Ρεπορτάζ: Ντίνα Δασκαλοπούλου
Το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση όταν μπαίνεις στο γραφείο του είναι οι εικόνες: ο Χριστός, η Παναγία, αμέτρητοι άγιοι, απολυτίκια. Παράξενο σκηνικό για να συναντήσεις ανθρώπους που ίσως αύριο κατηγορηθούν για απόπειρα ανθρωποκτονίας, εμπρησμό, έκρηξη και ληστεία. Εξι από τους 20 κατηγορούμενους για την επίθεση στις Σκουριές αποφάσισαν να μιλήσουν στην «Εφ.Συν.» «γιατί είμαστε εξοργισμένοι με την εικόνα που προβάλλουν τα ΜΜΕ και πρέπει η ελληνική κοινωνία να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει εδώ πάνω».
Ο Γ.Σ. είναι 41 χρόνων, πατέρας τριών παιδιών κι ένας εξαιρετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας: με κύκλο εργασιών 3 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο, βραβεία και διακρίσεις. Φοράει έναν μεγάλο σταυρό στον λαιμό: «Κάθε Κυριακή πηγαίνω στην εκκλησία, έχω πνευματικό στο Αγιον Ορος. Μου φαίνεται αδιανόητο να κατηγορούν χωριανούς πως θα μπορούσαν να σηκώσουν όπλο σε αθώους ανθρώπους, όπως οι σεκιουριτάδες της εταιρείας. Επιχειρούν να διασύρουν ανθρώπους, οικογένειες, επιχειρήσεις. Στον αγώνα βρισκόμασταν όλοι στην πρώτη γραμμή, κι αυτό εξηγεί γιατί μας κατηγορούν. Ανεξάρτητα από το ποια είναι τα πρόσωπα, η πίεση ασκείται σε κάθε αγωνιστή. Είμαστε μια κοινωνία μικρή, απομακρυσμένη, ελάχιστα ανεπτυγμένη τουριστικά σε σύγκριση με τα άλλα δυο πόδια της Χαλκιδικής. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει συγγενή ή φίλο κατηγορούμενο. Είναι σαν να κατηγορείται όλο το χωριό».
Δίπλα του κάθεται ο Γ.Π. Μόλις τελείωσε το σχολείο κι εργάζεται στο μαγαζί του μπαμπά του. «Είμαι μόλις 18 χρόνων. Τι πάνε να μου φορτώσουν; Τι έχω προλάβει να ζήσω; Οταν με πήραν στην αστυνομία με έβριζαν γιατί ο πατέρας μου είναι μετανάστης. Στο δικό μου χωριό υπάρχουν αρκετοί που δουλεύουν στην εταιρεία. Με βλέπουν με μισό μάτι γιατί είμαι κατά. Συμμαθητές μου δεν τολμάνε να μου μιλήσουν για να μη βρεθούν μπλεγμένοι. Μας παρακολουθεί η ασφάλεια ασταμάτητα. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ από την προσαγωγή. “Θα σε γαμάνε μέρα νύχτα στη φυλακή κι είσαι και μικρούλης. Δεν θα το αντέξεις’’. Τέτοια μου έλεγαν».
Βόμβα μεγατόνων
Η είδηση χθες έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων στο χωριό, που όλες τις προηγούμενες ημέρες άκουγε μεν τους συνηγόρους να καταγγέλλουν απόπειρα κατασκευής βαρύτατων κακουργημάτων από την αστυνομία, δεν μπορούσε όμως να καταλάβει τι σήμαινε. «Πού να τα ξέρω όλα αυτά; Είμαι 33 και δεν έχω τελειώσει ούτε το λύκειο. Σε όλη μου τη ζωή, δυο φορές έφυγα από το χωριό για διακοπές. Τώρα πάνε να βγάλουν τον άντρα μου φονιά; Εμπρηστή;» μας λέει η Δ.Μ. Δίπλα της κάθεται ο σύζυγός της: «Ο γιος μου με βλέπει και κλαίει. Όταν μας πήραν στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, μας είχαν δεμένους 7 ώρες. “Τι έκανε ο μπαμπάς μου και τον φοράνε χειροπέδες;’’ Αυτά ρωτάει συνέχεια», λέει ο 43χρονος Β.Μ. «Τι είμαι, ρε; Να είχα κάνει κάτι κακό, γαμώ τη μάν’ του, εντάξει. Αλλά τώρα τι;»
«Η δική μου περίπτωση είναι ακόμα πιο εξωφρενική» λέει ο 26χρονος Α.Γ. καθώς προσπαθεί να βολέψει το κουτσό του πόδι. Πάσχει από απλασία, δηλαδή το δεξί του πόδι δεν έχει κόκαλο από το γόνατο μέχρι την πατούσα. «Παρ’ όλο που έχω αναπηρία πάνω από 60% είμαι καταδρομέας; Ποιος είμαι, ρε παιδιά, ο Σούπερμαν;» λέει γελώντας. «Στο χωριό μου είναι ελάχιστες οι οικογένειες που τώρα πια τολμάνε να μιλήσουν δημόσια εναντίον του έργου. Από τότε που άρχισε η καταστολή, οι άνθρωποι κλείστηκαν στον εαυτό τους, φοβήθηκαν. Οι δικοί μου δεν έκαναν πίσω στον αγώνα ούτε λεπτό. Επειδή η Αστυνομία ήθελε να μας τρομοκρατήσει, διάλεξε το μέλος της οικογένειας που θεώρησε τον πιο αδύναμο κρίκο. Επειδή κουτσαίνω δεν πήγαινα σε πορείες. Τώρα θα σέρνω το πόδι μου στην πρώτη γραμμή».
