Το πρώτο ποστ στο «Ημερολόγιο ενός ανέργου» (imerologioanergou.gr). Στάλθηκε ελάχιστες ώρες αφού η καμπάνια είχε πρωτοβγεί στον αέρα:
«03-04-2013, Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Λάρισας, Μικρές Αγγελίες: ΓΡΑΦΕΙΟ ζητά υπάλληλο κοπέλα έως 25 ετών, γνώσεις Η/Υ, 4ωρη πρωινή 10:00 – 14:00 μηνιαίος μισθός 150 ευρώ, τηλ……. Τρία χρόνια ανεργίας κάνουν αυτόματα το χέρι σου να πάρει τον αριθμό του τηλεφώνου της αγγελίας. Το ραντεβού κλείνεται για το απόγευμα της Τετάρτης. Σε ένα ευρύχωρο φωτεινό γραφείο στο κέντρο της πόλης, την ίδια ώρα συναντιούνται περίπου 40 κοπέλες. Όλες έχουμε τα προσόντα, κάποιες έχουν έρθει με συστάσεις, κάποιες άλλες με σιγουριά από … πολιτικά γραφεία βουλευτών. Αλλοίμονο, η θέση τελικά, συνοπτικά και γρήγορα, μέσα σε δύο λεπτά, θα καλυφθεί με αυτήν που δέχεται μισθό 110 ευρώ το μήνα. Θρίαμβος …, να οι νέες θέσεις εργασίας, να το μέλλον!!!
Mikres Aggelies»
Ήταν στιγμή αποκάλυψης για μένα. Μπορεί να δουλεύαμε επί μήνες για να προετοιμάσουμε αυτό το μεγάλο κοινωνικό και ιντερνετικό πείραμα, αλλά μονάχα τότε κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο. Αυτή η άγνωστή μου κοπέλα από τη Λάρισα λες και ήταν έτοιμη από καιρό, λες και περίμενε πάνω από τον υπολογιστή της να βγει στον αέρα η καμπάνια, ώστε να σπεύσει αμέσως να μοιραστεί το βίωμά της με όποιον άλλον θα ενδιαφερόταν να το διαβάσει.
Τα συναισθήματά μου επιβεβαιώθηκαν λίγες ώρες αργότερα, όταν βρέθηκα μπροστά σ’ ένα άλλο ποστ, το οποίο υπέγραφε ο/η Activity, και είχε τον τίτλο «Ο άνεργος έχει τη δική του ιστορία»: «Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι οι διαφορετικές τραγωδίες (σε ένταση και διάρκεια) πρέπει να βρουν έναν κοινό δρόμο, μια κοινή διέξοδο. Αυτή την ιστορία, το να τη γράψουμε οι ίδιοι στον “τοίχο με μπογιά” είναι το πρώτο βήμα για να βρούμε τη διέξοδο». Εδώ, η συγκίνηση είχε μια επιπλέον διάσταση. Ο επίσης άγνωστός μου αποστολέας συνάντησε ένα τεχνικό πρόβλημα απ’ αυτά που αναπόφευκτα παρουσιάζονται κατά τις πρώτες μέρες λειτουργίας μιας εφαρμογής (και τα οποία προσπαθούμε να επιλύσουμε τάχιστα). Η εφαρμογή αρνιόταν να δεχτεί το κείμενο γιατί το θεωρούσε (εσφαλμένα) μεγαλύτερο του επιτρεπομένου. Με πείσμα ο αποστολέας έσπασε στα δύο το κείμενο και το έστειλε σε δόσεις. Άμα θες πολύ να πεις κάτι, θα το πεις όποιο εμπόδιο κι αν βρεθεί μπροστά σου. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι ο και πάλι άγνωστός μου αποστολέας είχε πιάσει με τη μία ολόκληρη τη φιλοσοφία του εγχειρήματος και την περιέγραφε με απόλυτη διαύγεια ώστε να την καταλάβουν όλοι, λες και ήταν ένας από τους εμπνευστές της καμπάνιας.
