Του Νίκου Κιάου
Ώστε το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο παραμένει ανοιχτό. Το θέτει η τρόικα, άλλωστε. Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας το ξεκαθάρισε τη Δευτέρα το βράδυ στον Γιάννη Πρετεντέρη στο Mega. Την αντίθεσή τους εκφράζουν στελέχη της ΔΗΜΑΡ, ο πρωθυπουργός και άλλοι υπουργοί δηλώνουν ότι δεν θα γίνουν απολύσεις και αυτό που φαίνεται ότι έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ό,τι λέει ο αρμόδιος υπερυπουργός, ο κ. Στουρνάρας, για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις.
Άρα οι διάφορες «σουρντίνες» με τη διαθεσιμότητα, την κινητικότητα, τις εφεδρείες έρχονται απλώς για να θολώσουν τα πράγματα και να κάνουν πιο εύπεπτο το βαρύ μέτρο, που δεν καταπίνεται με τίποτα.
Το κλίμα διώξεων και απολύσεων στο Δημόσιο προετοιμάζεται και καλλιεργείται συστηματικά εδώ και τρία χρόνια με κυβερνητικές ανακοινώσεις (όλων των πολιτικών κυβερνήσεων στο διάστημα αυτό) και με τη συμβολή ΜΜΕ και δημοσιογράφων σε ύφος εισαγγελικό, εν πολλοίς καταδικαστικό. Οχι ότι δεν γίνονται παρατράγουδα, όχι ότι λειτουργούν άψογα όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, όχι ότι ζούμε σε κοινωνία αγγέλων και η διαφθορά, π.χ., είναι εφεύρημα, αλλά ο πόλεμος που γίνεται οδηγεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, στην άποψη ότι είναι άχρηστο το Δημόσιο και, άρα, ας το καταργήσουμε.
Ποιο είναι όμως το Δημόσιο; Πριν από δυόμιση χρόνια έγινε απογραφή των υπαλλήλων του και έδειξε ότι αυτοί είναι περί τις 660 χιλιάδες. Στον στενό δημόσιο τομέα ο αριθμός περιορίζεται στις 450 χιλιάδες. Μέσα σ” αυτόν είναι οι εκπαιδευτικοί (δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, πανεπιστήμια κ.λπ.), οι αστυνομικοί, οι κληρικοί, οι δικαστικοί, όλοι οι στρατιωτικοί, οι γιατροί, οι νοσηλευτές του ΕΣΥ. Δεν είναι οι υπάλληλοι των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι υπάλληλοι ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ του Δημοσίου, δημόσιων και δημοτικών επιχειρήσεων, επιχειρήσεων που ελέγχονται από το Δημόσιο, κρατικών τραπεζών, οργανισμών, κι ακόμα οι διοικήσεις των φορέων αυτών.
Επί πλέον, δεν είναι οι πάσης φύσεως σύμβουλοι, ειδικοί σύμβουλοι, συνεργάτες, ειδικοί επιστήμονες, μετακλητοί, οι οποίοι βρίσκονται σε όλο το φάσμα, όλη την έκταση της διοίκησης, από την κυβέρνηση, δηλαδή από το γραφείο του πρωθυπουργού και τα υπουργεία έως τους ίδιους τους υπουργούς, τους υφυπουργούς, τους γενικούς και τους ειδικούς γραμματείς, τους γενικούς γραμματείς της περιφέρειας, τις διάφορες επιτροπές και τα γραφεία, τα οποία υπάρχουν και στην κεντρική διοίκηση (κυβέρνηση, πρωθυπουργός) και στα υπουργεία και στις γενικές και ειδικές γραμματείες.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη διάρθρωση της γενικής γραμματείας της κυβέρνησης, για να διαπιστώσουμε ενδεικτικά ότι υπάρχουν: ιδιαίτερο γραφείο, νομικό γραφείο, γραφείο καλής νομοθέτησης, γραφείο διεθνών και κοινοτικών θεμάτων, γραφείο συντονισμού και θεσμικών θεμάτων, γραφείο διοικητικής και οικονομικής υποστήριξης, επιτροπή παιδείας και πολιτισμού, επιτροπή βιβλιοθήκης, επιτροπή για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Στην ίδια γενική γραμματεία υπάρχουν, βεβαίως, το αυτοτελές γραφείο νομικού συμβούλου του κράτους, κεντρική νομοπαρασκευαστική επιτροπή και κεντρική επιτροπή κωδικοποίησης. Αν θεωρήσουμε πως εξυπακούεται ότι είναι αναγκαία και απαραίτητα τα τελευταία και ότι υπάρχουν τα αρμόδια υπουργεία με τον σχεδιασμό και τη διάρθρωσή τους, ευλόγως μπορούμε να αναρωτηθούμε τι χρειάζονται τα γραφεία και οι επιτροπές που αναφέρονται προηγουμένως.
