Της Μαρίας Κατσουνάκη
Τα 35 θέατρα που πρόκειται να κλείσουν γιατί, σύμφωνα με τον Δήμο Αθηναίων, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ασφαλείας, είναι ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο που λειτουργεί όχι μόνο ο χώρος του θεάματος αλλά και, γενικότερα, η κοινωνία. Κυρίαρχο ανακλαστικό, η κατακραυγή: ο ανάλγητος δήμος που επιτίθεται στα αδύναμα να επιβιώσουν θέατρα. Χωρίς να υπάρξει δεύτερη σκέψη, το σενάριο αυτό έχει (προ)επιλέξει τους «καλούς» και τους «κακούς». Μα τι έπαθε ξαφνικά ο δήμος και ενεργοποιήθηκε; Ύποπτο Κάθε προσπάθεια για τήρηση νομιμότητας έχει απέναντί της ένα, τουλάχιστον, σενάριο συνωμοσίας, και μια εξουσία που ασκείται πάντα εναντίον και ποτέ υπέρ του πολίτη.
Ακόμη και όσοι τάσσονται υπέρ της πρωτοβουλίας του δήμου προχωρούν σε παράλληλες σκέψεις που, ουσιαστικά, ακυρώνουν την πρώτη ψύχραιμη εκτίμηση: «Ο νόμος είναι του Μεταξά (1937), έγιναν κάποιες τροποποιήσεις τη δεκαετία του ’50 για μεγάλες αίθουσες, πάνω από 400 θέσεις. Το τοπίο έχει αλλάξει εντελώς». Σωστά. Τι εμπόδιζε όμως ορισμένα από τα θέατρα που κρίθηκαν ακατάλληλα, να εκδώσουν άδεια λειτουργίας, να φροντίσουν για την πυρασφάλεια ή για έξοδο κινδύνου; Σύμφωνα με τους ανθρώπους του θεάτρου, τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι σύνθετα και άλυτα· εξαιτίας του αναχρονιστικού νόμου προκύπτουν ανακολουθίες και απαγορεύσεις εκτός πραγματικότητας, που οδηγούν μοιραία σε «λαδώματα» και παρανομίες.
Προφανώς έχουν αλλάξει οι προδιαγραφές για το τι είναι θέατρο σήμερα, αλλά αυτό τι σημαίνει; Οτι μέχρι να τροποποιηθεί ο νόμος δεν πρέπει να γίνονται έλεγχοι; Και αν συμβεί οτιδήποτε, οποιοδήποτε ατύχημα, ποιος θα ευθύνεται; Το «κράτος που είναι απόν» (σύμφωνα με την προσφιλή διαμαρτυρία); Μα όταν είναι «παρόν» είναι ανάλγητο και όταν δεν είναι χρεώνεται την απουσία του… Ο παραλογισμός δεν βρίσκεται μόνο στους νόμους.
Η τήρηση των απαραίτητων προϋποθέσεων για τη λειτουργία ενός χώρου είναι βέβαιο ότι αποτελεί μεγάλο μπελά. Διαδικασία που ενδεχομένως περνάει στη σφαίρα του αδιανόητου. Όμως γιατί ώς σήμερα δεν έγινε μια συλλογική και συγκροτημένη προσπάθεια από τους θεατρικούς επιχειρηματίες (παλαιότερους και νεότερους) να αλλάξει ο νόμος; Έπρεπε να ξεκινήσει ο δήμος τους ελέγχους (ύστερα από καταγγελία του Σωματείου Τεχνικών Θεάτρου) για να έρθει το θέμα στο προσκήνιο. Αλλιώς…
Επί δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη, όπως δηλώνει ο ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς, τότε δημοτικός σύμβουλος, (στην «Ελευθεροτυπία»), είχε συσταθεί ειδική επιτροπή «για να μπει μια τάξη στο μπάχαλο των θεατρικών σκηνών». Αλλά δεν μπήκε.
Τώρα, που γίνεται ένα πρώτο βήμα (έχουν ήδη ελεγχθεί 90 θέατρα) να ανασταλεί; Ανάμεσα σε δύο ανορθολογισμούς, της μη νόμιμης λειτουργίας και ενός αναχρονιστικού νόμου, πρέπει να παγώσει οποιαδήποτε διαδικασία; Να μην αρχίσει -και πάλι- να ξετυλίγεται το νήμα;
Η κρίση δεν έφερε στην επιφάνεια μόνο τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας· ενίσχυσε και τα επιχειρήματα για τη διατήρησή τους. Το πιο βασικό: πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να μετατεθεί ο χρόνος των αλλαγών. Δηλαδή, η βολική αδράνεια του προσωρινού, με σκοπό τη μονιμοποίησή του.
Via : www.kathimerini.gr