Επρόκειτο για μεγάλη ανακούφιση. Όταν ξεκινάς ένα εγχείρημα αυτής της εμβέλειας, όσο κι αν είσαι σίγουρος για την αξία και την αναγκαιότητά του, πάντα έχεις το φόβο ότι κάπου έσφαλες, ότι τεχνικά δεν θα λειτουργήσει, ότι οι χρήστες του Ίντερνετ θα γυρίσουν την πλάτη στα οικεία κακά, ότι κι οι ίδιοι οι άνεργοι ακόμα, εγκλωβισμένοι στην πίκρα, την κατάθλιψη και την εσωστρέφεια θα προτιμήσουν να παραμείνουν στη σκιά και τη σιωπή.
Κι έπειτα ήρθαν άλλοι και άλλοι, τριάντα πέντε ποστ με το καλημέρα, μέσα σ’ ένα σαββατοκύριακο. Άλλοι απελπισμένοι, άλλοι με χιούμορ και αυτοσαρκασμό: «Δεν βρίσκω δουλειά ούτε… στην επιφάνεια εργασίας» έγραψε λακωνικά ο marinos, για να πάρει απάντηση στο ίδιο μήκος κύματος από άλλον επισκέπτη: «Κάνε δεξί κλικ στο εικονίδιο “Ο Υπολογιστής μου”, πάτα στο “Αναζήτηση” και γράψε στο πρώτο πεδίο “*.job” …». Ο διάλογος είναι η αρχή της αλληλεγγύης. Το χιούμορ είναι προϋπόθεση της ελπίδας και του αγώνα.
Άλλοι λιτοί και περιγραφικοί, άλλοι με μια αληθινή ή μια φανταστική ιστορία, και μερικοί με μια κραυγή μόνο, του στυλ «Σκέφτομαι να φύγω για πάντα».
Οι περισσότεροι προτίμησαν να γράψουν με ψευδώνυμο. Δεν είναι κακό, εκφράσου, γράψε καλύτερα με ψευδώνυμο παρά να μη γράψεις καθόλου και να κρατήσεις το πρόβλημά σου μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου. «Γιατί ξύπνησα τόσο νωρίς; Πού θα πάω σήμερα; Χτες δεν μου ανακοίνωσαν ότι με απολύουν;
Γαμώτο. Απολυμένος και άνεργος, και με τον ύπνο μου χαμένο από ένα ξεχασμένο ξυπνητήρι που έχει ρυθμιστεί στην παλιά μου ζωή, έγραψαν από το freenet2004.wordpress.com., σ’ ένα κομμάτι με τίτλο «Πρώτη μέρα μετά την απόλυση.
Σιγά σιγά όμως, ξεμύτισαν κι εκείνοι που δεν δίστασαν να γράψουν με τ’ όνομά τους: «Στα τόσα χρόνια εργασίας έχεις βοηθήσει κι έχεις βοηθήσει ανθρώπους κι ανθρώπους, και κάποιοι απ’ αυτούς είναι μεγάλοι και τρανοί , δεν περνούσε μέρα που να μη χτυπήσει το κινητό σου για να σου πουν ένα γεια. Τώρα που έμαθαν πως καταστράφηκες έχουν εξαφανιστεί, ο αριθμός του τηλεφώνου σου τους είναι άγνωστος, ένας απ’ τους πολλούς», έκανε την αρχή ο Γιώργος Χατζηδιάκου.
Για μια εμπειρία του σε καφενείο της ορεινής Κορινθίας, στο χωριό Ξανθοχώρι, έγραψε ο Ηλίας Μπαρμπίκας, για μια περίπτωση όπου η χρήση της ιδιότητας του άνεργου έλιωσε τους πάγους της αμηχανίας κι έκανε το τσίπουρο να τρέξει και τα στόματα να λυθούν (η «θετική» διάσταση της ανεργίας).
