«Το πρόγραμμα δεν βγαίνει». Το φωνάζουν οι πάντες: Το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής, στο οποίο συμμετέχουν εμπειρογνώμονες απ’ όλο το ιδεολογικό φάσμα, διεθνή ερευνητικά κέντρα, έγκυροι οικονομολόγοι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μεγάλα ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης.
Το παραδέχονται και οι κυβερνητικοί παράγοντες (όχι βεβαίως δημοσίως, αλλά στις ιδιωτικές συζητήσεις τους). Όλοι αρχίζουν να συμφιλιώνονται με την εκδοχή του τέταρτου Μνημονίου, που στα απλά ελληνικά σημαίνει νέα μέτρα. Και φοβούνται ότι ένα τέτοιο το βάρος δεν θα μπορέσουν να το αντέξουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Βεβαίως, και ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έχουν δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα. Ποιος τους πιστεύει όμως;
Ο υπουργός Οικονομικών βρίσκεται, πάντως, ένα κλικ πιο πίσω από τους προϊσταμένους του. Κι αυτός αποκλείει νέα μέτρα, αλλά προσθέτει μία φρασούλα που καλό είναι να την θυμόμαστε: «όχι νέα μέτρα, αν τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα». Πολύ λογικά σκέφτεται. Επειδή γνωρίζει τις δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού και την ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης, φυλάει τα νώτα του.
Είναι ανήσυχος ο Γιάννης Στουρνάρας γιατί βλέπει όλα τα μεγέθη να έχουν ξεφύγει, τα έσοδα να υπολείπονται των στόχων, το χρηματοδοτικό κενό να χάσκει απειλητικό και τους εταίρους να πιέζουν αφόρητα την κυβέρνηση. Καταλαβαίνει, επίσης, ότι αυτή τη φορά τα διλήμματα που τρομοκράτησαν τον πληθυσμό στις προηγούμενες φάσεις («ή εμείς ή το χάος», «ευρώ ή δραχμή») δεν θα έχουν την ίδια απήχηση. Μ’ αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος, αλλά δεν εξαρτάται ούτε απ’ αυτόν ούτε από τους Σαμαρά-Βενιζέλο να αλλάξουν κάτι. Εκτός αν αλλάξουν οι ίδιοι. Πόσο πιθανό είναι αυτό;
Μπορείς να περιμένεις από ψοφοδεείς πολιτικούς που μέχρι τώρα έλεγαν «ναι σε όλα» στην τρόικα, που κινούνταν στη λογική του σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε, που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ούτε ένα «μήπως δεν είναι έτσι» στις αξιώσεις της τρόικας, να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη λιοντάρια ανήμερα;
Μπορείς να περιμένεις από ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές ως μια συζήτηση ανάμεσα σε κυρίαρχο και δούλο, όπου το μόνο που μπορεί να πετύχει ο δούλος είναι καλύτεροι όροι σφαγής, να σηκώσουν το ανάστημα τους και να απαιτήσουν άλλη αντιμετώπιση; Μόνο αν διαθέτεις πριαπική φαντασία.
Via : www.aixmi.gr
