Photo: Π. Γερασίμου @fosphotos.com
του Γιώργου Καρελιά
Ζούμε στη χώρα της υπερβολής χωρίς κανένα όριο, μαζί και της ανοησίας. Διάφοροι τύποι εκστομίζουν, με τη μεγαλύτερη ευκολία, βαριές λέξεις όπως «πόλεμος», «κατοχή», «χούντα», χωρίς να κάνουν τον κόπο να βουτήξουν προηγουμένως λιγάκι τη γλώσσα τους στον εγκέφαλό τους.
Το τελευταίο εικοσιτετράωρο φοριέται πολύ η λέξη «εμφύλιος», με αφορμή το δολοφονικό χτύπημα στη Χρυσή Αυγή του Νέου Ηρακλείου. Το είπαν κάποιοι δικοί μας τσαρλατάνοι, το πήραν κάποια ανεύθυνα ξένα μέσα ενημέρωσης και βρήκαμε θέμα ν’ ασχολούμαστε.
Ας πούμε δυο-τρία αυτονόητα πράγματα. Η χώρα έχει ζήσει πραγματικό εμφύλιο πόλεμο. Σχεδόν κάθε ελληνικό σπίτι έχει κάποια εμπειρία τραγική ή απλώς έχει κάτι να θυμάται. Ακόμη και οι εντελώς αδαείς μπορούν να μάθουν τα στοιχειώδη, ανοίγοντας ένα από τα χιλιάδες βιβλία που κυκλοφορούν για την πιο φρικτή περίοδο της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.
Όμως, ακόμη κι αν ο δικός μας εμφύλιος είναι πλέον πολύ μακρινός, έχουμε πρόσφατες παραστάσεις και πείρα από τη γειτονιά μας. Από τον φρικώδη εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, που τη διέλυσε. Όπου το εθνικιστικό και θρησκευτικό μίσος οδήγησε στη διάπραξη φοβερών εγκλημάτων. Η συντριπτική, λοιπόν, πλειονότητα των Ελλήνων γνωρίζει τι σημαίνει (πραγματικός) εμφύλιος. Και γι’ αυτό δεν «τσιμπάει» στις κραυγές των τυχοδιωκτών.
Στον ελληνικό εμφύλιο της δεκαετίας του ΄40 συγκρούστηκαν δυο παρατάξεις (Δεξιά και Αριστερά) με τους στρατούς τους. Υπήρχε και ο ξένος παράγοντας. Τι απ’ όλα αυτά υπάρχει σήμερα; Τίποτα.
Υπάρχει νοήμων άνθρωπος που πιστεύει ότι κάποιοι «ξένοι» θέλουν σήμερα να ρίξουν την Ελλάδα σε εμφύλιο πόλεμο; Μόνο κάποιοι «ψεκασμένοι», ίσως.
Η Δεξιά και η Αριστερά είναι σήμερα δύο μεγάλες παρατάξεις, που συμβιώνουν αρμονικά. Ας μην ξεγελούν ορισμένες υπερβολές. Μπορεί κάποιοι της Δεξιάς να λένε «άκρο» την άλλη πλευρά, αλλά -έτσι όπως το εννοούν- δεν περνάει ούτε καν στο μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων τους. Μπορεί κάποιοι της Αριστεράς να αμολάνε διάφορες κοτσάνες για «γουναράδικα», αλλά -τι να κάνουμε;- η ανοησία δεν τιμωρείται.
Άλλωστε, για όσους ξεχνούν, θυμίζουμε ότι στο, σχετικά πρόσφατο, παρελθόν εκτοξεύονταν εκατέρωθεν ακρότητες χωρίς καμιά σοβαρή συνέπεια. Στη δεκαετία του ΄80, για την ηττημένη εκλογικά τότε Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν «χούντα». Στη δεκαετία του ΄90, το ηττημένο τότε ΠΑΣΟΚ αποκαλούσε «χούντα» τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης ζει ακόμα και σίγουρα θα χαμογελάει, αν κάποιος του τα θυμίσει. Το ίδιο είμαι βέβαιος ότι θα έκανε και ο Ανδρέας.
Η χώρα, λοιπόν, δεν απειλείται από κανέναν εμφύλιο, επειδή το λέει ο Καμένος και το αναπαράγει το «σοβαρό» γερμανικό περιοδικό «Focus». Δεν απειλείται επειδή η χρυσαυγίτικη συμμορία αφέθηκε επί ενάμισι χρόνο ασύδοτη να στρώνει το έδαφος για το έγκλημα στο Κερατσίνι. Δεν απειλείται ούτε τώρα, που κάποιοι ανεγκέφαλοι της άλλης πλευράς ή κάποιοι σκοτεινοί τύποι (δεν βγαίνει εύκολα συμπέρασμα τι είναι) δολοφόνησαν τα νέα παιδιά της Χρυσής Αυγής.
Ακόμα και κάποιες εμπρηστικές αρχικές δηλώσεις του Κασιδιάρη (ότι ο «προδότης» Σαμαράς είναι… «ηθικός αυτουργός»!) έγιναν για να γίνουν (μην ξεχνάμε ότι παλιότερα κάποιοι, εξίσου ανεγκέφαλοι, έλεγαν ότι αρχηγός της 17 Νοέμβρη ήταν ο… Ανδρέας Παπανδρέου!).
Ακόμα και οι χρυσαυγίτες μαζεύτηκαν εσχάτως. Μόλις οι εισαγγελείς και η Αστυνομία άρχισαν να κάνουν το αυτονόητο, κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει άλλο. Ότι δεν αντέχουν να σηκώσουν το βάρος κι άλλου νεκρού, ενός νέου Φύσσα.
Τι μένει; Οι αρχές να κάνουν τη δουλειά τους συλλαμβάνοντας και τους δολοφόνους του Νέου Ηρακλείου, ώστε να δούμε ποιοι είναι και τι φαντασιώνονται. Τα εύκολα συμπεράσματα πρέπει να αποφεύγονται και σ’ αυτό βοηθάει η πείρα του παρελθόντος (μια πολύ ψύχραιμη προσέγγιση από στέλεχος της Αριστεράς)
Εν κατακλείδι: η χώρα δεν κινδυνεύει από κανέναν εμφύλιο, επειδή το θέλουν ελάχιστοι ανεγκέφαλοι. Γι’ αυτό, καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε τις λέξεις με φειδώ, ακόμα κι αν κάποιοι εκφράζουν αληθινή ανησυχία.
Η χώρα απειλείται πολύ περισσότερο από τα πραγματικά της προβλήματα. Τη θηριώδη ανεργία στους νέους της, τη διαφαινόμενη κατάρρευση του ασφαλιστικού της συστήματος, την απουσία κάθε αναπτυξιακής προοπτικής. Και πάνω απ’ όλα κινδυνεύει από όσους δεν κάνουν όσα πρέπει για να αλλάξουν αυτήν τη ζοφερή προοπτική. Και από όσους εξακολουθούν να μη λένε όλη την αλήθεια στους πολίτες.
Via : www.protagon.gr