Παρόμοια όμως γραφεία και σύμβουλοι, ειδικοί κ.λπ., βρίσκονται και παρά τοις υπουργοίς, τοις υφυπουργοίς, τοις γενικοίς και ειδικοίς γραμματεύσι, πλαισιωμένοι και από γραμματείς, κλητήρες, τηλεφωνητές κ.λπ. σε όλο το εύρος της διοίκησης, σε όλην την επικράτεια.
Τι χρειάζονται όμως όταν τα υπουργεία, η δημόσια διοίκηση με τη διάρθρωσή της, την πυραμίδα, την ιεραρχία είναι στελεχωμένη και έχει αντικείμενο εργασίας συγκεκριμένο, που καλύπτει τα πάντα; Με την προσθήκη και την επιβολή των πάσης φύσεως συμβούλων, με το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί, αφ” ενός ελέγχει η εκάστοτε κυβέρνηση τη διοίκηση και αφ” ετέρου παροπλίζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Όλοι αυτοί οι σύμβουλοι κ.λπ. πληρώνονται, βεβαίως, από το Δημόσιο. Πόσοι είναι και πόσο στοιχίζουν δεν μπορούμε να έχουμε απάντηση. Αν σκεφθούμε, έστω, ότι στο υπουργείο Δικαιοσύνης οι υπάλληλοι είναι περί τους 190 και υπάρχουν 40 σύμβουλοι κ.λπ. (ενώ θα μπορούσαν να είναι 60 αν διόριοζε και ο υπουργός δικούς του, που δεν το έκανε) και ότι πριν από 24 χρόνια στο ίδιο υπουργείο ήταν ο υπουργός και ένας γεν. γραμματέας, ενώ τώρα είναι υπουργός, υφυπουργός και τέσσερις γεν. γραμματείς (με συμβούλους κ.λπ.), αντιλαμβάνεται κανείς την έκρηξη στην παραδιοίκηση. Κι ακόμη, αν βάλουμε και τις υπερωρίες τους, ακόμα και των αποσπασμένων από άλλες δημόσιες υπηρεσίες, αντιλαμβανόμαστε πού ανεβαίνουν οι δαπάνες του Δημοσίου.
Αν προσθέσουμε τώρα και την κατάσταση με την τρικομματική κυβέρνηση, καταλαβαίνουμε ότι για τις κομματικές ανάγκες προστίθενται σύμβουλοι και δαπάνες.
Όλοι αυτοί, σύμβουλοι κ.λπ., δεν ελέγχονται, δεν αξιολογούνται, δεν είναι σε οργανικές θέσεις, δεν μπήκαν με το ΑΣΕΠ. Και δεν υπάρχει απάντηση αρμοδίως πόσοι είναι και πόσο στοιχίζουν. Διαχέονται στο γενικό πλαίσιο, με ανώτατα στελέχη και υπουργούς κ.λπ. στην κεντρική διοίκηση, στις Α.Ε. και τα Δ.Σ. σε νομικά πρόσωπα, ιδρύματα κ.λπ. με τον ίδιο κωδικό στην Έρευνα Εργατικού Δυναμικού.
Αν μιλήσει κανείς για κυβερνητισμό, για αλαζονεία, για καθεστωτική νοοτροπία και πράξη, όταν συνεχίζονται όλα, θα κάνει λάθος;
Ο ανεξάρτητος βουλευτής (εκ της ΔΗΜΑΡ) Πάρις Μουτσινάς, σε ερώτησή του στις 21.1.2013, ανέφερε ότι «έχουμε πολιτικά στελέχη που έχουν τεράστιο κόστος, χωρίς να παράγουν αντίστοιχο έργο […] και γεν. και [υπάρχουν] ειδικοί γραμματείς υπουργείων με δεκάδες μετακλητούς και αποσπασμένους υπαλλήλους».
Με κατεπείγον έγγραφο το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ζητεί να γίνει νέα απογραφή των δημόσιων υπαλλήλων, έως τις αρχές Μαΐου. Αν δεν γίνει, δεν θα πληρωθούν οι υπάλληλοι! Ακόμη, ζητεί να καταγραφούν τα προστατευόμενα μέλη που ασφαλίζονται στο Δημόσιο.
Γιατί αυτή η πρεμούρα; Μήπως από την τρόικα; Κατά τα άλλα, ουδείς αρμόδιος, ΜΜΕ κ.λπ., ομιλεί για το καθεστώς των γραμματέων και συμβούλων. Γιατί να μην απολυθούν αυτοί;
Via : www.efsyn.gr
