Αριστοκρατική δυσανεξία

Τα περισσότερα ευρωψηφοδέλτια παραμένουν ασυμπλήρωτα, αφού τα κόμματα θέλουν να εξαντλήσουν τις πιθανότητές τους να τα εμπλουτίσουν με «βαριά» ονόματα. Υπάρχουν βέβαια πολλοί και αντιθετικοί τρόποι για να μετρηθεί η πολιτική βαρύτητα και ελκυστικότητα. Αλλα κόμματα υπολογίζουν στην αναγνωρισιμότητα των πιθανών υποψηφίων, ακόμα κι αν δεν την οφείλουν σε ενάρετο έργο, ενώ άλλα ποντάρουν στην καθαυτό αξιοσύνη κάποιων πολιτών, αναγνωρισμένη στον κοινωνικό τους χώρο πλην όχι τηλεοπτικώς «επικυρωμένη». Τι μετράει περισσότερο, η εικόνα ή η ουσία, μάλλον το ξέρουμε.

Από την υποδοχή και την αξιολόγηση των έως τώρα επίσημα κοινολογημένων υποψηφιοτήτων, φάνηκε ότι αρκετοί από τους δημόσιους κριτές (δημοσιογράφους, ραδιοτηλεσχολιαστές κ.ά.) έχουν κάποια μικροπροβλήματα με ό,τι εννοούμε ως δημοκρατία, ισοτιμία κτλ. Εξ ου και η έντονη δυσφορία που τους προκάλεσε η συμπερίληψη σε ορισμένα ψηφοδέλτια υποψήφιων ευρωβουλευτών που δεν συναριθμούνται στους κατ’ αυτούς ευγενείς. Στους τζακάτους δηλαδή (πώς λέμε «σκαφάτοι»;). Στους υιούς, εγγονούς ή ανιψιούς (ας εννοηθούν και σε γένος θηλυκό) πολιτικών διαλαμψάντων διά της δράσεώς τους (το «διαλάμπω» ας εννοηθεί και σε γκρίζους τόνους)· εν ολίγοις στους εκ κληρονομίας εξουσιούληδες. Στους ευπειθώς συνεργαζομένους με κάθε είδους συγκροτήματα. Γενικώς ειπείν, στους ονομαστούς και ξακουστούς, με τους οποίους οι επικριτές μας μπορεί και να ανταλλάσσουν κεράσματα ή πειράγματα στα «επώνυμα» μαγαζιά όπου συχνάζουν οι «επώνυμοι».

Η δυσαρέσκεια για το «μαγάρισμα» ή το «λέρωμα» των ψηφοδελτίων από «ανωνύμους» εκδηλώθηκε με καγχασμούς, χοντρή ειρωνεία, απαξιωτική επιθετικότητα, μολονότι οι πιθανότητες να εκλεγούν δεν φαίνονται πολλές, με όποιο κόμμα κι αν πολιτεύονται. «Ακούς εκεί! Μια καθαρίστρια! Θα πάει στις Βρυξέλλες μια καθαρίστρια! Ενας άνεργος! Κι ένα σωρό βλάχοι! Πάει, σηκώθηκαν τα πόδια τα χτυπήσουν το κεφάλι!» (όπου κεφάλι, σοφό και μετρημένο, η αφεντιά τους). Ή: «Μα ο Μάκης; Και τι θα κάνει στο Ευρωκοινοβούλιο ο Μάκης; Θα τους τραγουδήσει;» Οπου Μάκης, ο λαϊκός τραγουδιστής κ. Χριστοδουλόπουλος, λίαν επιτυχημένος με τους όρους της αγοράς, τους οποίους κατά τα λοιπά επικαλούνται οι καγχάζοντες· οι οποίοι διακρίνουν «φθορά των θεσμών» σε υποψηφιότητες όπως αυτές, ενώ ουδόλως τους απασχολεί το πνίξιμο των θεσμών από τον τροϊκανικό έλεγχο λ.χ. ή από ποικίλα κέντρα.

Ναι, υπάρχουν πάντοτε αριστοκρατίσκοι που δεν μπορούν να χωνέψουν το «αδιανόητο», δηλαδή το απολύτως δημοκρατικό: να μετράει η δική τους «βαριά» ψήφος όσο η «πανάλαφρη» ψήφος της «αγράμματης γιαγιάς». Ή να διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο μη διάσημοι και μη επαγγελματίες της πολιτικής, άρα ανύπαρκτοι, κατά τους καθεστωτικούς μετρητές. Ανέκαθεν δύσκολη η δημοκρατία, πανάθεμά την. Ακόμα και απονευρωμένη, όπως τώρα, δεν αφήνει τους πιο ίσους από τους ίσους να κάνουν τη δουλίτσα τους.