Τέλος Ιουνίου, παρέες εφήβων συνωστίζονται στις στάσεις των λεωφορείων, χαρούμενες και θορυβώδεις προς την έξοδο για τη θάλασσα.
Κλειστά τα σχολεία, κλειστά τα βιβλία, κι οι τσάντες τους έχουν μόνο πετσέτες και αντηλιακά. «Ελευθερία, ρε φίλε», λένε μεταξύ τους.
Στις γειτονιές, κοντά στις πανεπιστημιουπόλεις, άλλοι νέοι, μαζί με τους γονείς τους, ψάχνουν στα στενά να βρουν κάποια οικονομική περίπτωση σπιτιού για να νοικιάσουν.
Καλά αυτοί που πέρασαν. Αυτοί που δεν πέρασαν, τι κάνουν; αναρωτιέμαι.
«Είτε πέρασαν είτε δεν πέρασαν, παιδιά και γονείς είναι περισσότερο προβληματισμένοι και επιφυλακτικοί από ποτέ…» μου λέει η Εφη Ριζά, φιλόλογος και «ψυχή» των εκδόσεων Εναστρον, που έχει μεγάλη πείρα από τη διαδικασία των εισαγωγικών εξετάσεων.
Την ξέρω χρόνια και τη θυμάμαι πάντα την εποχή των πανελλαδικών να «δίνει εξετάσεις» κι αυτή μαζί με τα παιδιά που «προπονεί». Να μοιράζεται την αγωνία και τους φόβους τους.
«Αν οι γονείς και τα παιδιά είχαν να επιλέξουν αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε μια καλή δουλειά ή μια καλή σχολή, δεν είμαι σίγουρη ότι θα διάλεγαν το δεύτερο.
Η αίγλη της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης φαίνεται να απαξιώνεται περισσότερο από ποτέ. Κι όλα αυτά ξεκινούν από το σχολείο.
Πώς να μην αισθάνονται τα παιδιά ότι κάνουν καταναγκαστικά έργα όταν πολλοί καθηγητές του σχολείου λειτουργούν ως αντι-πρότυπα, χωρίς όραμα για τους μαθητές τους;» μου λέει και συνεχίζει: «Επίσης τα παιδιά βιώνουν κι αυτά την οικονομική κρίση και το οικογενειακό άγχος για την επιβίωση. Πώς να σχεδιάσουν ανεμπόδιστα το μέλλον τους χωρίς να επηρεάζονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της οικονομικής ανασφάλειας; Δεν γίνεται. Προβληματισμένοι γονείς, προβληματισμένα παιδιά».
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για την Κάθριν Μέρσεθ, καθηγήτρια Παιδαγωγικών στο Χάρβαντ.
Ο τρόπος διδασκαλίας τον οποίο προτείνει έχει προκαλέσει ενδιαφέρον.
Υιοθετεί ένα σύστημα διδασκαλίας όπου μαθητές και εκπαιδευτικοί αλλάζουν ρόλους.
Ο ένας διδάσκει τον άλλον και μοιράζονται την ευθύνη για τη διδασκαλία.
«Οι μαθητές δεν νοιάζονται για το πόσα πολλά ξέρεις. Πρώτα νοιάζονται για το αν νοιάζεσαι γι’ αυτούς», λέει η Μέρσεθ τονίζοντας: «Αν τους υπολογίζεις, σε υπολογίζουν».
Το πρόβλημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι χρόνιο και ενώ αποτελεί για κάθε κυβέρνηση προτεραιότητα δεν έχει εκείνα τα αποτελέσματα που εκπαιδευτικοί και μαθητές θα ήθελαν.
Αγώνες έχουν δοθεί από εκπαιδευτικά και μαθητικά κινήματα, αλλά τα ζητήματα της Παιδείας είναι ακόμα πολλά και περίπλοκα.
Σαφώς καθηγητές και δάσκαλοι δεν είναι κάποιοι υπεράνθρωποι, με όλα τα προβλήματα τους λυμένα, για να μπορούν να αντεπεξέλθουν ψυχή τε και σώματι στη διδασκαλία των παιδιών.
Το έργο τους είναι δύσκολο και γίνεται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Απαξιωμένοι κάποιες φορές από την κοινωνία αλλά και από το κράτος.
Η υπερπροβολή δε κάποιων «άσχημων» περιπτώσεων φέρνει ιδιαίτερη δυσφορία στην κοινή γνώμη για το τι γίνεται στα σχολεία.
Αν όμως απαξιώσουμε τον θεσμικό και λειτουργικό ρόλο του δασκάλου και του καθηγητή, πώς θέλουμε τα παιδιά μας να τους δείξουν ενδιαφέρον και προσοχή;
Απ’ ό,τι φαίνεται, τα παιδιά στα 17 τους, και μάλιστα όσο είναι ακόμα στο περιβάλλον του σχολείου, θα έχουν το δικαίωμα ψήφου.
Πώς θα αποτυπωθεί η ψήφος τους; Θα επηρεαστεί από το δυσάρεστο κλίμα που υπάρχει σήμερα στα σχολεία;
Οι έφηβοι σαφώς και δικαιούνται να ψηφίζουν και η ψήφος τους ίσως αποδειχθεί εποικοδομητική για την κοινωνία.
Αλλωστε έρευνες έχουν δείξει ότι η συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία παροτρύνει και τους γονείς να συμμετάσχουν.
Αναρωτιέμαι, αν ο εθνικός διάλογος που έχει ανοίξει για την Παιδεία θα μπορέσει να φέρει κάποια ουσιαστικά αποτελέσματα στον τρόπο λειτουργίας των σχολείων ή θα μείνει απλώς ένας ακόμα διάλογος.
Ενα ξεθωριασμένο πια σύνθημα έξω από το παλιό υπουργείο Παιδείας στη Μητροπόλεως: «Συνδιαλέγομαι, συνδιαλέγεσαι, συνδιαλέγεται… αποφασίζουν».
«Ο μόνος τρόπος», σύμφωνα με την Κάθριν Μέρσεθ, «για να ανταποκριθούν τα σχολεία στις ανάγκες των μαθητών είναι να έχουμε συνειδητοποιημένους και αφοσιωμένους εκπαιδευτικούς που ενδιαφέρονται σοβαρά για τους μαθητές».
Τι θα φέρει, άραγε, ο καινούργιος Σεπτέμβρης στους ηλιοκαμένους μαθητές και τους ξεκούραστους εκπαιδευτικούς;
Θα ανταποκριθεί η εκπαιδευτική κοινότητα και το ελληνικό σχολείο στις προκλήσεις των καιρών;
Via : www.efsyn.gr
