Του Κώστα Γιαννακίδη
Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία με κράτη που αντλούν ζωτικές πληροφορίες για το μέλλον τους μέσα από τηλεγραφήματα πρακτορείων. Θα ήταν λογικό για καταστάσεις τύπου Παλαιστίνης ή Κοσσόβου. Όμως είναι ακραίο για κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά στην περίπτωση μας το μέτρο και η λογική συνιστούν έννοιες υποκειμενικές.
Το Reuters, λοιπόν, μας πληροφόρησε ότι το Eurogroup θα αποφασίσει χορήγηση της δόσης των 44 δισ ευρώ, με εκταμίευση στις 5 Δεκεμβρίου, αφού παρατάξουμε ένα θεσμικό πλαίσιο καλογυαλισμένο και κουρεμένο γουλί. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η καταβολή θα εγκριθεί από τα εθνικά κοινοβούλια, μια και ο δανεισμός γίνεται από την «Ευρώπη των λαών», η οποία δεν έχει και μεγάλη σχέση με εκείνη τη θολή έννοια που διατηρούμε στο μυαλό μας.
Μία πράξη του σεναρίου προβλέπει εμφάνιση της Κριστίν Λαγκάρντ που θα πει ότι μόνο το «κούρεμα» εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του χρέους-η επιβίωση του χρέους είναι σημαντικότερη από τη δική σας. Ο Σόιμπλε θα της πει κάτι απορριπτικό και, τέλος πάντων, θα αφήσουν την κουβέντα για το τέλος της επόμενης χρονιάς, όταν ο φίλος γερμανικός λαός ψηφίσει χωρίς να αισθάνεται ότι πέταξε εθνικούς πόρους μέσα στο ελληνικό βαρέλι.
Και από εδώ αρχίζει να φωτίζεται η δική μας εθνική αφήγηση, που θα έλεγε και ο Βενιζέλος. Στο Μαξίμου πιστεύουν ότι η δόση θα ρίξει χρήμα στην αγορά, θα κινήσει την οικονομία και θα επιτρέψει να «πειραχτούν» ορισμένοι δείκτες-σημασία δεν έχει τι συμβαίνει, αλλά τι βλεπεις. Το αστικό/ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό θα έχει την ευκαιρία ανασύνταξης σε περιβάλλον σχετικής ηρεμίας και οι πιέσεις θα χαλαρώσουν: «τι θα μπορεί να διαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έχουμε πάρει τη δόση με δρομολογημένη διαγραφή χρεών;» Πιθανότατα το βλέπουν λάθος. Το θέμα δεν είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αντοχή της κοινωνίας που δείχνει εξαντλημένη. Διότι ακόμα και αν ο δρόμος είναι μοναδικός, δεν σημαίνει ότι και ο προορισμός είναι σωστός. Το μέγεθος της ύφεσης ίσως αποδειχθεί δυσθεώρητο, ενώ η παράδοση της χώρας σε ευρωπαϊκή επιτροπεία θα εγείρει αντιδράσεις οξύνοντας ακραία αντανακλαστικά. Και εν τέλει, αφού όλοι οι προηγούμενοι υπολογισμοί αποδείχθηκαν λάθος, γιατί να μας προκύψουν σωστοί οι τελευταίοι; Μερικές φορές ο Σαμαράς θυμίζει πιστό που προσπαθεί να σε πείσει για την αποτελεσματικότητα της προσευχής. Είναι όμως και το μοναδικό που μπορεί και έχει να πεί.
Και κάτι ακόμα: η τελική λύση για το ελληνικό πρόβλημα μετατίθεται μετά τις γερμανικές εκλογές, σωστά; Σωστά. Μπορεί κάποιος να μας πει για ποιο λόγο να έρθουν ξένα κεφάλαια στη χώρα όσο εκκρεμούν οι αποφάσεις για το μέλλον της; Και μιλάμε για μια χώρα που το μέλλον της περιγράφεται από τηλεγραφήματα.
