του Δημοσθένη Παπαμάρκου
Μια σκέψη γυρνάει ολοένα στο μυαλό μου τελευταία. Πώς δηλαδή οι ομώνυμες λέξεις «δήμος» και «δείμος» τείνουν να γίνουν συνώνυμες. Η φωνολογία της Νέας Ελληνικής Γλώσσα τους επέτρεψε την ομωνυμία και η «Νέα Ελλάδα» τη συνωνυμία.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω τι είναι ο «δήμος» ή η «εκκλησία του δήμου», το πολιτειακό αυτό επίτευγμα των μόνων προγόνων που καταδεχόμαστε να αναγνωρίσουμε. Ίσως χρειάζεται όμως να πω δυο λόγια για τον «δείμο», ή ακριβέστερα τον «Δείμο».
Ο Δείμος ήταν αδερφός του Φόβου. Ο Φόβος ήταν ο θεός του φόβου και ο Δείμος του τρόμου. Αυτό σημαίνει και το όνομά του. Τρόμος. Τα δυο αδέρφια ήταν γιοι και συνοδοί του Αρη, του θεού του πολέμου. Ήταν ακόμα η εποχή που ο δήμος βρισκόταν στην αγορά και ο Δείμος στα πεδία των μαχών.
Με αφορμή την οικονομική κρίση το σκηνικό στη νεοελληνική κοινωνία ξανάγινε συγκρουσιακό, έτσι όπως γίνεται πάντα όπου και όταν οι πολλοί εξαθλιώνονται και οι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση προσπαθούν να αποποιηθούν των ευθυνών τους χρησιμοποιώντας το παλιό δοκιμασμένο κόλπο του «όχι εγώ, εσύ».
Και η σύγκρουση είναι πράξη πολεμική. Ειδικά, δε, όταν παύει να είναι σύγκρουση λεκτική ή πολιτική και αποδεδειγμένα γίνεται σύγκρουση πράξεων με άσκηση βίας, τότε κατά μία έννοια είναι πόλεμος.
Και ο πόλεμος έχει σαν συνοδό του τον τρόμο. Μαζί με τον πόλεμο, λοιπόν, που οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας εξαπέλυσαν ενάντια στο λαό, το δήμο, εξαπέλυσαν και τον τρόμο. Είναι μία εκστρατεία που μέχρι στιγμής έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Εκεί που τα σπασμένα κεφάλια σε πορείες, οι νεκροί από δακρυγόνα, η επίθεση σε ολόκληρες κοινότητες -Κερατέα, Σκουριές-, οι συλλήψεις για μικροχρέη, οι «ζαρντινιέρες», οι αυτοκτονίες και η κάθε μορφής κρατική βία δεν αρκούν, επιστρατεύεται ο τρόμος. Ο τρόμος όπως πωλείται κατευθείαν από το ίδιο το κράτος ή από τα βαποράκια του, τύπου Χρυσής Αυγής. Ο τρόμος για τους μετανάστες, τους αριστερούς, τους αναρχικούς, τους «γείτονες».
Ο τρόμος της μη καταβολής της δόσης, της φτώχειας, της θεσμοθετημένης πλέον ρουφιανιάς ως νέου τρόπου πρόσληψης στην Ελληνική Αστυνομία, των πολιτικών διώξεων δημοσιογράφων, των «γκαζάκηδων» και τυφεκιοφόρων που πυροβολούν άδεια γραφεία μέσα στη νύχτα και άλλων μισθοφόρων προβοκατόρων, που τον διακινούν στα στέκια που δεν καταδέχονται οι γραβατοφόροι.
Εκείνοι άλλωστε διαθέτουν άλλα κανάλια διανομής, τηλεοπτικά. Στη χώρα που δέχτηκε τα Μνημόνια που διαφημίστηκαν σαν «2ο Σχέδιο Μάρσαλ» ο τρόμος είναι η καινούργια μπομπότα.
Ο λαός πεινάει και την καταβροχθίζει, αλλά δεν είναι η κοιλιά του που παύει να γουργουρίζει, είναι το μυαλό του. Μαθαίνει τόσο καλά να ζει με αυτό το αίσθημα μονίμου τρόμου, που έχει καταλήξει πλέον να ταυτίζεται με αυτό. Ο Δήμος έγινε Τρόμος, έγινε Δείμος. Και έτσι μπορεί σε κάποιον τρίτο παρατηρητή να φαίνεται πως εδώ και καιρό η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι κενό γράμμα, αλλά αυτή η αντίληψη είναι λάθος.
Το πολίτευμα συνεχίζει να εκπροσωπεί το δήμο. Είναι μόνο που ο τελευταίος κατήντησε «δείμος» και έτσι το πολίτευμα απλά τον ακολούθησε. Η εκκλησία του δήμου έγινε εκκλησία του δείμου και ο λαός μια αγέλη τρομοκρατημένων.
Στη χώρα που καυχάται πως γέννησε τη δημοκρατία, ας μην της στερηθεί η τιμή της εφεύρεσης και αυτού του νέου πολιτεύματος:
Ελληνική Δειμοκρατία. Μετά φόβου προσέλθετε.
Via : www.enet.gr
