του Λάμπρου Τσουκνίδα
«Στον επόμενο τόνο, η ώρα θα είναι Χονγκ Κονγκ»: έτσι ξεκινά διαφημιστικό σποτάκι που θα μπορούσε να ενταχθεί στην επόμενη διαφημιστική καμπάνια του υπουργείου Τουρισμού για την προσέλκυση μιας ειδικής κατηγορίας τουριστών, των επενδυτών κεφαλαίων.
Την ώρα που το ευρωπαϊκό δικαστήριο δημιουργεί νομολογία ορίζοντας ότι η προστασία της εμπιστευτικότητας εμπορικών ή βιομηχανικών πληροφοριών υποχωρεί μπροστά στο δικαίωμα των πολιτών να έχουν πρόσβαση σε πολεοδομικές αποφάσεις, αναβαθμίζει δηλαδή τις δυνατότητες δημόσιου κοινωνικού ελέγχου, στην Αθήνα η Βουλή, όταν δεν γίνεται μάρτυρας καλπονοθευτικών σκηνικών, νομοθετεί με διαδικασίες που κρίνονται από το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής από οριακά συνταγματικές έως «διαφορετικές από τις συνταγματικά προβλεπόμενες».
Με την πρόθυμη συνδρομή μεγάλης μερίδας ΜΜΕ, αυτή την εικόνα, όπως και το περιεχόμενο των ρυθμίσεων που ψηφίζονται, ήρθε να συσκοτίσει το σκηνικό έντασης που στήθηκε τις τελευταίες μέρες από τους κυβερνητικούς εταίρους. Ένα σκηνικό που εκ των πραγμάτων έθεσε σε δεύτερη μοίρα την αποτελεσματική διερεύνηση προς όλες τις κατευθύνσεις -πραγματικά όλες, όμως- και τη συνακόλουθη επιχειρησιακή αντιμετώπιση αδιέξοδων τρομοκρατικών ενεργειών τυφλής βίας, στον βωμό της ελεεινολόγησης ενός πολιτικού αντιπάλου που είναι ιδεολογικά δεδομένο ότι διάκειται εχθρικά απέναντι στην τρομοκρατία. Η υπαναχώρηση του σκηνικού έντασης, μετά την κατακόρυφη έξαρση του τρομοκρατικού φαινομένου, ενδεχομένως να δείχνει πως οι εμπνευστές της εξομοίωσης ανόμοιων χώρων συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο. Μακάρι.
Επιστροφή στην πραγματικότητα, λοιπόν. Μια πραγματικότητα βίαιης ταξικής προσαρμογής της κοινωνίας σε ένα διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, που όλο και περισσότερο θυμίζει την αντίστοιχη προσαρμογή στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Οι εγχώριοι υποστηρικτές της προσαρμογής αυτής, επικαλούνται υπαρκτές στρεβλώσεις προσπερνώντας το σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης που φέρουν γι’ αυτές, στο πλαίσιο της προηγούμενης, επίσης ταξικής, αλλά με πιο διευρυμένη βάση, προσαρμογής. Κάπως έτσι φτάνουμε να ακούμε, λ.χ. τον αρμόδιο υπουργό Ναυτιλίας να προσπερνά την κολοσσιαία διαφορά φόρου ακόμα και ανάμεσα σε ένα πολυτελές Ι.Χ. και ένα πολυτελές σκάφος (φορολογείται έξι φορές λιγότερο), επικαλούμενος τη χαμηλή απόδοση του φόρου πολυτελείας (35.000 αντί των προσδοκώμενων 10 εκατ., είπε), όταν τα προηγούμενα χρόνια οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις θέσπιζαν τη δυνατότητα παρουσίασης ενός σκάφους ως επαγγελματικού, οπότε ο κάτοχος γλυτώνει τον φόρο, με μόνη υποχρέωση να εμφανίζεται ως ενοικιαζόμενο για ελάχιστες ημέρες τον χρόνο.
Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στο παρελθόν, αλλά σε ό,τι αποφασίζεται για το άμεσο μέλλον. Μέσω εγκυκλίων και πολυσέλιδων Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, που ευτελίζουν την κοινοβουλευτική διαδικασία, περιορίζεται ασφυκτικά η οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης και την ίδια ώρα εξαιρείται το Ελληνικό Δημόσιο από το καθεστώς ενίσχυσης των επενδύσεων, στο οποίο όμως εξακολουθούν να υπάγονται ιδιώτες και δημόσιοι φορείς του εξωτερικού. Ανάβει, δηλαδή, το πράσινο φως για την εκμετάλλευση χρυσοφόρων τομέων, από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μέχρι τη διαχείριση απορριμμάτων και την ακίνητη περιουσία από ένα νέο είδος ΣΔΙΤ χωρίς συμμετοχή και έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου. Και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας και η διασφάλιση των τοπικών κοινωνιών.
Αν στο κάδρο βάλουμε την καταλήστευση του Πράσινου Ταμείου και τη θυσία του περιβάλλοντος στο όνομα μιας τουριστικής ανάπτυξης των παραλίων που θα έχει το χρώμα του τσιμέντου, μπορούμε να δούμε πώς γίνεται πραγματικότητα το διαφημιστικό σλόγκαν περί «ώρας Χονγκ Κονγκ», για την υλοποίηση του οποίου εργαλείο γίνονται πλέον τα ΜΑΤ, στο όνομα της σωτηρίας της χώρας…
Via : www.avgi.gr
