του Μάρκου Βλάχου *
Στην πορεία για το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρώ υποχρέωση να κοινοποιήσω τις θέσεις μου για τη φυσιογνωμία του κόμματος γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτός ο χώρος της ελπίδας, βρέθηκε να πελαγοδρομεί ανάμεσα στις λογικές του στείρου κυβερνητισμού και στη συνέχεια της σοσιαλδημοκρατίας αδυνατώντας να αναλύσει το σήμερα και να απαντήσει στο αύριο, φθάνοντας έτσι στο τραγικό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιανουαρίου.
Η δική μου Αριστερά
Είναι γνωστό σε όλους ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ορίζονται από τους κανόνες της καπιταλιστικής διάρθρωσης της οικονομίας. Αυτό το σύστημα που βασίζεται στην κατοχή των μέσων παραγωγής ήταν και παραμένει συνώνυμο του διαχωρισμού της κοινωνίας σε ανταγωνιστικές τάξεις. Όμως η εξέλιξη οδήγησε σε ένα καπιταλισμό των αγορών καθοδηγούμενο από τους τραπεζίτες και τις αγορές σε παγκόσμιο επίπεδο και εξ αυτού παρατηρείται μία πρωτοφανής συγκέντρωση δύναμης στα χέρια μίας παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας που χρησιμοποιεί την οικονομική της δύναμη για να ελέγχει τους βασικούς μοχλούς της κοινωνικής ζωής: μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολιτισμό, δίκαιο, πολιτική.
Η αριστερά δεν πρέπει να αναζητεί τρόπους για να εξανθρωπίσει ή να αναμορφώσει τον καπιταλισμό και τον τρόπο ζωής που απορρέει από αυτόν αλλά μέσα από μία διαρκή οικονομική μάχη κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής (κοινωνική οικονομία, αυτοδιαχείριση, κλπ) να οδηγήσει στην μετατροπή της κοινωνίας δηλαδή σε μία κοινωνία που θα καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες. Η εναλλακτική αυτή έχει συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση και δεν είναι άλλη από αυτή της οικολογικής αριστεράς.
Το σχέδιο της οικολογικής αριστεράς πρέπει να έχει σαν στόχο μία κοινωνία αυτόνομη όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε πολίτη θα είναι η προϋπόθεση για την ανάπτυξη του συνόλου και μία κοινωνία όπου η καταστροφή του περιβάλλοντος και η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο θα σταματήσει οριστικά.
Αυτή ή οικολογικής αριστεράς πρέπει να είναι ένας συνδυασμός μεταξύ του σοσιαλισμού, απαλλαγμένου από κάθε οικονομίστικη και κρατικίστικη λογική και μίας οικολογικής πολιτικής καθαρά αντικαπιταλιστικής. Είναι το όνειρο μίας αριστεράς που θέλει να πραγματοποιήσει τη σύνθεση των μεγάλων ιστορικών ρευμάτων της αριστεράς: τον σοσιαλισμό και την πολιτική οικολογία.
Ο σοσιαλισμός πάντα στόχευε στην ολοκλήρωση των ανθρώπων και της ίσης συμμετοχής τους στη διακυβέρνηση μέσω της ολοκλήρωσης της δημοκρατίας στην πραγματική της διάσταση: η εξουσία από και για το λαό. Τη στιγμή που η δημοκρατία μας έχει καταληφθεί από μία ολιγαρχία που χρησιμοποιεί τους θεσμούς για να προασπίσει τα συμφέροντά της που στις περισσότερες των περιπτώσεων αντιτίθενται στο γενικό συμφέρον, η οικολογική αριστερά πρέπει να στοχεύσει στην εισαγωγή μίας νέας πολιτισμικής εξέλιξης όπου ο σκοπός θα είναι η ανάπτυξη των μέσων παραγωγής από κοινωνικές δυνάμεις και όχι η κοινωνικοποίηση τους γιατί όπου εφαρμόσθηκε αυτό το μοντέλο δεν αναπτύχθηκαν οι κοινωνίες αλλά αντίθετα έπεσαν σε ένα άλλο μοντέλο εκμετάλλευσης.
Η οικολογική αριστερά πρέπει να διαλογισθεί στο μοντέλο ανάπτυξης της κοινωνίας μας δηλαδή των σχέσεων του ατόμου με τη φύση, τα όρια του οικοσυστήματος και την καταστροφή του από τον άνθρωπο, τη διαστροφή του καπιταλιστικού συστήματος που επιβάλει υλικές ανάγκες και επιθυμίες που έχουν ως τελικό στόχο την υποταγή του ατόμου. Η πολιτική οικολογία είναι ένας διαλογισμός πάνω στο θέμα των μοντέλων παραγωγής, το περιεχόμενο της παραγωγής και του καταναλωτικού μοντέλου.
Ο ουσιαστικός παράγων της εναλλακτικής κοινωνικής διάθρωσης που πρέπει να επιδιώκει η νέα αριστερά είναι η κοινωνική επανάσταση. Αυτή η τελευταία δεν θα είναι βίαιη ούτε θα επιτευχθεί σε μία στιγμή, αλλά θα είναι μία δημοκρατική ανατροπή που θα προέλθει από τη διαφοροποίηση των κοινωνικών συσχετισμών και της κυρίαρχης κουλτούρας. Θα πρέπει να είναι κοινωνική γιατί θα έχει τις ρίζες της σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας και των κοινωνικών κινημάτων όπως αυτά εμφανίζονται στη σύγχρονη κοινωνία και θα αναφέρεται στο γενικό καλό και όχι σε ατομικά ή συντεχνιακά συμφέροντα. Η πολιτική οικολογία επέτρεψε να έρθει στο προσκήνιο η ουσία αυτού του γενικού συμφέροντος κοινού στο σύνολο της ανθρωπότητας: η προστασία του περιβάλλοντος συνθήκη απαραίτητη για την επιβίωση της.
Η οικολογική αριστερά πρέπει να είναι μία δύναμη προτάσεων και δράσης και όχι διαρκούς αντίθεσης και αντιπολίτευσης ή ακόμη άκριτου κυβερνητισμού. Η οικολογική αριστερά πρέπει να είναι το εργαλείο συσπείρωσης μίας πλειοψηφίας ικανής να κυβερνήσει και να πυροδοτήσει κοινωνικούς και οικολογικούς μετασχηματισμούς στις δομές της σύγχρονης κοινωνίας. Η οικολογική αριστερά πρέπει να είναι ο φορέας του μηνύματος της ελπίδας: υπόσχεση αλλαγής, κάλεσμα στη νόηση και το συναίσθημα όλων ώστε να νικηθούν οι αναστολές για τη δημιουργία του νέου μοντέλου για την ανάπτυξη της κοινωνίας.
ΒΛΑΧΟΣ ΜΑΡΚΟΣ
ΜΕΛΟΣ Κ.Ε. ΔΗΜ. ΑΡ.
