του Νίκου Γκιώνη
Ως γνωστόν, ο κύκλος με την κιμωλία εύκολα σβήνει με το σφουγγάρι στο σχολικό μαυροπίνακα, αρκεί ο δάσκαλος να το αποφασίσει, προχωρώντας στο επόμενο γεωμετρικό σχήμα.
Η τελική απόφαση των τριών για περίπου 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2010, αρχής γενομένης από την τάχιστη απομάκρυνση των επιόρκων, ανέδειξε το τελευταίο στη σειρά, από τα εξακολουθητικά πολιτικά αδιέξοδα της ΔΗΜΑΡ. Θα μπορούσα να συμφωνήσω στα πιο πολλά βασικά του διοικητικού μοντέλου της κινητικότητας, εμπνεύσεως Μανιτάκη, αν δεν υπήρχε η απροθυμία στην άμεση απομάκρυνση των επιόρκων -που είναι ασφαλώς περισσότεροι από τους αναφερόμενους 1500- με κύρια αιτιολόγηση την καθυστέρηση τελεσιδικίας από τα αρμόδια Πειθαρχικά Όργανα. Σύμφωνοι. Αλλά η αποφασιστικότητα και η πολιτική βούληση, γιατί πάνε για εαρινό περίπατο τόσο συχνά; Κι όπως οι πρωτοχριστιανοί μοναχοί της Μεσοποταμίας ονομάτιζαν το κρέας, ψάρι, έτσι κι ο αγαπητός Φ. Κουβέλης μας προσέφερε κάποιους καινούργιους νεολογισμούς νομικοπολιτικής χροιάς, για να δικαιολογήσει τις αποφασισθείσες -και από τον ίδιο- απολύσεις, τις οποίες αυτός κι ο κ. Μανιτάκης έως πρόσφατα αρνιόντουσαν δίχως ν’ αναζητούν τον χαμένο χρόνο. Μα μήπως το ίδιο δεν έγινε και με το επιλεγόμενο χαράτσι και τη ΔΕΗ -εδώ με τη συμπαράταξη και του Ε. Βενιζέλου- όπου παρά το θετικό της μειώσεως, πιθανόν κατά 15% , αυτό μετονομαζόμενο σε ειδικό τέλος, παρέμεινε στη δικαιοδοσία είσπραξής του από τη ΔΕΗ.
Έχετε αντιληφθεί πλήρως την κάθετη άρνηση της ΔΗΜΑΡ να πρωτοστατήσει στην ίδρυση ενός νέου μεταρρυθμιστικού φορέα, την ίδια στιγμή που η κοινωνία οδηγεί σε αναγκαστικές υπόγειες διεργασίες, απολύτως νομιμοποιημένες από τα αιτήματα των καιρών, τόσο για την Ελλάδα, όσο και κυρίως για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης;Την ίδια στιγμή, με όρους ομοιοπαθητικής ιατρικής, τοποθετεί στελέχη της – αρκετά εκ των οποίων με περισσή διαχειριστική δυνατότητα- με μεθόδους ποσοστώσεων παλαιάς κοπής, σαφής ένδειξη του αληθινού ενδιαφέροντός της για το κυβερνάν. Κι αν έτσι είναι, γιατί διαλέχτηκε η φόρμουλα μιας ήπιας συγκυβερνώσας αντιπολιτευόμενης -κατά βούληση- συνιστώσας;
Στο τελευταίο βιβλίο του, ο τραγικός Λ. Αλτουσέρ έδωσε τον τίτλο «Το μέλλον διαρκεί πολύ». Το μέλλον ίσως διαρκέσει αρκετά στον μετασχηματισμό της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ σε άλλη από αυτή που είναι σήμερα. Ο μετασχηματισμός της ΔΗΜΑΡ σε κάτι πολύ πιο στέρεο και λιγότερο αυτάρεσκο απ’ αυτό που είναι τώρα, είναι όχι μόνο όρος ύπαρξής της, αλλά και αναγκαίος στην θέσμιση μιας μεγάλης πληθυντικής μεταρρυθμιστικής παράταξης, που θα συμμετέχει με συγκεκριμένες δράσεις στην ανασύσταση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και θα αποτρέψει την περιθωριοποίηση της Ελλάδας. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η εκ μέρους της ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων και η αληθινή γνώση, κάθε φορά, των πραγματικών πολιτικών δυνατοτήτων, με ταυτόχρονη απομάκρυνσή της από το αποκρουστικό προφίλ της διπλοπροσωπίας, που σχεδόν πάντα την οδηγεί σε πολιτική αναδίπλωση-οπισθοχώρηση.
Η ΔΗΜΑΡ, κάνοντας πως δεν το καταλαβαίνει, είναι συχνά εγκλωβισμένη σ’ έναν χαραγμένο απ’ αυτήν κύκλο με κιμωλία, που εμπεριέχει πολλά από τα υπαρξιακά πολιτικά της αδιέξοδα. Μπορεί να τον σβήσει, ώστε ν’ απελευθερωθεί και να μετατραπεί σε γνήσια, εκσυγχρονιστική πολιτική συνιστώσα;
Όπερ έδει, δείξαι.
*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός
Via : www.metarithmisi.gr
