της Δήμητρας Χαλικιά
Τον Οκτώβριο του 1971 μας βάλανε ως συνήθως έκθεση για το Όχι και την 28η Οκτωβρίου . Ο δάσκαλος μας που ήταν και διευθυντής του 1ου δημοτικού Δαφνης έδωσε πίσω τις εκθέσεις , κράτησε όμως την δικη μου με φώναξε στο Γραφείο και μου είπε : αυτή την φορά θα έρθει ο πατέρας σου στο σχολείο. Όχι η μητέρα σου. !
Στο σπίτι η κατάσταση ηταν δύσκολη διότι ο μπαμπάς μου , αξιωματικός της αεροπορίας είχε αποταχθεί απο το 1969 και πούλαγε πλασέ εγκυκλοπαίδειες για να ζήσουμε. Όμως είχε βρει δουλεια ως αεροπόρος στο ιδιωτικό ελικόπτερο του Γουλανδρή για να τον μεταφέρει στο Νεωρειο της Σύρου. Χαρα στο σπίτι , αλλα ημουνα σίγουρη οτι ο τόνος της φωνής του Πρωτόπαπα ηταν απειλητικός.
Πέρασα πρώτα απο το δωμάτιο των παππούδων μου , οι όποιοι με μεγάλωσαν προσπαθώντας να βρω λύση…όλοι μου έλεγαν οτι πρέπει να το πω στο μπαμπά μου . Δεν ήξερα όμως τι να του πω. Γιατί τον φώναζαν στο σχολείο; Είχα καιρό να πιαστώ στα χέρια με τα αγόρια και ήμουνα σχετικά ήσυχη στην τάξη. Τέλος πάντων, του το είπα. Ο Διευθυντής του έδειξε την έκθεση μου και ο πατέρας μου ο φουκαράς έπαθε πραγματικό εγκεφαλικό ( αποταγμενος αξιωματικός εν μέσω χούντας). Έγραφα ότι το ΟΧΙ το είπε ο λαός και όχι ο προδότης ο Μεταξας που πότιζε ρετσινόλαδο τους κομμουνιστές , οτι οι έλληνες πολέμησαν ενάντια στον φασισμό και φυσικά όλοι μας σήμερα μισούμε τους Γερμανούς ( 4 σελίδες) .
Θυμάμαι τον πατέρα μου κίτρινο να γυρίζει σπίτι και να με φωνάζει στην κουζίνα με την μάνα μου και την γιαγιά μου την Διαμάντω. Ρωτάει την γιαγιά μου ( την πεθερά του) , μάνα που τα ξέρει αυτά το παιδί; Απαντώ αμέσως: μα αυτες τις ιστορίες λέμε κάθε βράδυ και ο παππούς μου δείχνει και ένα Βιβλίο με βασανισμένους απο τους Γερμανούς, πεθαμένα απο την πείνα παιδάκια και μαθαίνω πως ο θείος ο Γιώργος ( ο αδελφός της μητέρας μου που σκοτώθηκε το 1946) συμμετείχε στον πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς και στους Εγγλέζους! Δεν υπερβάλλω καθόλου αν σας πω οτι ο πατέρας μου πήρε βλέμμα παράφρονα και με έβγαλε απο την κουζίνα. Ουρλιαχτά επι μισάωρο . Οταν βγήκαν η μανα μου και η γιαγιά μου με φώναξε και μου είπε : ξερεις οτι πριν να » φυγω» απο την αεροπορία πήγαινα με το ελικόπτερο τρόφιμα στη Γυάρο. Εκεί ειναι άνθρωποι που για τις ιδέες τους υποφέρουν τα πάνδεινα. Τους θαυμάζω αλλα δεν θα το έκανα ποτέ , μου είπε. Και συμπλήρωσε : αν συνεχίσεις έτσι , εκεί θα σε στείλουν …… Μα αν είναι να πιστεύεις τοσο πολυ στις ιδέες σου ……» αντράκι μου» ….. χαλάλι το εγκεφαλικό που έπαθα σημερα.
Ηταν ένας απλός δεξιός δημοκράτης αξιωματικός της ελληνικής αεροπορίας. Ποτέ αριστερός. Είχε όμως αριστερό σόι….δεν είχαμε ποτέ την τύχη να μιλήσουμε πολιτικά μαζί. Σε μερικούς μηνες, τον Μάρτιο του 1972 σκοτώθηκε με το ελικόπτερο του Γουλανδρή. Στις 24 Μαρτίου.
Στην παρέλαση της 25ης πήγα γιατί το θεώρησα χρέος προς τον μπαμπά μου. Άλλωστε θα κράταγα τη σημαία. Παρότι το σπίτι μου θρηνούσε , η μανα μ´εστειλε. Με πλησίασε ο ίδιος διευθυντής και μου είπε : Λάθος κατάλαβες για την σημαία. Αυτή την κρατάνε μονο τα αγόρια και οι πραγματικοί Έλληνες. Εσύ δεν είσαι ουτε το ένα ουτε το άλλο. !
Νομιζω οτι εκείνη η στιγμή ηταν απολύτως καθοριστική για τις μετέπειτα επιλογες μου.
Αυτή την ιστορία την θυμάμαι σε καθε εθνική γιορτή .
