photo: Panayiotis Tzamaros@fosphotos.com
του Τάκη Καραγιάννη
Στα χρόνια πριν από την κρίση, ένα από τα αιτήματα του κόσμου ήταν για πολιτικούς δουλευταράδες. Όχι ανεπάγγελτους, όχι χαραμοφάηδες, όχι άτομα που να έχουν ανελιχθεί μέσα από τον κομματικό σωλήνα, αλλά ανθρώπους που να έχουν εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα και να μπορούν να αντιληφθούν το άγχος της επιβίωσης. Υπήρχε, επίσης, η ανάγκη εκσυγχρονισμού. Για ανανέωση στα πρόσωπα και, ενδεχομένως, στις πολιτικές. Νέοι και νέες έπρεπε να μπουν στην πολιτική για να καλύψουν το κενό που υπήρχε σε νιάτα, για να δώσουν φρεσκάδα και να γράφουν καλύτερα στην κάμερα δίπλα σε διπλοσταυροκούμπωτα σακάκια καραφλών γκριζομάλληδων. Θα θυμάστε, λογικά, πως ο κόσμος ζητούσε και καθαρά χέρια. Πολιτικούς που τα ονόματά τους δεν έχουν μπει στο ίδιο τσουβάλι με σκάνδαλα και παρατυπίες, ώστε να ποτιστούν από την μπόχα του συστήματος, τα χρόνια των διορισμών και των μιζών.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ο Άδωνις Γεωργιάδης θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική περίπτωση πολιτικού, για εκείνα τα χρόνια. Δούλεψε πριν καθήσει στα έδρανα της Βουλής, είναι νέος και βγάζει μια ενέργεια και φρεσκάδα. Όσο για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, δύσκολα σου έρχεται στο μυαλό περίπτωση που να τον συνδέει με κάποια σκιώδη περίπτωση. Υπάρχει, όμως, κάτι που καλύπτει όλα τα παραπάνω και κάνει του κολλάει το ρετσίνι. Και, ξέρετε, το ρετσίνι δεν φεύγει εύκολα.
Δείτε το βίντεο με τον υπουργό Υγείας να μιλά σε έντονο ύφος με τους συνδικαλιστές του ΕΣΥ. Αλλαγή ρόλων, με τον ίδιο να υιοθετεί τη συνδικαλιστική λογική. Ύφος σοβαροφανές και παραγοντίστικο. Χτύπημα στον ώμο και «έλα να βάλουμε ένα στοίχημα». Εκχυδαϊσμός της πολιτικής και των θεσμών. Όσο για το κλείσιμο; «Και όποτε θέλετε κερνάμε και φιστικάκι».
Ζήτημα αισθητικής θα πουν κάποιοι. Σωστά. Εάν η αισθητική μας στο 2013 και ειδικά ενώ έχουν μηδενίσει όλα και πρέπει να τα πιάσουμε από την αρχή είναι αυτή τότε ok, πάσο. Ας βγάλουμε και το ουίσκι στις 12 το μεσημέρι, να έχουμε και το φιστικάκι από δίπλα. Απλώς σκεφτείτε σε ποιες χώρες θα υπήρχαν ανάλογες εικόνες. Όχι οικειότητας και χιούμορ, αλλά φτιασιδωμένης άνεσης και εξυπνακισμών.
Υπάρχει, όμως, και κάτι χειρότερο σε όλα αυτά. Η έφεση του Γεωργιάδη στο να χαρακτηρίζει τόσο εύκολα οτιδήποτε ξένο στο δικό του ρόλο και στην αποστολή του «σοβιετικό». Δεν το κάνει μόνο ο ίδιος, φαίνεται να είναι γραμμή της Συγγρού αυτή. Σοβιετικά, όμως, κόλπα ήταν και αυτά του καλοκαιριού του 2011. Τότε, όμως, ο Λυμπερόπουλος και οι γύρω του μάλλον έτρωγαν φιστικάκια. Κερασμένα. Το πρόβλημα αρχίζει όταν σκεφτεί κανείς πως ο Γεωργιάδης και ο κάθε Γεωργιάδης θα μπορούσε να κάνει το ίδιο με τους συνδικαλιστές που πρόσκεινται ακόμη πιο δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία. Να τους πει «αφήστε αυτά τα κόλπα, τα ναζιστικά. Εδώ δεν είναι Γερμανία» και να προσπαθήσει να τους χτυπήσει στωικά στους χτιστούς τους ώμους. Αλλά εκεί ζορίζουν τα πράγματα.
Το σχετικό βίντεο:
Via : www.protagon.gr
