του Νίκου Τσίτσα
Οσο περνάει ο καιρός, τόσο διαπιστώνω πόσο μοιάζουν ο Τσίπρας με τον Κουβέλη.
Ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος, πιστοποίησε τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει το Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση της… Αριστεράς και των ΑΝΕΛ, λέγοντας τρία απλά πράγματα: σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο, αναζήτηση ισοδυνάμων μέτρων και προστασία των εργασιακών σχέσεων.
Είναι ακριβώς το ίδιο πλαίσιο με το οποίο ο Φ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ το 2012 εντάχθηκαν στην τρικομματική κυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Γι ́αυτό ίσως και ο πρώην Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ με το που διαπίστωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την πολιτική που ο ίδιος εισήγαγε το καλοκαίρι του 2012, έτρεξε να βοηθήσει τους συντρόφους στον ΣΥΡΙΖΑ και να επιστρέψει στην αγκαλιά του κόμματος από το οποίο προήλθε η ΔΗΜΑΡ πριν από 5 χρόνια. Εξάλλου τώρα δεν έχει καμία πολιτική και ιδεολογική διαφορά με τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό που τους χωρίζει είναι μόνο η εφαρμογή μερικών μνημονιακών πολιτικών στις οποίες υστερεί ο πρώην Πρωθυπουργός.
Εκτός από την ίδια πολιτική, παλαιά ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν και άλλα κοινά στοιχεία. Για παράδειγμα όταν συμμετείχαν στον Ενιαίο Συνασπισμό συνεργάστηκαν άνετα με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζανετάκη με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου να οδεύει στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989. Τότε μάλιστα ο Φ. Κουβέλης ήταν υπουργός Δικαιοσύνης. Ο Αλέξης Τσίπρας λίγα χρόνια αργότερα θα αναπτύξει καλές σχέσεις με την ΝΔ του Κ. Καραμανλή και θα αξιοποιήσει τον επικεφαλής της ΚΥΠ επί πρωθυπουργίας του κ. Καραμανλή κ. Παπαγγελόπουλο, ενώ στην Προεδρία της Δημοκρατίας αναδείχτηκε ένας άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε από την πολιτική σχέση του με την οικογένεια Καραμανλή, ο Π. Παυλόπουλος.
Τελικά η διαφορά μεταξύ Κουβέλη και Τσίπρα είναι ότι παρά την αντιδεξιά ρητορική τους έχουν και οι δύο σχέση με την Δεξιάμόνο που ο πρώην Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ διατηρεί επαφές (ή διατηρούσε) με την οικογένεια Μητσοτάκη και ο Τσίπρας με την πολιτική «οικογένεια» Καραμανλή.
Το τελευταίο κοινό σημείο μεταξύ Τσίπρα και Κουβέλη είναι η δυνατότητα ελιγμών ή επί το λαϊκότερο «κωλοτούμπας», αφού οι ίδιοι άνθρωποι κατήγγειλαν το Μνημόνιο, αλλά η προοπτική εξουσίας τους υποχρέωσε να …καταγγέλουν το Μνημόνιο εφαρμόζοντάς το.
Ακόμα και σήμερα κανείς δεν γνωρίζει πώς ο Φ. Κουβέλης από την μία πλευρά συμφωνούσε με Σαμαρά και Βενιζέλο για την επιστροφή 2.000 εργαζομένων στη «νέα» ΕΡΤ, τη ΝΕΡΙΤ, αλλά εισηγούνταν στο κόμμα του να αποχωρήσουν από τον κυβερνητικό συνασπισμό. Παρόμοια ερωτηματικά υπάρχουν και για τον Αλέξη Τσίπρα αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση: κανείς δεν γνωρίζει επίσης πως κατάφερε να καταγγέλλει το Μνημόνιο και να λέει ότι θα το καταργήσει… την ίδια στιγμή που υπέγραφε ένα ακόμα τριετές, σκληρό Μνημόνιο εμφανίζοντας το ως επιτυχία για την χώρα!
Το τελευταίο κοινό σημείο μεταξύ των δύο πρώην συντρόφων, Τσίπρα και Κουβέλη, είναι που τους έχουν χαρακτηρίσει μοιραίους ανθρώπους: τον Τσίπρα γιατί φαινόταν αρχικά ότι οδηγούσε τη χώρα σε σύγκρουση με την Ε.Ε. και τον Κουβέλη γιατί δεν δέχτηκε να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τελικά ήταν και οι δύο… μοιραίοι, αλλά ο ένας για τον άλλο, αφού η μη αποδοχή της υποψηφιότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον Φ. Κουβέλη οδήγησε τη χώρα σε εκλογές και τον Τσίπρα στην Πρωθυπουργία, ενώ το Μνημόνιο που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, ανοίγει τον δρόμο της επιστροφής για τον Φ. Κουβέλη.
Τελικά όσο περνάει διαπιστώνω πόσο μοιάζουν ο Τσίπρας και ο Κουβέλης…..
Via :www.thetoc.gr
