ΣΤΗ Πλατεία Τιαν Αν Μεν του Πεκίνου, υπάρχουν μερικές τεράστιες μακρόστενες LED οθόνες, στις οποίες συνηθίζεται να απεικονίζονται διάφορα μηνύματα, όπως μια πατριωτική σύνθεση εικόνων για τον εορτασμό των εθνικών επετείων, να μαθαίνουν οι ξένοι και – αλίμονο! – να μην ξεχνούν οι ντόπιοι, αλλά και διάφορες χρήσιμες τουριστικές οδηγίες προς ξένους επισκέπτες. Οι μεγάλες οθόνες, όπως και οι γιγαντοαφίσες, έχουν πάντα το χάρισμα να προβάλουν όμορφες και άσχημες ψευδαισθήσεις, να κατευθύνουν τα πράγματα, να δημιουργούν ανάγκες, να κάνουν τη μέρα-νύχτα. Ιδίως αυτό!
Η πρώτη εικόνα μάς πάει πίσω περίπου έναν χρόνο, 23 Ιανουαρίου του 2003 όταν, στο Πεκίνο, η ατμοσφαιρική ρύπανση ξεπέρασε κατά 20 φορές το ανώτερο επίπεδο που επιτρέπει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Η κυβέρνηση συνέστησε σε όσους πρέπει να κυκλοφορούν έξω, να το κάνουν φορώντας προστατευτικές μάσκες, και οι ξένες πρεσβείες είπαν στο προσωπικό τους να μείνει σπίτι. Εκείνη την γκρίζα, σκοτεινή, αποπνικτική ημέρα, η μακρόστενη LED οθόνη γέμισε ξαφνικά γαλάζιο, πεντακάθαρο ουρανό, που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν κι ο δικός μας, ο ελληνικός, όταν δεν είναι αναμμένα τα τζάκια. Εμένα, θα με τρόμαζε το θέαμα, γιατί θα αναδείκνυε και θα μου θύμιζε εκείνο που δεν έχω! Ειλικρινά, θα το ’βαζα στα πόδια. Στη Πλατεία Τιαν Αν Μεν, όμως, ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά της, σαν να ‘ταν τζάκι που θα τον ζέσταινε. Στάθηκε μπροστά της, κοίταξε ώρα πολλή τον καθαρό ουρανό, και ίσως να αισθάνθηκε και καλύτερα.
ΠΡΙΝ λίγες μέρες, πάλι στο Πεκίνο, ένα βαρύ πέπλο ομίχλης, ανάμεικτο και με (πόσα δισεκατομμύρια άραγε;) κόκκους αιθάλης, σκέπασε την φημισμένη Πλατεία. Και, για μία ακόμη φορά, επιστρατεύτηκε προς σωτηρία, για απόδραση θαρρείς από τη ζοφερή πραγματικότητα, η γιγάντια, υψηλής ευκρίνειας οθόνη. Τούτη τη φορά, μιας και ήταν πολύ νωρίς το πρωί και ο κόσμος, με καρδιά ασήκωτη, αργοβάδιζε προς τη δουλειά του, είχε έναν ανατέλλοντα ήλιο. Εκείνον, που η Φύση έκρυψε, αλλά που η Τεχνολογία αποκάλυψε. Αυτό είναι, ακριβώς, η Εικονική πραγματικότητα! Ίδια μ’ αυτήν που ζούμε και ‘μεις εδώ, πολλά χρόνια τώρα… Βλέπεις τοίχο, και σου δείχνουν ορίζοντα!
ΚΙ εδώ, αρχίζει πάντα η… ανωμαλία της σκέψης μου. Η αρρώστια της. Φαντάζομαι και πλάθω δικές μου σκηνές, με υπόκρουση ένα ανακυκλούμενο ρεφρέν από δηλώσεις και εξαγγελίες. Π.χ.: Εκεί που ξημερώνει για σένα άλλη μια μέρα μες το σκοτάδι της ανεργίας, κι έχεις πάρει τους δρόμους απ’ το πρωί αναζητώντας εργασία, βλέπεις στην οθόνη ένα απίθανο πανηγύρι ανάπτυξης και απασχόλησης σε όλη τη χώρα. Άνθρωποι να πηγαίνουν χαρούμενοι στις δουλειές τους – άλλοι σε γραφεία, άλλοι σε εργοστάσια, άλλοι σε χωράφια, σε σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και σε εφημερίδες!
Ή, πάλι, σε μια άλλη οθόνη, εκεί που ξεκινάς να πας στη Σχολή σου, να βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, στην τεράστια, μακρόστενη LED, το πανεπιστήμιο που σου ’χαν τάξει κάποτε, και που εσύ ονειρευόσουν πάντοτε. Ανοικτό. Καθαρό. Σαν τον ουρανό που δεν έχει το Πεκίνο, και που περισσεύει στην Ελλάδα. Σύγχρονο. Ευέλικτο. Ερευνητικό. Μικρότερο, στα μέτρα της χώρας μας, των πραγματικών μας αναγκών. Ελεύθερο, από τον κομματικό καρκίνο, τους άχρηστους, τους αραχτούς, τους μπερδεμένους και τους μεγαλόπρεπους. Όλ’ αυτά, εικονικά…
ΩΡΑΙΑ! Σκοτεινιάζει έξω! Και φοβάμαι. Εκείνους που θα μου φωταγωγήσουν το σκοτάδι, για να πειστώ (ή να ξεγελαστώ…) ξανά και ξανά ότι «μέρες καλύτερες θα ’ρθούν». Όλους όσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν, να κυριεύσουν αυτόν τον έλεγχο του ψεύτικου, διότι κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί το αληθινό. Θέλεις ήλιο; Πάρ’ τον! Θέλεις καθαρή ατμόσφαιρα; Ορίστε! Θέλεις δουλειά; Αμέσως! Θέλεις ζωή; Να ’τη! Κοιτάς γύρω, κι είναι άλλα: Σκότος. Ρύπανση. Ανεργία. Θάνατος.
Via : www.protagon.gr
