του Μάρκου Βλάχου
Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, το Δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση και οι βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 αποπροσανατόλισαν όλους αυτούς που έλπιζαν σε μία πραγματική αλλαγή.
Πρέπει δυστυχώς να αποδεχθούμε μία πραγματικότητα. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο. Η συζήτηση που έπρεπε να πραγματοποιηθεί πάνω σε θέματα μετασχηματισμού της κοινωνίας, αποπροσανατολίσθηκε από την προσχηματική αντιπαράθεση μνημόνιο / αντιμνημόνιο.
Οι λογικές των αγορών είναι πλέον κυρίαρχες. Η ανεργία και οι ανισότητες αυξάνονται. Οι μισθοί μειώνονται συνεχώς και οι φόροι αυξάνονται. Ο δημόσιος τομέας και η τοπική αυτοδιοίκηση στραγγαλίζονται από τη μείωση της χρηματοδότησης. Τέλος η αναδιάρθρωση του παραγωγική μοντέλου της χώρας και η μετάβαση σε μία βιώσιμη ανάπτυξη τέθηκε στο περιθώριο. Η διατήρηση αυτών των λογικών οδηγεί την κοινωνία σε κατάρρευση.
Η συγκεκριμένη κατάσταση θέτει σε αμφισβήτηση και το πολιτικό σύστημα. Η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι πολίτες γυρνούν μαζικά την πλάτη στο παλαιό πολιτικό σύστημα. Μπροστά στο φαινόμενο οι πολιτικοί απαντούν με τη δημιουργία αρχηγικών κομμάτων που διαιωνίζουν τις λογικές που οδήγησαν στην κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί τη διαχειριστική λογική και προβάλει τον πρόεδρο του ξεχνώντας την παραγωγή πολιτικής, η ΝΔ αναζητεί τον αντι-Τσίπρα, το ΚΚΕ εμμένει στη μεσσιανική αντίληψη της λαϊκής εξουσίας για την επίλυση των προβλημάτων, το ΠΑΣΟΚ προσκολλημένο στην φιελεύθερη σοσιαλδημοκρατία αναζητά την επιβίωσή του μέσα από ευκαιριακές συμμαχίες, το ΠΟΤΑΜΙ αναζητεί την ψήφο του πολίτη χωρίς ιδεολογικό στίγμα, η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ αναπαράγει ένα διχαστικό λόγο ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ως δύναμη προθύμων, η ΛΑΕ εγκλωβίσθηκε στη λογική μνημόνιο / αντιμνημόνιο και η ΔΗΜΑΡ μέσα από τον ιδεολογικό δυισμό που την διακατείχε από τη στιγμή της δημιουργίας της αναζητά τον θολό τρίτο πόλο χωρίς ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό.
Την απουσία παραγωγής πολιτικής αναπληρώνουν οι προσωπικές στρατηγικές και τακτικές που ξεχνούν τις ανάγκες μίας κοινωνίας που υποφέρει.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η Ανανεωτική Αριστερά οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να απευθυνθεί στους πολίτες που αισθάνονται αριστεροί αλλά απογοητεύθηκαν από τη στροφή των κομμάτων της αριστεράς στον άκριτο κυβερνητισμό, τους ανέργους, τη μεσαία τάξη που υποφέρει από την οικονομική κρίση και τους ανθρώπους που υπερασπίζονται το περιβάλλον στη δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου με στόχο τον μετασχηματισμό της χώρας.
Η Ανανεωτική Αριστερά δεν εντάσσεται στη σοσιαλδημοκρατία γιατί δεν αποδέχεται το οικονομικό σύστημα. Στόχος της είναι ο δημοκρατικός έλεγχος της παραγωγής, η διανομή του πλούτου, ο σεβασμός του πλανήτη και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Πάνω σε αυτές τις αρχές πρέπει να αρχίσει ο διάλογος σε όλη τη χώρα για τη δημιουργία μίας κοινωνικής συμμαχίας που θα αναδείξει και θα ενώσει τις κοινωνικές δυνάμεις της προόδου με στόχο την αλλαγή και την ευημερία της χώρας.
