του Βασίλη Πάικου
Η Oxfam International είναι συνομοσπονδία 17 οργανώσεων, που δραστηριοποιείται σε 94 χώρες. Ιδρύθηκε το 1942 στη Βρετανία και έκτοτε, με τη δημιουργία πολλών εθνικών παραρτημάτων, αναζητά και μελετά τα δεδομένα των κοινωνικών ανισοτήτων σε παγκόσμια κλίμακα.
Στην τελευταία της έκθεση η Oxfam παρουσιάζει μια εικόνα της παγκόσμιας κοινωνικής ανισότητας, που πραγματικά σοκάρει. Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη κατέχουν τόσον πλούτο, όσο ο μισός πληθυσμός της Γης. Όσον δηλαδή, συνολικά, 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Μάλιστα, 62 έναντι 3,6 δισεκατομμυρίων. Τόσο απλά, τόσο αποκαλυπτικά, τόσο αποκρουστικά.
Πως γίνεται κάτι τέτοιο; Μα, είναι ο καπιταλισμός, ανόητε. Όπως θάλεγε κι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αν ήταν από την άλλη μεριά. Ο καπιταλισμός. Αυτός είναι, έτσι λειτουργεί, εκεί οδηγεί.
Περιττό να σημειώσουμε πως η Oxfam, η έκθεσή της και τα συμπεράσματά της, δεν βρήκαν ποτέ θέση παρά στα μονόστηλα κάποιων, λίγων, εφημερίδων. Απαξιώθηκαν στην εντέλεια, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Καλά, για τα κανάλια, ούτε λόγος…
Ο καπιταλισμός λοιπόν, στην πιο άγρια μορφή του. Ή, αλλιώς, η ασύδοτη λειτουργία της λεγόμενης «ελεύθερης οικονομίας». Είναι ακριβώς εκείνη που προκαλεί τις τέτοιες χαώδεις διαφορές, εκείνη που δημιουργεί αυτές τις εκτρωματικές ανισότητες. Η λεγόμενη ελεύθερη και ακηδεμόνευτη αγορά, που μόνο τέτοια δεν είναι. Και που για τους θιασώτες της είναι, από μόνη της, σε θέση να ρυθμίζει τα πάντα. Στη βάση των κανόνων «της προσφοράς και της ζήτησης», στ’ όνομα των κανόνων του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Των κανόνων, ή μάλλον της πλήρους ανυπαρξίας κανόνων, που οδηγεί σ’ αυτά ακριβώς τ’ αποτελέσματα. Στους 62 ανθρώπους που κατέχουν πλούτο τόσον, όσον ο μισός πληθυσμός της γης. Σ’ αυτά τ’ αποτελέσματα.
Εννοείται πως οι 62 υπερπλούσιοι, μαζί με κάποιες εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) λιγότερο πλούσιους από τους 62, όμως επίσης υπερπλούσιους μπορούν, αν θέλουν, να καθορίσουν τα πάντα σε πλανητική κλίμακα. Πρόκειται για το σύστημα το γνωστό ως «καπιταλισμός – καζίνο», στην παγκοσμιοποιημένη ρουλέτα του οποίου ποντάρονται χώρες, λαοί, ήπειροι ολόκληρες κι ακόμη τραγωδίες, καταστροφές, χαμένες ζωές. Μέσω των ποικιλώνυμων διεθνών οικονομικών-επιχειρηματικών funds, με προωθημένο εργαλείο τους -ήδη «κακόφημους» – οίκους αξιολόγησης. Και με τους κατά τόπους πολιτικούς ηγέτες που, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούν, ακόμη κι αν δεν το θέλουν, βρίσκονται στην υπηρεσία τους. Δεν είναι παρά απλοί διεκπεραιωτές, θλιβεροί διαχειριστές των δικών τους συμφερόντων.
Είναι αυτό που κομψά, διακριτικά (και όλως αθωωτικά…) αποκαλείται φιλελευθερισμός, ελεύθερη αγορά, ιδιωτική οικονομία και τα ρέστα καλολογικά. Ο κατά κακόγουστο ευφημισμό φιλελευθερισμός που δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά ο ακραίος καπιταλισμός του απόλυτου σκότους, του απόλυτου ζόφου.
Και όχι, η πρόσφατη διάσκεψη του Νταβός, δεν ασχολήθηκε μ’ αυτό το πρόβλημα. Με το πρόβλημα των 62 απέναντι στα 3,6 δισεκατομμύρια κόσμου. Δεν ασχολήθηκε καθόλου. Ίσως επειδή δεν το θεωρεί πρόβλημα. Ή, ίσως, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, επειδή το Νταβός (το κάθε Νταβός) από τη φύση του, δουλεύει για λογαριασμό τους. Για λογαριασμό των 62.
Όπως και νάναι πάντως, το βέβαιο είναι ότι κάποτε (κάποτε…) η Ιστορία θα μας ζητήσει το λόγο. Θα εγκαλέσει τον κόσμο μας, τις γενιές μας, ότι ανεχόμαστε και συντηρούμε αυτή την ακραία απάνθρωπη κατάσταση. Αυτή τη συγκλονιστική στην τραγικότητά της παγκόσμια ασχημία…
Via : www.athina984.gr