«Είναι προφανές γιατί κατηγορούμαι», λέει ο 30χρονος Π.Τ. « Όταν έπνιξαν το χωριό στα χημικά και καταγγείλαμε δημόσια πως η 11 μηνών κόρη μας πήγε στο νοσοκομείο από αυτό, ήμουν σίγουρος πως θα με εκδικηθούν. Όμως πήρα το ρίσκο, γιατί δεν θέλω άλλος γονιός να δει το παιδί του σε αυτή την κατάσταση. Δεν θέλω ξανά παιδιά να φάνε δακρυγόνα σε σχολείο». Είναι δασεργάτης και, όπως όλοι οι συγχωριανοί του, δεν είχε ποτέ ξανά αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή. «Ανυποψίαστοι ήμασταν. Βλέπαμε διαδηλώσεις στην Αθήνα και τον κόσμο να χτυπιέται από τα ΜΑΤ και απορούσαμε γιατί αυτός ο σαματάς. Ήμασταν κι αδιάφοροι. Μας ένοιαζε μόνο η δουλειά μας, το τσιπουράκι μας, το ψάρεμα, το κυνήγι. Μετά τα είδαμε όλα… Τώρα η μεγάλη μου κόρη, που είναι 5 χρονώ, ρωτάει “μπαμπά θα ξανάρθουν τα ΜΑΤ; Θα μας ρίξουν πάλι χημικά;’’ Όταν με πήραν προσαγωγή μού έλεγαν συνεχώς “τ’ αγαπάς τα παιδιά σου; Θα είσαι παππούς όταν θα τα ξαναδείς’’. Η γυναίκα μου έχει τρομοκρατηθεί και τα μικρά το νιώθουν αυτό».
«Ούτε η χούντα δεν τόλμησε να κάνει τέτοια πράγματα», μας λέει ο πατέρας ενός εκ των 20 κατηγορουμένων. Αυτά που ζει ο 71χρονος Δ.Σ. τον γυρίζουν σε ακόμα παλαιότερες εποχές: « Όταν τους είδα να εισβάλλουν στο χωριό, θυμήθηκα τον εμφύλιο. Έξι χρονώ ήμουν, αλλά αυτές οι εικόνες δεν θα σβήσουν από το μυαλό μου ποτέ. Ετσι και τα εγγόνια μου τώρα, ποτέ δεν θα ξεχάσουν. Καθένας από τους κατηγορούμενους έχει μια μάνα. Η γυναίκα μου έχει τρελαθεί, όλες οι μάνες έχουν τρελαθεί. Τι πάνε να κάνουν στα παιδιά μας; Αυτό εννοούσε ο Σαμαράς όταν έλεγε “πάση θυσία το έργο θα γίνει’’; Τον ψήφισα ακόμα και τον Ιούνιο, που να μου ξεραθεί το χέρι!»
Η πραγματική εικόνα
Αν οι κατάρες πιάνουν, ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να νιώθει πολύ καλά τελευταία. Γιατί, παρ’ όλη τη σπουδή πολιτικών και δημοσιογράφων να παρουσιάσουν τους υπόπτους ως Συριζαίους και αναρχικούς, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική: «Από εμάς εδώ, οι 5 στους 6 ψηφίζαμε παραδοσιακά Νέα Δημοκρατία», εξηγεί ο Γ.Σ. «Είναι συντηρητικά τα χωριά μας. Γι’ αυτό τώρα έχουμε σοκαριστεί και βρίζουμε τη Δεξιά πιο πολύ από τους αριστερούς. Αντιεξουσιαστές είδαμε πρώτη φορά στις πορείες εναντίον των μεταλλείων, όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσοι τον ψηφίσαν τώρα τελευταία είναι γιατί στηρίζει τον αγώνα μας».
«Η περίπτωσή μας συμπυκνώνει το πρόβλημα όλης της Ελλάδας. Αν ο λαός δεν σκίσει τη γάτα τώρα, πάμε όλοι χαμένοι» λέει ο 39χρονος μελισσοκόμος Γ.Κ. «Δεν μου κάνει καμία εντύπωση που βρεθήκαμε κατηγορούμενοι, προσπαθούν να ποινικοποιήσουν τους αγώνες. Αυτό που ζούμε εδώ, αν τους περάσει, θα το ζήσετε κι εσείς: ξεπούλημα του εθνικού πλούτου σε ντόπιους και ξένους καρχαρίες, λεηλασία του τόπου και του λαού, άγρια καταστολή. Νεοδημοκράτης ήμουν και ψάλτης σε εκκλησία, αλλά κατάλαβα πως η Αριστερά, που χρόνια φώναζε, έχει δίκιο. Ξεσηκώνονται άνθρωποι κάθε μέρα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κι άμα ξεχειλίσει το ποτάμι, δεν μπορείς να μάσεις τα νερά με σφουγγαρίστρα. Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι από εμφράγματα ή πηδάνε από τα μπαλκόνια, τα μνημόνια μάς σκοτώνουν. Εμείς τουλάχιστον ούτε καρδιά θα πάθουμε ούτε θα αυτοκτονήσουμε. Θα πεθάνουμε όρθιοι για έναν αγώνα».
Via : www.efsyn.gr
