Η ανακίνηση της ελληνικής αξίωσης έναντι της Γερμανίας για τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο δεν είναι μόνο νομικό θέμα· είναι και ηθικό και πολιτικό. Και ασφαλώς δεν πρόκειται να επιλυθεί σύντομα. Ωστόσο, ο ερεθισμός που προκλήθηκε στον Γερμανό υπουργό Β. Σόιμπλε και ο ωμός τρόπος με τον οποίο απάντησε δείχνουν ότι πράγματι υπάρχει θέμα.
Η ελληνική κυβέρνηση, ευρισκόμενη σε δυσχερέστατη θέση έναντι της πιστώτριας Γερμανίας, επιχειρεί μια κάποια τόνωση του τρωθέντος εθνικού φρονήματος· πλην, φευ, άνευ άμεσου υλικού οφέλους. Μόνο όφελος είναι η αναζωπύρωση της διεκδίκησης και η ενημέρωση της γερμανικής κοινής γνώμης: αρκετά γερμανικά Μέσα πράγματι φαίνεται να μη συμμερίζονται την ωμή απόρριψη και το ιταμό ύφος του Β. Σόιμπλε.
Καταρχήν δεν πρόκειται για ενιαίο θέμα: ένα θέμα, οι ατομικές αποζημιώσεις και κρατικές επανορθώσεις, όπως κατακυρώθηκαν υπέρ της Ελλάδος στη Διάσκεψη του Παρισιού, το 1946, ύψους 7,18 δισ. δολαρίων, και των οποίων ανεστάλη η αποπληρωμή με τη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953 έως ότου συναφθεί ειρηνευτική συνθήκη με τη διαιρεμένη και κατεχόμενη τότε Γερμανία. Με τη διαγραφή των χρεών της το 1953 η ηττημένη και κατεστραμμένη χώρα στάθηκε στα πόδια της και μεγαλούργησε. Το 1990 οι δύο Γερμανίες ενώθηκαν και συνήψαν ειρήνη με τα τέσσερα κράτη κατοχής· αλλά η ενιαία Γερμανία αρνείται να επιδείξει προς τα πρώην θύματα και νυν συμμάχους της τη γενναιοδωρία που επέδειξαν εκείνα το 1953.
Αλλο θέμα, το αναγκαστικό δάνειο στο οποίο υποχρεώθηκε η λιμοκτονούσα Ελλάδα από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής, το 1942-44· σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση του Γ΄ Ράιχ είχε προβεί και σε αποπληρωμή δόσης, αλλά η μεταπολεμική Γερμανία αρνείται τις υποχρεώσεις της. Σε αυτό το πεδίο η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να πιέσει, μέχρι τέλους.
Via : vlemma.wordpress.com