Δεν θα μας διασπάσουν, δήλωσε από την πλευρά του ο Άνεμος. Πρόκειται για ψευδώνυμο μεν, αλλά για τύποις ψευδώνυμο, αφού ο κάτοχός του έχει γίνει πασίγνωστος μ’ αυτό στα social media και στον κόσμο των μπλόγκερς. «Είχαμε βάλει τα παιδιά για ύπνο. Ο μεγάλος επτά και o μικρός πέντε χρονών τότε. Περνώντας έξω από το δωμάτιό τους, τους άκουσα να ψιθυρίζουν στο σκοτάδι. “Ο μπαμπάς απολύθηκε”, είπε ο μεγάλος. “Τι θα πει απολύθηκε;”, ρώτησε ο μικρός. “Τον έδιωξαν από τη δουλειά”. “Και τώρα τι θα κάνουμε; Πώς θα ψωνίζουμε; Τι θα τρώμε;”, αναρωτήθηκε με φανερή αγωνία ο μικρός. “Μη σε νοιάζει, κοιμήσου τώρα…”. Δεν ξαναμίλησαν…Έτρεξα έξω από το σπίτι να μην ακούσουν το λυγμό μου…».
Κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, που ελπίζω ότι δεν τους αδικώ επειδή δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους. Η Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών, απολυμένος απ’ το Metropolis, άνθρωποι που ξυπνάνε το πρωί και δεν ξέρουν πώς θ’ αντέξουν και άλλοι πάλι που είναι εντελώς αποφασισμένοι να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους με νέα υλικά. Επιχειρηματίες που βλέπουν το φάσμα της ανεργίας να έρχεται κατά πάνω τους, νέα παιδιά αλαφιασμένα και μεγάλους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς θα τσουλήσουν το δρόμο μέχρι τη σύνταξη κι άλλους που δεν έχουν χάσει την ελπίδα ότι θα φτάσουν ως αυτήν.
Πέρα όμως απ’ αυτούς που μπαίνουν στην προβλεπόμενη φόρμα και γράφουν τη δική τους ιστορία, υπάρχουν κι εκείνοι που στέλνουν μέιλ με ευχές και συγχαρητήρια ή για να ρωτήσουν αν θέλουμε να βοηθήσουν και με τι τρόπους, όπως συνέβη με τους ανθρώπους ενός διαδικτυακού ραδιοφώνου.
Ιδού η απάντηση που τους στείλαμε:
«Προφανώς και το θέλουμε!
Χρειαζόμαστε κάθε δυνατή υποστήριξη από παντού.
Αυτό μπορεί να σημαίνει:
-Να προβάλετε με κάθε δυνατό τρόπο την προσπάθεια. Όχι εμάς που την “τρέχουμε”, όσο τα ίδια τα ποστ των ανέργων που πληθαίνουν συνεχώς, καθώς και την ανάγκη να υπερβεί ο καθένας την εσωστρέφειά του, να βγάλει από μέσα του τα βιώματά του και να τα εκφράσει, να δημοσιοποιήσει τα προβλήματα και τις προτάσεις του.
-Να ενσωματώσετε στο site ή στο blog σας, αν έχετε, το μπανεράκι της καμπάνιας ή και ολόκληρη την εφαρμογή. Αυτό μπορείτε να το κάνετε σχετικά εύκολα, παίρνοντας τον κώδικα που προσφέρεται από την ίδια την εφαρμογή (κάτω δεξιά στην αρχική σελίδα).
-Να στείλετε τα δικά σας ποστ ή να σχολιάσετε και να μοιράσετε στα social media τα ποστ των άλλων.
-Να γραφτείτε στο newsletter του “Ημερολόγιου ενός ανέργου”, ώστε να ενημερώνεστε περιοδικά για τα νέα ποστ που μπαίνουν».
Δεν προλαβαίνω άλλο να γράφω, πάω να δω αν υπάρχουν καινούρια ποστ στο imerologioanergou.gr.
Εσείς όμως γράψτε, γράψτε, στο τέλος κάτι θα μείνει – κάτι θα γίνει οπωσδήποτε. Θα φροντίσουμε εμείς -όλοι μαζί, συλλογικά- γι’ αυτό.
Via : kasdaglis.wordpress.com
