του Βαγγέλη Αγγελή
«Διαφωνεί η ΔΗΜΑΡ με την παράταση της πληρωμής του ειδικού τέλους μέσω της ΔΕΗ» διάβασα πρόσφατα στην εφημερίδα. Σκέφτηκα ότι αυτή η φράση κάτι μου θυμίζει και έτσι έβαλα στο google τις λέξεις «Διαφωνεί η ΔΗΜΑΡ». Κάντε το και σεις, έχει πλάκα. Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
- Ιούνιος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και προτείνει την καθιέρωση της απλής αναλογικής
- Αύγουστος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με την επιστροφή της Ειδικής Γραμματείας Δασών στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης
- Οκτώβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με το νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας
- Οκτώβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με τις ρυθμίσεις για την δόμηση εκτός σχεδίου, την παραχώρηση αιγιαλού και την αναγκαστική απαλλοτρίωση εκτάσεων
- Οκτώβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με την απαγόρευση συγκεντρώσεων κατά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα
- Νοέμβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με τις ρυθμίσεις για την ιθαγένεια
- Νοέμβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με τις ρυθμίσεις για τα εργασιακά
- Δεκέμβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές και την «επανάληψη της συνήθους πρακτικής των υπουργών με την ευθύνη για το εμπόριο, κάθε παραμονή Χριστουγέννων να θέτουν το ζήτημα για το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων ‘52 Κυριακές τον χρόνο’»
- Δεκέμβριος 2012: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με το προτεινόμενο φορολογικό
- Ιανουάριος 2013: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με την επίταξη στα μέσα σταθερής τροχιάς
- Ιανουάριος 2013: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με τη διάσπαση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου σε «καλή» και «κακή» τράπεζα και αντιπροτείνει να συγχωνευτεί με την Τράπεζα Αττικής ώστε να αποτελέσει τον πυρήνα ενός ευρύτερου τραπεζικού πόλου με δημόσιο χαρακτήρα.
- Φεβρουάριος 2013: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με την επιστράτευση στις κινητοποιήσεις της ΠΝΟ
- Φεβρουάριος 2013: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με το υπό σχεδιασμό τηλεπικοινωνιακό έργο του Δημοσίου «ΣΥΖΕΥΞΙΣ ΙΙ»
- Μάρτιος 2013: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ
- Σήμερα: η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο
Επίσης η ΔΗΜΑΡ διαφώνησε με
- την τροπολογία για το διορισμό των ιεροδιδασκάλων της μουσουλμανικής μειονότητας
- την κατάργηση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου
- το διαχωρισμό της Αγροτικής σε καλή και κακή τράπεζα και στην πώλησή της
Γιατί μπήκε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση; Ο κ. Κουβέλης είχε πει σχετικά τον Ιούνιο του 2012, σε συνέντευξή του στο Έθνος: «Θα υπερασπιστούμε τα φιλολαϊκά μέτρα που διεκδικήσαμε, να ενταχθούν στο πρόγραμμα της κυβέρνησης. Εκεί θα είμαστε αμετακίνητοι…». Τι κατάφερε τελικά η ΔΗΜΑΡ σε αυτό το θέμα; Από τα σημεία που έθεσε και εκτέθηκαν παραπάνω, ελάχιστα πέτυχε. Τα στελέχη της δε θα πρέπει να είναι ικανοποιημένα. Επίσης, οι πολίτες που σκέφτονται αντιμνημονιακά δε θα είναι ικανοποιημένοι, γιατί ελάχιστα επώδυνα μέτρα έχει αποτρέψει η ΔΗΜΑΡ. Οι εκπρόσωποι των δανειστών από την άλλη μάλλον δεν θα χαίρονται και αυτοί, αφού οι διαφωνίες της ΔΗΜΑΡ τους δημιουργούν επιπλοκές, χωρίς βέβαια χειροπιαστό αποτέλεσμα στο τέλος.
