του Ανδρέα Πετρουλάκη
Ακούω πολλούς να χαρακτηρίζουν αντιδημοκρατική την απόφαση Φίλη να μην επιτρέψει τη συμμετοχή των σχολείων στις διαδηλώσεις εναντίον των hot spots. Οι περισσότεροι συγκαταλέγονται σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα σχολεία έχουν πολλές αργίες και υπολείπονται σε διδακτικές ώρες, συνήθως δε ξεσηκώνουν τον κόσμο όταν οι μαθητές κάνουν καταλήψεις. Τώρα όμως που οι μαθητές γίνονται υποχείρια των τοπικών κοινωνιών θεωρείται δημοκρατικό τους δικαίωμα, αυτών και των δασκάλων τους, να κλείνουν τα σχολεία και να πηγαίνουν σε διαδηλώσεις. Φαντάζομαι ότι ο λόγος της αντίφασης είναι ότι οι συγκεκριμένοι δημοσιολόγοι αντιπαθούν την κυβέρνηση και τον Φίλη.
Λυπάμαι αλλά έχουν λάθος. Ασφαλώς οι μαθητές είναι ελεύθεροι πολίτες και έχουν το δικαίωμα να πάρουν μέρος σε όποια νόμιμη κινητοποίηση θέλουν. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Όμως δεν έχουν το δικαίωμα να κλείσουν το σχολείο, ούτε να το χρησιμοποιήσουν ως σημαία της διεκδίκησής τους. Τη μέρα της διαμαρτυρίας οι μαθητές, εφόσον επιθυμούν να συμμετάσχουν, πρέπει να παίρνουν απουσία και οι καθηγητές άδεια. Το υπουργείο είναι το μόνο αρμόδιο να καθορίζει τις επίσημες ή έκτακτες αργίες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και όχι η μαχητικότητα των γονέων και κηδεμόνων.
Ας μπούμε όμως και λίγο στην ουσία του πράγματος. Ασφαλώς η κοινωνικοποίηση των παιδιών είναι ευπρόσδεκτη, στο βαθμό που τα ίδια είναι τα υποκείμενα αυτής της κοινωνικοποίησης. Στο βαθμό δηλαδή που είναι το κέντρο της προσοχής μας και ενθαρρύνονται να αναπτύξουν ελεύθερα το αίσθημα ατομικής ευθύνης και συλλογικής συμπεριφοράς ώστε να οδηγηθούν, ωριμάζοντας, στις πραγματικά δικές τους επιλογές. Το να γίνονται όμως υποχείρια των ενηλίκων, ως ένα πάντα ελκυστικό και πιασάρικο μέσο διεκδίκησης, δεν συνιστά κανενός είδους κοινωνικοποίηση. Τότε τα παιδιά είναι απλώς αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους ίδιους τους τους γονείς, αυτούς δηλαδή που θα έπρεπε κατεξοχήν να τα προφυλάξουν. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν και η Πολιτεία να συναινεί σε αυτήν την εκμετάλλευση κλείνοντας τα σχολεία.
Το τοπίο που διαμορφώνει το Προσφυγικό στη χώρα μας είναι άγριο. Πολλοί άνθρωποι που μέχρι πρότινος έβλεπαν τους κατατρεγμένους με συμπάθεια άρχιζαν να τρομάζουν από τον όγκο τους και να γίνονται σταδιακά εχθρικοί. Aλλοι, που πάντα μισούσαν κάθε τι ξένο, σπεκουλάρουν στα φοβικά σύνδρομα που άρχισαν να εμφανίζουν καλοί και ανεκτικοί μέχρι πρότινος πολίτες, και τους παρασύρουν σε αντιδράσεις που πριν λίγο καιρό δεν θα φαντάζονταν για τους εαυτούς τους. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί συνάνθρωποί μας στα νησιά και στα άλλα μέρη που οι ζωές άλλαξαν από την εμφάνιση των προσφύγων και μεταναστών, δίνουν καθημερινά μάχη με τον εαυτό τους και τις αρχές τους. Αρκετοί τη χάνουν. Σκληραίνουν. Πιστεύουν άραγε πως μαζί τους πρέπει να σκληρύνουν πρόωρα και τα παιδιά τους;
Ας τα αφήσουν έξω από αυτό το παιχνίδι του κακού που εμφανίστηκε χωρίς να το έχει προγραμματίσει κανείς. Είναι παιχνίδι ενηλίκων. Πολλοί από αυτούς τους ενηλίκους στα ρομαντικά χρόνια της νιότης τους δεν θα είχαν φανταστεί τους εαυτούς τους να διαδηλώνουν κατά προσφύγων και ίσως στο μέλλον να ντρέπονται που το έκαναν. Ο φόβος και η αγωνία τους είναι κατανοητοί, οι αντιδράσεις τους όχι πάντα. Και σίγουρα δεν δικαιολογούνται να σκοτώνουν τον φυσικό ρομαντισμό των εφήβων τους. Γιατί, μεγαλώνοντας, είναι σίγουρο ότι θα γίνουν πιο φοβικοί και πιο επιθετικοί από τους γονείς τους.
Via : www.protagon.gr
