του Γιώργου Λακόπουλου
Ορισμένοι προτείνουν από καιρό ειδικά μέτρα κατά της Χρυσής Αυγής – ακόμη και να μην υπολογίζονται στο μέτρημα οι ψήφοι των βουλευτών της ζήτησε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ακολουθούν και άλλοι που βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Νομίζουν ότι πρόκειται απλώς για μια νεοναζιστική παρέα.
Η επιπολαιότητα στην αντιμετώπιση μιας Ακροδεξιάς που δεν κινείται πλέον στο περιθώριο του κοινοβουλευτικού συστήματος, αλλά έχει αλώσει ένα τμήμα του «με τη θέληση του κυρίαρχου λαού», μπορεί να αποβεί αέρας στα πανιά της.
Στη συνταρακτική αποκάλυψη των «ΝΕΩΝ» για τα «κατηχητικά του μίσους», οι πολιτικές δυνάμεις αντέδρασαν με τον συνήθη τυφλοσούρτη: κατήγγειλαν, προειδοποίησαν, ανέλυσαν, διακήρυξαν κατά της Χρυσής Αυγής και των μεθόδων της. Η ψυχολόγος Μαριέττα Πεπελάση όμως πήγε στον πυρήνα του προβλήματος: «Η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται τα κενά που υπάρχουν στον τόπο».
Από αυτή την άποψη το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους ακροδεξιούς μασκαράδες που κάνουν τους καθηγητές, τους εκπαιδευτές, τους φιλάνθρωπους ή τους καλούς Σαμαρείτες. Αυτούς που πέρυσι τέτοιο καιρό δεν ήξερε κανείς, ούτε απασχολούσαν κανέναν με τις λίγες χιλιάδες ψήφους που έπαιρναν επί δεκαετίες στις εκλογές.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία: τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες χέρια έριξαν στην κάλπη το «μαύρο ψηφοδέλτιο», κατ’ επανάληψη, το περασμένο καλοκαίρι. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τους δημοσκόπους, στις επόμενες μπορεί να είναι περισσότεροι. Και αν αναλογιστούμε πώς ψήφισαν οι Ιταλοί, μπορεί να μας κοπεί η ανάσα για το πού μπορεί να φτάσει η εκτροπή στην Ελλάδα.
Αυτό δεν συμβαίνει υπό την επήρεια της γοητείας του Μιχαλολιάκου, τις αγοραίες εκφράσεις του Παναγιώταρου και τους κουτσαβακισμούς του Κασιδιάρη. Δεν είναι η Χρυσή Αυγή που παράγει τον τύπο ψηφοφόρου που θέλει να τους τσακίσει όλους. Είναι αυτός ο τύπος ψηφοφόρου που παράγει τη Χρυσή Αυγή. Υπάρχουν οι μαυροντυμένοι που κάνουν στα σχολεία ακροδεξιά κατήχηση. Αλλά υπάρχουν και οι γονείς που προσφέρουν τα παιδιά τους.
Τα κοινοβουλευτικά κόμματα πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι λάθος να μεταφέρουν τη συγκεκριμένη οργάνωση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, με εύκολες δηλώσεις. Οι «εγέρθητοι» και τα καμώματά τους υπόκειται στον ποινικό νόμο, όχι στην πολιτική κριτική και δεν αντιμετωπίζονται με ιδέες όπως να τεθεί εκτός νόμου το κόμμα τους.
Συνεπώς επιστρέφουμε σε αυτό που επισήμανε η Πεπελάση: όσο υπάρχει το κενό, όσοι έχουν πέσει μέσα θα καλούν τους δαίμονες για να τους βγάλουν. Το έχει εξηγήσει ο γάλλος συγγραφέας Ρομπέρ Σαμπατιέ: «Κάποιος πουλάει την ψυχή του στον διάβολο, επειδή ο Θεός δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει».
Via : www.tanea.gr
