του Ανδρέα Πετρουλάκη
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι ένας πολύ συμπαθητικός νέος, καμιά τριανταριά χρονών, και αν δεν διακινδύνευα τον σεξισμό θα τον έλεγα και ωραίο. Είναι εύλογο όμως λόγω ηλικίας να έχει περιορισμένες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, ή έστω, αν έχει ασυνήθιστα πολλές για την ηλικία του, οφείλει να είναι πιο συγκρατημένος και λιγότερο πατερναλιστικός (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση μάλλον οικεία του). Είναι ασύμμετρο ένας σχετικά άπειρος πολιτικός να προεξοφλεί τον μειωμένο καταλογισμό για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που ψήφισαν Χρυσή Αυγή.
Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να έχουν και τα διπλά του χρόνια, περισσότερες εμπειρίες από εκείνον, ίσως και μεγαλύτερη μόρφωση, μπορεί και ισχυρότερη πεποίθηση για το δίκιο τους από τον κ. Σακελλαρίδη. Με ποιο δικαίωμα έχει την οίηση να τους θεωρεί παραπλανημένους επειδή έχει άλλη γνώμη και στάση ζωής από τη δική τους; Ασφαλώς έχει την πολιτική νομιμοποίηση να τους θεωρήσει φασίστες, ναζιστές, ρατσιστές, οπαδούς της βίας, και οτιδήποτε άλλο πηγάζει από την επιλογή τους να ψηφίσουν ένα κόμμα δολοφόνων. Αλλά αφελείς και παραπλανημένους όχι. Διότι το συμπέρασμα τότε είναι ότι εκείνος είναι πιο έξυπνος από αυτούς, όχι ότι έχει δίκιο.
Είναι συχνή αυτή η στάση των κομμάτων, όταν οι επιλογές του λαού δεν ταιριάζουν με το δικό τους σενάριο, να υποτιμούν την κριτική του ικανότητα ακριβώς για να κρύψουν τα ελαττώματά του. Και έτσι συμβαίνει το παράδοξο, στην προσπάθειά τους να κολακέψουν και να αθωώσουν τον λαό την ίδια στιγμή να τον θεωρούν ανεπαρκή και ολιγόφρoνα. Μέχρι τώρα τα κόμματα της αριστεράς το έκαναν σε άλλα πεδία. Θεωρούσαν ας πούμε ότι για το πελατειακό κράτος που στήθηκε στη μεταπολίτευση έφταιγαν μόνο οι υπουργοί και όχι ο λαός που συνωστιζόταν στα γραφεία τους για την ανταλλαγή διορισμού με ψήφους. Για τις μαϊμού συντάξεις έφταιγαν μόνο αυτοί που τις πλήρωναν και όχι αυτοί που διαιώνιζαν τους παππούδες τους. Για τη διαφθορά στο δημόσιο έφταιγαν μόνο πολιτικά πρόσωπα και όχι οι χιλιάδες υπάλληλοι σε εφορίες, πολεοδομίες και αλλού. Για το παράλογο φούσκωμα δανείων και καρτών έφταιγαν μόνο οι Τράπεζες που τις έδιναν και όχι αυτοί που τις ζητούσαν. Για την έκρηξη του καταναλωτισμού έφταιγε μόνο το ΚΛΙΚ. Για το χάλι της Παιδείας φταίνε μόνο οι 25 υπουργοί της μεταπολίτευσης και καθόλου οι συνδικαλιστές, καθηγητές, φοιτητές. Ακόμα και για τη φοροδιαφυγή διστάζουν να μιλήσουν και υπονοούν ότι αφορά μόνο τους πολύ πλούσιους. Ο λαός πάντα αθώος και πάντα θύμα, αγαθιάρης δηλαδή.
Δυστυχώς η αριστερά επέκτεινε το ρεπερτόριό της και σε μια περιοχή που μέχρι τώρα ψηφοθηρούσε (ασυστόλως και απροκάλυπτα) μόνο η δεξιά. Στην αθωότητα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής. Εδώ πια φαίνεται να έχουμε να κάνουμε με βλάκες ολκής. Βλέπουν τάγματα εφόδου και νομίζουν ότι είναι το καρναβάλι του Μοσχάτου, βλέπουν ναζιστικούς χαιρετισμούς και νομίζουν ότι ξύνουν τη μασχάλη τους , βλέπουν ξυραφιές σε μαύρα δέρματα και νομίζουν ότι είναι δερμογραφισμοί της αγίας του Αιγάλεω, βλέπουν νεκρούς στο πεζοδρόμιο και νομίζουν ότι τους πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά της αγαπημένης τους.
Ειλικρινά δεν σκοπεύω καθόλου να επιχειρηματολογήσω για το αυτονόητο μετά από αυτά που είδαμε την τελευταία διετία. Όποιος θέλει να εκτονώσει τον θυμό του για το μνημόνιο, τη φτώχεια, την αδικία, ακόμα και τον φόβο του για τους δρόμους της γειτονιάς του, έχει και άλλα κόμματα να το κάνει.΄Οποιος ψηφίζει Χ.Α. κυρίως εκτονώνει τη μέσα του βία.
Εμένα με απασχολεί η παρεξήγηση του λαού περιορισμένης ευθύνης. Ας τους πει κάποιος ότι ο λαός δεν είναι βασιλιάς, δεν είναι ανεύθυνος άρχων. Ο λαός είναι κυρίαρχος, δηλαδή υπεύθυνος. Δεν γίνεται να είναι και κυρίαρχος και ανήλικος, και σοφός και αφελής, και παντοδύναμος και θύμα, και υπέροχος και παραπλανημένος και δημοκρατικός και ψηφόφορος φασιστών, και περήφανος και χειραγωγημένος. Δεν γίνεται προεκλογικά ο λαός να «ξέρει π ά ρ α π ο λ ύ καλά» και μετεκλογικά να μην ξέρει. Όταν τα κλισέ συναντούν τα αντίθετά τους κονιορτοποιούνται. Ο λαός είναι πριν από όλα ένα σύνολο ατομικών ευθυνών, ένα σύνολο πολιτών που για τις επιλογές τους, όσο άθλιες και αν είναι, φέρουν ακέραιη την ευθύνη. Ελαφρυντικά ο λαός έχει μόνο όταν τον κρατούν στο σκοτάδι, όταν του κρύβουν την αλήθεια. Στην περίπτωση όμως της Χρυσής Αυγής ο λαός ξέρει όσα και ο κ. Σακελλαρίδης.
Via : www.protagon.gr