Νομίζω ότι οι μόνοι που χαίρονται από τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση είναι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αφού η κυβέρνηση φαίνεται πιο πολυσυλλεκτική με τη Δημοκρατική Αριστερά στις τάξεις της. Στην πραγματικότητα, όμως, η ΔΗΜΑΡ στηρίζει μια κυβέρνηση που δεν έχει εφαρμόσει σχεδόν καμία ουσιαστική διαρθρωτική αλλαγή, που συνεχίζει σε πολλά σημεία το παρελθόν του κομματικού κράτους και η οποία χειρίζεται αρκετά από τα ζητήματα της καθημερινότητας με μια παραλλαγή του δόγματος Νόμος και Τάξη, που μάλλον δεν συνάδει με τις αρχές του κόμματος του κ. Κουβέλη.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία του κ. Κουβέλη η σύγκρουση και ο ανορθολογισμός. Δεν διαφωνώ μαζί του καθόλου σε αυτά του τα χαρακτηριστικά, το αντίθετο. Θα ήθελα όμως να θέσω εδώ δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι το κατά πόσο είναι ορθολογική η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση με την οποία δεν συμφωνείς σε τίποτα – ή τουλάχιστον δεν συμφωνείς στα περισσότερα ουσιώδη ζητήματα.
Το δεύτερο είναι το κατά πόσο είναι αναγκαία μια υπερβολική μετριοπάθεια σε μια στιγμή όπως αυτή, που έχει ανάγκη από ρήξεις και συγκρούσεις (και που δεν χρειάζεται φυσικά να έρθουν με μολότοφ και στουπιά). Διάβαζα πρόσφατα κάτι σχετικό από το μαθηματικό και κοινωνιολόγο Αλέξανδρο-Ανδρέα Κύρτση: «Το πνεύμα της νεωτερικότητας πηγάζει τόσο από το διαφωτισμό, όσο και από τον ρομαντισμό… Ενώ ο διαφωτισμός συνδέεται με τη λογική της οργάνωσης του κόσμου ως αποτέλεσμα των ανθρώπινων διανοητικών ικανοτήτων, ο ρομαντισμός συνδέεται με τη νοηματοδοσία των ανθρώπινων πράξεων ως αποτέλεσμα της κινητοποίησης των ψυχικών δυνάμεων… Εάν παρατηρήσουμε την ιστορία των μεταπαραδοσιακών κοινωνιών από τις αρχές του 19ου αιώνα και μετά, θα δούμε ότι όποτε έχουμε κρίσεις προσανατολισμού υπερτερεί το ρομαντικό πνεύμα. Το διαφωτιστικό πνεύμα κυριαρχεί όταν υπάρχουν βεβαιότητες ως προς τους προσανατολισμούς… Ο συνδυασμός και των δύο αυτών στοιχείων της νεωτερικότητας δημιουργεί τη δυνατότητα μιας ισορροπίας που θεμελιώνει το δυναμισμό των σύγχρονων κοινωνιών».
Οι ρήξεις απαιτούν συχνά να αφήνουμε για λίγο στην άκρη τον ορθολογισμό μας, για να τον κατακτήσουμε αργότερα και πάλι. Κάποτε, όταν τα βασικά του κεκτημένα θίγονται, ακόμα και ο μέσος φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης εξεγείρεται και μπορεί να αντιδράσει συγκρουσιακά. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν μου έρχεται στο μυαλό μια επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα και ένα 1917, όπως ίσως άλλοι φαντασιώνονται. Δεν σκέφτομαι τον «Οκτώβρη» του Αϊζενστάιν, αλλά τα «Αδέσποτα Σκυλιά» του Σαμ Πεκίνπα και τον φιλήσυχο αστό καθηγητή Ντέιβιντ Σάμερ, λίγο πριν από την τρομακτική του έκρηξη.
Via : www.athensvoice.gr
