του Χρήστου Μαχαίρα *
Έχουν δίκιο, προφανώς, όσοι υποστηρίζουν ότι η χώρα δεν πρέπει επ’ ουδενί να δοκιμάσει να «ανταλλάξει» το κόστος του προσφυγικού με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Ακόμα κι αν γινόταν – που είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν γίνεται – η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να μετατραπεί σε μία τριτοκοσμική αποθήκη απελπισμένων, όπου θα συσσωρεύονταν πρόσφυγες και μετανάστες, χάριν μιας – μικρής ή μεγαλύτερης, προσωρινής ή πιο μόνιμης, δεν έχει σημασία – οικονομικής ανακούφισης.
Το δίδυμο μέτωπο απαιτεί και δίδυμη λύση: η χώρα οφείλει να διαχειριστεί το προσφυγικό με τρόπο που θα αντιστοιχεί στην Ιστορία, τις αξίες και τον χαρακτήρα της ως ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Οφείλει, με άλλα λόγια, να αντιμετωπίσει την έκρηξη των μεταναστευτικών ροών με υπευθυνότητα, ανθρωπισμό και αλληλεγγύη, διεκδικώντας ταυτόχρονα από τους Ευρωπαίους εταίρους της να κάνουν ακριβώς το ίδιο.
Ταυτόχρονα, η Ελλάδα πρέπει να σπάσει τη θανάσιμη λαβή της κρίσης και, εφαρμόζοντας με τρόπο κοινωνικά δίκαιο τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού, να μπει στη διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους, εξέλιξη που θα σημάνει την αρχή του τέλους της ύφεσης και θα σηματοδοτήσει την επιστροφή στην ανάπτυξη.
Αυτά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και παρερμηνειών… Διότι όσο αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν πρέπει να μπει στον πειρασμό του καταστροφικού συμψηφισμού, αποδεχόμενη, για να κλείσει την αξιολόγηση, το ρόλο του full time συνοριοφύλακα, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι η απαίτηση να αντιμετωπίσει μόνη η Ελλάδα το τεράστιο κόστος της προσφυγικής κρίσης, συγκρατώντας στο εσωτερικό της όλες τις ροές, συνιστά πρόταση οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής ενός ευρωπαϊκού κράτους.
Υπό αυτή την έννοια, τόσο η στάση του Βερολίνου, που επιμένει στη λογική των ανοιχτών συνόρων και στην ανάγκη αναλογικής κατανομής των προσφύγων, όσο και η μέριμνα της Κομισιόν να υπάρξει σχέδιο αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης με συγκεκριμένες χρηματοδοτήσεις, ακολουθούν τη γραμμή της κοινοτικής συνοχής και της διακρατικής αλληλεγγύης. Κινούνται στην κατεύθυνση διεθνοποίησης ενός ούτως ή άλλως παγκόσμιου προβλήματος και όχι στη γραμμή αποκλεισμού και εγκλωβισμού της Ελλάδας , όπως εισηγούνται οι χώρες του Βίσεγκραντ και η Αυστρία.
Αντίθετα, το Διεθνούς Νομισματικό Ταμείο, που τίναξε στον αέρα το προχθεσινό Euroworking group, προβάλλοντας απαιτήσεις που έβγαλαν από τα ρούχα τους ακόμα και τους εκπροσώπους των άλλων θεσμών, μοιάζει να αντιλαμβάνεται το προσφυγικό ως μία συνήθη εξέλιξη και να πιστεύει ότι η ελληνική οικονομία οφείλει να την απορροφήσει. Χαρακτηριστικό της αντίληψης που διακατέχει το Ταμείο είναι – ότι ακόμα και στη σημερινή ειδική συγκυρία – απαιτεί σαρωτικές περικοπές στις κύριες συντάξεις και επιμένει για επιβολή μέτρων ύψους 9 δις (!) μέχρι τo 2018, παρά το γεγονός ότι Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εκτιμούν ότι για την ίδια περίοδο ενδέχεται να μην απαιτηθούν ούτε τα μισά.
Για να αντιληφθεί κανείς τις επιπτώσεις του προσφυγικού στην ελληνική οικονομία δεν χρειάζεται να είναι ο Τόμσεν – ούτε καν η Βελκουλέσκου… Το ενδεχόμενο η έκρηξη των μεταναστευτικών ροών να συμπιέσει κι άλλο το ΑΕΠ της χώρας ή να επηρεάσει αρνητικά παραμέτρους πάνω στις οποίες στηρίζονται οι ελπίδες για να πάρει μπρος ξανά η μηχανή της οικονομίας (π.χ. τουρισμός), όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά αποτελεί υπόθεση εργασίας που συζητούν πλέον ανοιχτά στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Σύμφωνα με τις περισσότερες διεθνείς πηγές, η αδιαλλαξία που χαρακτήριζε μέχρι πρότινος τη στάση βασικών «παικτών» στην υπόθεση του ελληνικού προβλήματος, φαίνεται να δίνει τη θέση της σε μία «λογική ευελιξία». Με την εξαίρεση του ΔΝΤ, οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι ο ειδικός ρόλος που έλαχε γεωπολιτικά στην Ελλάδα για τη διαχείριση του προσφυγικού κύματος, επιβάλλει ανοχές και προσαρμογές. Μία τέτοια εξέλιξη, εφόσον υπάρξει, δεν θα σημάνει συμψηφισμό του προσφυγικού με την αξιολόγηση. Θα σηματοδοτήσει, αντίθετα, την επιλογή όλων, θεσμών και κυβέρνησης, να παραμείνει η Ελλάδα σε τροχιά προγράμματος για να διαχειριστεί, κατά το μερίδιο που της αναλογεί, με τρόπο αποτελεσματικό και υπεύθυνο τις μεταναστευτικές ροές.
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.
Via : http://news247.gr
