηκαν, η μετάβαση στο ευρώ έγινε με καταστροφικούς όρους, ουσιαστική διοικητική μεταρρύθμιση δεν υπήρξε, αλλά αντίθετα έγινε αναστολή ισχύος της εργατικής νομοθεσίας σε μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα. Επιμέρους θετικά επιτεύγματα, όπως η ύφεση στα ελληνοτουρκικά, συνοδεύτηκαν από αντιφατικές επιλογές, όπως η αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών από Γερμανία και Γαλλία. Ας μην πιάσουμε το περιβάλλον, όπου ενώ η ΕΕ συμφωνούσε σε μειώσεις στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, η κυβέρνηση Σημίτη αποσπούσε για την Ελλάδα αυξήσεις κατά 25%, προχωρούσε «ντροπολογίες» για το «Πόρτο Καρράς», αδιαφορούσε για θέματα όπως η ερήμωση των ορεινών και ημιορεινών περιοχών και έβλεπε τον τουρισμό μέσα από τα υδροβόρα συγκροτήματα γκολφ και τους μαζικούς οικισμούς τουριστικής κατοικίας.
Το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, προσπαθεί να αποτελέσει παίκτη στην ανασύνταξη της σοσιαλδημοκρατίας, αναζητώντας σανίδα πολιτικής επιβίωσης. Όμως γαντζωμένο στην εξουσία, προσπαθεί να παρατείνει την «ασυλία» της διαπλοκής του και της διερεύνησης του διεφθαρμένου κυβερνητικού του παρελθόντος. Άφησε πίσω του τη ρητορική για «άδικη επιλογή έκτακτης ανάγκης» και επέλεξε τη στρατηγική συμμαχία με τη ΝΔ, ακριβώς γιατί δεν έχει άλλη πολιτική πρόταση.
Από την άλλη, η κίνηση των «58», υπό το νέο όνομα «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη», δια του συντονιστή της απηύθυνε πρόσκληση στήριξης της προσπάθειας -μεταξύ άλλων- και «στα μέλη των Οικολόγων» διευκρινίζοντας μεγαλόψυχα πως «δεν ζητάμε την κατάργηση οποιουδήποτε κόμματος, ως προϋπόθεση». Η απάντηση Οικολόγων Πράσινων ήταν: «Ευχαριστούμε τους “58″ για την πρόσκληση. Προφανώς δεν έχουν καταλάβει τους λόγους που σε όλη την Ευρώπη σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι αποτελούν χωριστά κόμματα. Ελπίζουμε αυτό να μην αποτελεί δείγμα και για το κατά πόσο είναι σε θέση να καταλάβουν την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και να κάνουν κάτι για όλα εκείνα που ροκανίζουν τα θεμέλια της Ευρώπης».
Σίγουρα αξιόλογοι άνθρωποι υπάρχουν παντού: και στους Σοσιαλδημοκράτες και στην Αριστερά και στους Φιλελεύθερους και στους Πράσινους. Οι Πράσινοι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνεργάζονται με όλους αυτούς κατά περίπτωση και μερικές φορές υπάρχουν καλά αποτελέσματα.

Αν όμως η Αριστερά επιλέγει να δίνει έμφαση στον καταγγελτικό λόγο και στους αμυντικούς αγώνες, να μην προτείνει ρεαλιστικές εναλλακτικές λύσεις και να αγκαλιάζει συχνά όλες τις διαμαρτυρίες, ανταγωνιζόμενη μάταια τους λαϊκιστές και τους εθνικιστές, η σοσιαλδημοκρατία είναι συνυπεύθυνη και για τις μνημονιακές πολιτικές για την ίδια την κρίση, που παγιώνεται ως νέα κανονικότητα, υποσκάπτοντας την κοινωνική συνοχή και αλλοιώνοντας τις αξίες των κοινωνιών και τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Υπάρχει διέξοδος;

Οι Πράσινοι είναι ένας χώρος διαβούλευσης και εναλλακτικών προτάσεων και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο εδώ και τώρα. Στο ευρωκοινοβούλιο έχουμε αποδείξει επανειλημμένα ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και με άλλες δυνάμεις, χωρίς προκαταλήψεις. Αλλά με δημιουργική διάθεση να σώσουμε έστω και λίγο από το αύριο που μας κλέβουν. Γι’ αυτό και δε διστάζουμε να διατυπώσουμε εναλλακτικές προτάσεις για τη διέξοδο από την κρίση και να βάζουμε τις προϋποθέσεις που απαιτούνται ως βάση για τη διαμόρφωση μιας νέας πλειοψηφίας, με αλλαγή των συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Έχουμε ξαναπεί ότι οι όποιες κυβερνητικές συνεργασίες, προϋποθέτουν προγραμματική συμφωνία και ένα συγκεκριμένο σχέδιο εναλλακτικής διακυβέρνησης που προχωράει σε βαθιές αλλαγές στην κατεύθυνση της κοινωνικής και οικολογικής βιωσιμότητας, και όχι απλώς για τη διανομή της εξουσίας και τη συντήρηση ενός αποτυχημένου πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου. Κι αυτό περνάει μέσα και από την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής προοπτικής αλλά και τους αγώνες για μια άλλη, ομόσπονδη Ευρώπη, χωρίς αυταρχικό έλεγχο από μη εκλεγμένα όργανα, με πολιτικές βιώσιμες και αλληλέγγυες.

* Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είναι εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων, πρώην ευρωβουλευτής.

ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Via : www.karfitsa.gr