η ΔΗΜΑΡ σε δύο βάρκες

Όταν δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Αριστερά, πολλοί πιστέψανε -και δικαίως- ότι είναι η μεγάλη ελπίδα για τη δημιουργία ενός μεγάλου ρεύματος προς τη σοσιαλδημοκρατία, με σαφείς στόχους, τολμηρή πολιτική, ανοιχτή στα αιτήματα των καιρών. Αλλά γιατί έχω -και νομίζω όχι μόνο εγώ- την αίσθηση ότι όλο και περισσότερο περπατάει μπλοκαρισμένη, ωσάν κάποιοι να της σφίγγουν τα γκέμια και να την ακινητοποιούν;

Θα αποφύγω την υπενθύμιση πολιτικών αποφάσεων της ΔΗΜΑΡ, από τότε που θαρραλέα μπήκε στη συγκυβέρνηση, όπως τα πολλά μπρος πίσω, παρών σε ψηφοφορίες και μετά «Ναι»… Ας τα αποδώσουμε σε αντανακλαστικά πολιτικής επιβίωσης, που άλλοι θα το πουν τρόμο μπροστά στο κομματικό κόστος. Έως ένα βαθμό μπορεί να θεωρηθούν δικαιολογημένες κινήσεις. Αλλά πολύ φοβάμαι πως η συνεχής άσκηση της «πολιτικής χωρίς γωνίες» κινδυνεύει να αποδώσει στο τέλος ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Δεν είναι μόνο η διατυπωμένη άρνησή της να ξεκινήσει, έστω κατ’ αρχήν, διάλογο με  σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ε ς  προτάσεις για τη δημιουργία του λεγόμενου τρίτου πόλου, δηλαδή του μεγάλου πολιτικού χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα που ωστόσο η αντιμετώπισή του προδιαθέτει για πολλά. Εκείνο που προσωπικά με θλίβει περισσότερο είναι η προχθεσινή ανακοίνωσή της για την απεργία των καθηγητών στις πανελλαδικές εξετάσεις και για τη συνακόλουθη επιστράτευσή τους.

Για να μην την αδικήσω, παραθέτω ολόκληρη την ανακοίνωση: «Η ΔΗΜΑΡ έχει ταχθεί με σαφήνεια κατά της απεργίας των εκπαιδευτικών την περίοδο των πανελληνίων εξετάσεων. Ταυτόχρονα κατέθεσε εναλλακτικές προτάσεις έναντι των θέσεων του υπουργείου και των θέσεων της ΟΛΜΕ. Η ΔΗΜΑΡ πιστεύει ότι υπάρχει δυνατότητα και πρέπει να βρεθεί κοινός τόπος προκειμένου να να λυθούν οι διαφορές με συναίνεση. Η ΟΛΜΕ με την ακραία συνδικαλιστική επιλογή της για απεργία μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις και στη συνέχεια η κυβερνητική απόφαση «προληπτικής» επιστράτευσης διαμορφώνουν συνθήκες επιζήμιας έντασης για τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Για τη ΔΗΜΑΡ η λύση είναι η κανονική διεξαγωγή των εξετάσεων χωρίς επιστράτευση και στη συνέχεια ο ουσιαστικός διάλογος ώστε οι τελικές ρυθμίσεις να λάβουν υπ’ όψη όσες ενστάσεις είναι δικαιολογημένες και μπορούν να αντιμετωπισθούν».

Συγνώμη, αλλά αυτό το κείμενο μου μοιάζει περισσότερο σαν αγόρευση δικηγόρου που προσπαθεί να πετύχει συναινετικό διαζύγιο ενός ζεύγους όπου ο ένας πολεμάει με όλα τα μέσα τον άλλο, παρά για πολιτική τοποθέτηση. Και κάτι χειρότερο. Αισθάνθηκα να υποτιμά τον κοινό νου για δύο κυρίως λόγους.

Πρώτος: Αυτή η ανακοίνωση δημοσιοποιήθηκε προχθές, ενώ οι εξετάσεις αρχίζουν μεθαύριο. Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να εξηγηθεί από τους συντάκτες της ανακοίνωσης, πώς μέσα σε τρεις-τέσσερις μέρες θα ξεκινήσει -και θα τελειώσει!- ένας «ουσιαστικός διάλογος» για ένα ζήτημα που σέρνεται πολλούς μήνες και πώς θα γίνουν «οι τελικές ρυθμίσεις» (με νόμους; με υποσχέσεις; με προσευχές;), ώστε να ξυπνήσουν καθηγητές και μαθητές πανευτυχείς την Παρασκευή το πρωί και να ασχοληθούν ο καθένας με τα καθήκοντά του.

Δεύτερος: Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ είχαν αμετάκλητα αποφασίσει να κηρύξουν απεργία από την έναρξη των εξετάσεων. Μπράβο τους. Άγνωστο σε πόσα τέρμινα θα τελείωναν την απεργία. Ενδεχομένως τότε που θα αισθάνονταν «δικαιωμένοι». Επομένως η κυβέρνηση, στην οποία μετέχει και η ΔΗΜΑΡ, είχε τρεις επιλογές. Ή να επιστρατεύσει τους καθηγητές ή να υπογράψει -αν προλάβαινε – σε τρία εικοσιτετράωρα και με τα δύο χέρια όλα τα αιτήματά τους ή να αρχίσει τον γνωστό ατέρμονα διάλογο με τις καλοκαιρινές εβδομάδες να τρέχουν και τους μαθητές και γονείς σε κατάσταση παράκρουσης.

Και ποια ήταν η συμβολή της Δημοκρατικής Αριστεράς για αυτό το πελώριο θέμα; Μία ανακοίνωση όπου οι εμπνευστές και οι συγγραφείς της (ή μήπως είναι μόνο ένας;) αντί να πάρουν ξεκάθαρη πολιτική θέση -όποια κι αν ήταν αυτή- προτίμησαν να επαναλάβουν το παιχνίδι «πατάω σε δύο βάρκες». Νομίζω πως δεν υπήρξε μέχρι σήμερα κάποιος που να προσπάθησε κάτι τέτοιο και να μην έπεσε στη θάλασσα.