Photo: A. Kατσής @fosphotos.com
του Τάσου Τέλλογλου
Ήταν το τηλεφώνημα. Ένας καταθέτης των 50.000 ευρώ της Εθνικής δέχθηκε κλήση από τον τραπεζικό, με τον οποίο συνεργάζεται, προκειμένου να πάρει μέρος στην αύξηση κεφαλαίου της Τράπεζας.
«Γιατί θα πάρω μέρισμα;», ρώτησε.
-Για να μείνει η Τράπεζα σε ελληνικά χέρια, πήρε την απάντηση που δίνουν όλοι, από τον πρόεδρο ως τον κλητήρα, αυτές τις μέρες, σε εκδηλώσεις της «μεγάλης μας φίλης».
«Μέρισμα θα πάρω;», επέμεινε ο πελάτης.
Τσιμουδιά ο άλλος. Και τι να του πει, αφού κανείς δεν ξέρει, καθώς το ποσό που θα συγκεντρωθεί, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και τα χρήματα που θα χάσουν όσοι συμμετέχουν στην ανακεφαλαιοποίηση. Πότε, πόσο και αν θα πάρουν μέρισμα, είναι κάτι που θα κριθεί στο μέλλον. Κι όμως, μιλάμε για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Που γίνεται όμως κάπως ανορθόδοξα και όχι μόνο από την Εθνική. Φυσικά οι συνθήκες είναι έκτακτες. «Συνθήκες πολέμου», λένε τα στελέχη της τραπεζικής αγοράς.
Αλλά ποιον πολεμάνε;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αλλά και άλλων επιχειρήσεων, θα συγκεντρωθούν σε πρώτη φάση από τους Ελληνες. Αλλά όχι μόνο, και ούτε φθάνουν τα κεφάλαια των Ελλήνων για να αναστήσουν την πεθαμένη οικονομία της χώρας. Για παράδειγμα, στον ΟΠΑΠ τα 4/6 των κεφαλαίων που προσφέρονται είναι από ξένους ενδιαφερόμενους. Ενάντια, λοιπόν, σε ποιον γίνεται ο πόλεμος;
Πριν από 4 μήνες, μια ελεγκτική εταιρεία με είχε καλέσει να συντονίσω μία συζήτηση με τον πρώην πρωθυπουργό της Ιρλανδίας. Εκεί ήταν και ένα στέλεχος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Αρχισε να μου εξηγεί γιατί δεν θα έπρεπε να τοποθετηθούν ξένοι επίτροποι στις τράπεζες. «Δεν γνωρίζουν τη νοοτροπία μας και κυρίως τη νοοτροπία των πελατών μας που θέλουν ειδική μεταχείριση». Οσο εξελισσόταν η συζήτηση, γινόταν όλο και πιο διασκεδαστική, καθώς αποκαλυπτόταν ότι η «ελληνική ιδιομορφία» είχε να κάνει με την «ιδιοτυπία» των τραπεζιτών να τηρήσουν τους κανόνες που οι ίδιες οι τράπεζες θέτουν.
Οι κορώνες περί πατριωτισμού έχουν υιοθετηθεί φυσικά και από ευρύτατα τμήματα της Αριστεράς και των συνδικάτων (ειδικά των τραπεζικών, που προτιμούν τη διαχείριση των Τραπεζών από τους παλιούς διαχειριστές για να γλιτώσει κάποιο υποκατάστημα και το αναλογούν προσωπικό). Το ακούσαμε από τους εκδότες, όταν το Ρόιτερ ρωτούσε για τα δάνειά τους, και από τους φαρμακοβιομηχάνους, που θέλησαν να «προστατεύσουν» την ελληνική αγορά από φθηνότερους ξένους ανταγωνιστές τους. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάποιος θέλει να αγοράσει τη μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα (που δεν θέλει). Και την αγοράζει. Θα σταματήσει να δίνει δάνεια στους πελάτες που πληρώνουν κανονικά; Μα το πρόβλημα είναι όσοι δεν πληρώνουν κανονικά. Θα διακόψει τις γραμμές πίστωσης και οι δουλειές θα κλείσουν, ενώ τώρα ασκείται μία… κοινωνική πολιτική. Άρα, αν μείνει η τράπεζα σε ελληνικά χέρια, συνεχίζει η ίδια λογική για να συνεχίσει η χρηματοδότηση μη βιώσιμων επιχειρήσεων.
Υποπτεύομαι όμως ότι τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα. Ότι ο αφελληνισμός έχει σχέση όχι τόσο με την ιδιοκτησία (ΤΧΣ), αλλά με το λεγόμενο «κοινωνικό ζήτημα» των τραπεζικών στελεχών που αποτελούν τους εγγυητές της ελληνικότητας του πιστωτικού συστήματος. Αλλά μήπως είναι καλύτερο για την ανταγωνιστικότητά του να «αφελληνισθεί»;
Via : www.protagon.gr
