ας μην πάει χαμένη και αυτή η άνοιξη…

του Θάνου Γιαννούδη

»Επιτέλους! Οι προσευχές και οι παρακλήσεις μας εισακούστηκαν! Ο Θεός, άλλωστε, δεν θα εγκατέλειπε τον περιούσιο λαό του στην άβυσσο που οι εθνικοί εχθροί και οι μιαροί προδότες τον οδηγούσαν! Η ανάπτυξη και η ασφάλεια έρχονται ξανά σtον ευλογημένο αυτό τόπο! Ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να δείχνουμε προς τα έξω, με κάθε κόστος…»

Δεν ξέρω αν με τα παραπάνω λόγια απηχώ τις βαθύτερες σκέψεις των κυβερνώντων, δεν θα μου προκαλούσε, ωστόσο, έκπληξη, αφού δεν απέχουν από τις μεγαλόστομες δηλώσεις που ακούμε καθημερινά από μια κυβέρνηση πολύ σκληρής δεξιάς. Όλως περιέργως, μάλιστα, και η ανανεωτική αριστερά εμφανίζεται ως απολογητής μιας πολιτικής ανάλγητης, που θυσιάζει την κοινωνική και την περιβαλλοντική βιωσιμότητα στο βωμό των δεικτών και των αριθμών. Μιας πολιτικής που ασκείται στο όνομα της εθνικής ενότητας και προόδου, στην πράξη ωστόσο αποδεικνύεται πέρα ως πέρα αντεθνική, αφού υποθηκεύει το αύριο της χώρας και των κατοίκων της.

Στην οποία όποιος τολμά και διαφωνεί είτε είναι δακτυλοδεικτούμενος ως γραφικός και περιθωριακός είτε χτυπιέται βάναυσα, όπως βλέπουμε να συμβαίνει με τις έμπρακτες εστίες εναλλακτικής σκέψης, που αποτελούν φυσικά κίνδυνο για το αστικό οικοδόμημα, αφού καταδεικνύουν τη γύμνια και την κενότητα πίσω από τη βιτρίνα.

Σε αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει προς τα συμφέροντα που υπηρετεί ότι η Ελλάδα έχει γίνει »πρότυπον βασίλειον εις την Δύσιν», κατάλληλο για την επένδυση κεφαλαίων, δεν γλυτώνει ούτε το περιβάλλον, που είναι πραγματικά η τελευταία τρύπα του ζουρνά για τους μνημονιακούς. Το νερό, τα δάση οι παραλίες, οι αγροί βγαίνουν στο σφυρί και ξεπουλιούνται στο βωμό της »ανάπτυξης», με τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων να αγνοούνται πλήρως και όσους προσπαθούν να εναντιωθούν να χαρακτηρίζονται ως εμπόδια στην εθνική προσπάθεια.

Το σχέδιο της κυβέρνησης έχει γίνει πια σαφές και στους πιο δύσπιστους. Ως Οικολόγοι-Πράσινοι, έχουμε επισημάνει πως η κυβέρνηση με την πολιτική της μάς γυρίζει ουσιαστικά στις δεκαετίες του 50 και του 60 και τη συνακόλουθη εξάρτηση από ξένα κέντρα, που κατέληξε στη γνωστή επταετία του »γύψου». Και η γενικότερη κατάσταση θυμίζει πολύ εκείνη την εποχή της ματαίωσης των προσδοκιών. Η αριστερά (με τις όποιες αντιφάσεις και αδυναμίες της) είναι δεύτερη δύναμη και γίνεται στόχος συνεχούς επίθεσης, οι παρακρατικοί είναι και πάλι εδώ, με νέα ονόματα και μάσκες πίσω από τις οποίες κρύβουν τη βρωμερή τους όψη, είναι όμως και πάλι εδώ κι ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι λαού που αντιδρά και διεκδικεί.

Το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου της Μεταπολίτευσης ξύπνησε πολλούς μας από το λήθαργο και οδήγησε, θέλοντας και μη, σημαντικό μέρος του λαού σε έναν αντισυμβατικό τρόπο σκέψης. Δίπλα μας βλέπουμε πια μυριάδες παραδείγματα εναλλακτικής κι αλληλέγγυας οικονομίας, κοινωνικών επιχειρήσεων, δικτύων συνεργασίας και αλληλοβοήθειας, συλλογικοτήτων με οριζόντια δομή, κινήσεων που ξεκίνησαν »από τα κάτω», χωρίς καθοδήγηση και διαρκώς πολλαπλασιάζονται.

Ο κόσμος αρχίζει να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του για να κάνει τη ζωή του καλύτερη εδώ και τώρα, χωρίς Μεσσίες και χωρίς να περιμένει την όποια »Δευτέρα Παρουσία» για να αναλάβει δράση. Ο δρόμος θα είναι ανηφορικός και ο κίνδυνος να καταρρεύσει το οικοδόμημα που πάει να δημιουργηθεί είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός. Πάρα πολλούς συμφέρει να χειμωνιάσει και να χαθεί και αυτή η »νέα άνοιξη» που δειλά-δειλά γεννιέται. Ως εδώ, όμως!

Μετά από δεκαετίες δε θέλουμε να λέμε στο παιδιά μας για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία, κλαίγοντάς την με όμορφα τραγούδια, αλλά για το πώς κατορθώσαμε ενωμένοι και αλληλέγγυοι ο ένας προς τον άλλο να βάλουμε τις βάσεις για τον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας και της Ευρώπης ολόκληρης. Όσο υπάρχουμε και αναπνέουμε θα αγωνιστούμε για να μην πάει χαμένη και αυτή η άνοιξη…