του Τάσου Παππά
Έπρεπε να έχουμε έναν νεκρό για να ξυπνήσουν η κυβέρνηση, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και τα μεγάλα μίντια. Όσο ο εγκληματικός οίστρος των νεοναζιστών είχε στόχο τους μετανάστες δεν έτρεχε τίποτε. Παρά το γεγονός ότι τα δείγματα γραφής της Χρυσής Αυγής ήταν κάτι παραπάνω από εύγλωττα, ο κ. Δένδιας καταχώνιαζε τους φακέλους στα συρτάρια του γραφείου του, οι αστυνομικές δυνάμεις ασκούσαν πλημμελώς τα καθήκοντά τους, οι δικαστικοί λειτουργοί τηρούσαν στάση αναμονής και τα δίκτυα ενημέρωσης στρίμωχναν τα περιστατικά βίας με πρωταγωνιστές στελέχη του συγκεκριμένου κόμματος στις πίσω σελίδες τους ή στις τελευταίες θέσεις των δελτίων τους λίγο πριν από την πρόγνωση του καιρού.
Είτε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας (θεωρία των δύο άκρων) είτε επειδή υποτίμησαν τον κίνδυνο, οι μηχανισμοί ελέγχου της εξουσίας (ΜΜΕ) και οι θεσμικοί παράγοντες του κράτους ακολουθούσαν μια τακτική χαμηλών τόνων, με το επιχείρημα (ας το δεχτούμε ως ειλικρινές) ότι ένα μέτωπο κατά του νεοναζισμού μπορεί να τον καταστήσει συμπαθή στα μάτια των πολιτών. Αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά ότι η αδιαφορία (εσκεμμένη ή όχι, μένει να φανεί) αποθρασύνει τους οπαδούς του ναζισμού.
Ξεκίνησαν με παρελάσεις στρατιωτικού τύπου, συνέχισαν με προκλήσεις υποδυόμενοι τους φιλολαϊκούς, προχώρησαν σε επίδειξη γυμνής ισχύος κατά των φτωχοδιάβολων, κλιμάκωσαν με εμπρηστικές παρεμβάσεις στη Βουλή, πέρασαν στις επιθέσεις κατά οπαδών αριστερών κομμάτων, για να καταλήξουν στη δολοφονία. Σιγά σιγά έχτιζαν το οικοδόμημά τους, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη απελπισμένων από την ανέχεια και θυμωμένων με το πολιτικό σύστημα ανθρώπων στις λαϊκές γειτονιές και στις επαρχίες της χώρας.
Αέρα στα πανιά τους έδωσε και η πολυδιάσπαση του κοινοβουλευτικού χώρου. Οι μωρολογίες των Σαμαρά-Βενιζέλου περί ισοδύναμων κινδύνων, οι βέβηλες ιδέες στελεχών της Ν.Δ. και του μιντιακού συστήματος για τη δυνατότητα συνεννόησης με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή, η μίζερη στάση των δυνάμεων της Αριστεράς (διαγκωνισμός για το ποια δικαιούται να έχει το προβάδισμα στην αντιμετώπιση του φαινομένου) ήταν βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής. Η πολιτική απάντηση από τον αντιφασισμό πρέπει να δοθεί. Και να είναι αποφασιστική.
Ωστόσο, το βάρος για την αποκάλυψη του εγκληματικού ρόλου του νεοναζιστικού μορφώματος αναγκαστικά θα πέσει στην αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Η πρώτη οφείλει να λειτουργήσει μέσα στο πλαίσιο που ορίζουν οι νόμοι και με επαγγελματισμό, η δεύτερη επιβάλλεται να διερευνήσει όλες τις πτυχές της δράσης της Χρυσής Αυγής (φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των εγκληματικών πράξεων, χρηματοδότηση της οργάνωσης). Η δημοκρατία είναι ευρύχωρη και ανεκτική. Δεν είναι όμως ηλίθια.
Via : www.efsyn.gr
