του Παντελή Μπουκάλα
Σαν τις μονότονες καβαφικές μέρες, περνούν το ένα μετά το άλλο τα μνημονιακά μας χρόνια και το «υφεσιακό σπιράλ» αποκτά μία επιπλέον έλικα κάθε τόσο. Παρά τα σοφά προγράμματα των πιστωτών, τόσο σοφά ώστε να μην τους περνάει από το σίγουρο μυαλό τους ότι μπορούν να αλλάξουν ένα ιώτα ή μία κεραία τους, η ανάπτυξη κατάντησε ένα εύηχο κλισέ που αναζητεί το χαμένο του νόημα, παρέα με «τη δικαιοσύνη που θα λάμψει», με «το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο» κτλ.
Για να μην είμαστε μηδενιστές, ας πούμε ότι σε έναν τουλάχιστον τομέα παρατηρείται σαφής ανάπτυξη: στις κομματογενέσεις. Ο προμνημονιακός κομματικός χάρτης και ο χάρτης που προέκυψε με τον βίαιο εμβρυουλκό της τρόικας έχουν περισσότερες διαφορές παρά κοινά στοιχεία. Από τα κόμματα που υπήρχαν εκείνη την ευλογημένη εποχή, οπότε, υπό την πρωθυπουργία του κ. Παπανδρέου, η χώρα πειραματιζόταν στην άμεση δημοκρατία, στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση και σε άλλα ευφάνταστα, κανένα δεν έμεινε άθικτο.
Ηδη, σχηματισμοί που προέκυψαν στον μνημονιακό χωρόχρονο, ύστερα από αποχωρήσεις, διαγραφές, διασπάσεις κτλ., πρόλαβαν να αποκτήσουν και αυτά τους μικροδορυφόρους τους. Ο δορυφόρος της ΔΗΜΑΡ, απαρτισμένος από πρώην βουλευτές και στελέχη της, δεν έχει ακόμα όνομα, ενώ ορισμένοι «φυγάδες» του κ. Καμμένου, με την επικουρία πολιτευτών από το ΛΑΟΣ και τη Ν.Δ., συνέπηξαν τη «Νέα Μέρα». «Η ζωή θα δείξει» αν αφορούν μόνο το πολιτικό ληξιαρχείο. Θα δείξει επίσης πόσο θα πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόφασή του να παραβλέψει τα μείζονα που τον χωρίζουν από τον κ. Καμμένο για να προσδώσει στη ρηχή αντιμνημονιακή «συμφωνία» τους πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που της αναλογεί. Ακόμα και το ΚΚΕ οδεύει προς το συνέδριό του με σοβαρούς κλυδωνισμούς, μολονότι η ηγεσία του μέχρι πρότινος έδειχνε βέβαιη ότι θα απορροφήσει τους κραδασμούς· αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό ζήτημα στο οποίο αποφεύγει να δει κατάματα την πραγματικότητα.
Από τις δύο μεγάλες κάποτε κομματικές ηπείρους, καμία δεν διεκδικεί πλέον με αξιώσεις τον χαρακτηρισμό της μεγάλης, και ας φάνταζαν αβύθιστες. Η μεν πράσινη είδε το μεγαλύτερο τμήμα της να κατακαλύπτεται από το κύμα της βαθύτατης δυσφορίας που προκάλεσε η πολύχρονη πολιτεία της, η δε γαλάζια εμφανίζεται ευτυχής επειδή περιέσωσε την εκλογική πρωτιά, που όμως κάθε άλλο παρά της εξασφαλίζει την ποθητή αυτοδυναμία. Ο κύριος μετεκλογικός της στόχος άλλωστε, ο διεμβολισμός των ΑΝΕΛ, δεν έχει ευοδωθεί μέχρι στιγμής και η ηγεσία της αρκείται στη χαρά ότι το εγχείρημα της κ. Μπακογιάννη υπέστειλε τη σημαία του – προς το παρόν. Δεν είναι άλλωστε αυτό το μοναδικό κόμμα – σφραγίδα, αποκούμπι των φιλοδοξιών του ιδρυτή του. Και η κ. Κατσέλη διαθέτει το δικό της, και ο πολύς κ. Λοβέρδος επίσης, την υπνώττουσα ΡΙΚΣΥ του. Ο κομματικός ιστός δείχνει να παρακολουθεί την πολυδιάσπαση του κοινωνικού. Ο καιρός των συνθέσεων είναι ακόμη μακριά.
Via : www.kathimerini.gr
