του Πάνου Σώκου
Ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ για την αλήθεια της υπόθεσης με τη λίστα Λαγκάρντ προέκυψε από τη συζήτηση στη Βουλή, που οδήγησε στην παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου σε προκαταρκτική επιτροπή για αναζήτηση ποινικών ευθυνών.
Αντίθετα, ανέδειξε πολλά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνουν με καθαρό τρόπο τις αδυναμίες και παθογένειες του κράτους, την ανεπάρκεια του σημερινού πολιτικού συστήματος και δικαιολογούν την αηδία που νιώθουν οι πολίτες:
* Πρώτον, ότι η διαδικασία των προκαταρκτικών επιτροπών της Βουλής είναι διαδικασία χωρίς ουσία, που τις πιο πολλές φορές χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της πολιτικής σύγκρουσης ή ακόμα και για «ξέπλυμα» πραγματικών ποινικών ευθυνών. Οδηγεί στο σκοτάδι και όχι στην αποκάλυψη της αλήθειας. Είναι τόσο οφθαλμοφανής πλέον αυτή η διάσταση, που ακόμα και ο πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης αναγκάστηκε προχθές, σε συνομιλία του με δημοσιογράφους, να αναγνωρίσει ότι η Βουλή πρέπει να απαλλαγεί από τις προκαταρκτικές επιτροπές, προτείνοντας το θέμα αυτό να ρυθμιστεί και συνταγματικά.
* Δεύτερον, ότι η πολιτική τάξη της χώρας είναι αδιόρθωτη. Αδιαφορεί να μάθει από τα λάθη της. Η μεθόδευση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας έδειξε ότι η τρικομματική κυβέρνηση ήθελε, μέσα από την παραπομπή ενός ούτως ή άλλως καμένου πολιτικού και βασικού υπόπτου για αλλοίωση της λίστας υπουργού, να δείξει ότι βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και να πετάξει από πάνω της την υποχρέωση για διερεύνηση της υπόθεσης σε βάθος. Αλλά κι αυτό το έκανε βιαστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δικογραφία με τα πλήρη στοιχεία πήγε στη Βουλή την ώρα της ψηφοφορίας. Οι βουλευτές λοιπόν απλώς επικύρωσαν μια προειλημμένη πολιτική απόφαση.
* Τρίτον, ότι τις αυταπόδεικτες πολιτικές ευθύνες κανείς δεν τις ανέλαβε. Ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που διαδέχθηκε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ούτε ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Κι όχι μόνο δεν τις ανέλαβαν, αλλά μετατράπηκαν σε κατηγόρους.
* Τέταρτον, ότι η πολύχρωμη και πολυδιάστατη αντιπολίτευση βρήκε την ευκαιρία να προχωρήσει σε ξεκαθάρισμα γενικότερων πολιτικών λογαριασμών με τα πρόσωπα που συνδέθηκαν με τα μνημόνια και έφεραν το ΔΝΤ στην Ελλάδα.
* Πέμπτον, ότι οι υπουργοί, οι κρατικοί παράγοντες, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους λειτουργούν με τον αυτόματο πιλότο, χωρίς σχεδιασμό και προγραμματισμό, χωρίς συστηματική παρακολούθηση των θεμάτων, χωρίς συνέχεια από τον έναν υπουργό στον άλλο ή από τον έναν θεσμικό παράγοντα στον άλλο. Π.χ. ο υπουργός ζητάει τη λίστα Λαγκάρντ από τη Γαλλία, αλλά αντί να την αξιοποιήσει, δίνει εντολή να ελεγχθούν μόνο τα ονόματα με τις πιο πολλές καταθέσεις. Και το ΣΔΟΕ, που αναλαμβάνει τη δουλειά του ελέγχου, τη βάζει στο συρτάρι επειδή, λέει, ο επικεφαλής του βγάζει μόνος του πόρισμα ότι είναι προϊόν υποκλοπής και γι’ αυτό μη αξιοποιήσιμη. Και ο προϊστάμενός του υπουργός συμφωνεί μαζί του, αντί να του πει ότι η δουλειά του δεν είναι να βγάλει πόρισμα, αν είναι προϊόν υποκλοπής ή όχι, αλλά να βρει τους φοροφυγάδες μέσα από αυτή τη λίστα! Επομένως δεν υπήρχε βούληση.
Όμως αυτά είναι και θα είναι τα αποτελέσματα στη λειτουργία των θεσμών του κράτους όταν καλούνται σε αυτούς να υπηρετήσουν άνθρωποι χωρίς εξειδικευμένες γνώσεις, με μόνα προσόντα ότι είναι κολλητοί ή συνεργάτες υπουργών. Με μόνα προσόντα ότι κάποια στιγμή υπήρξαν πολιτευτές και εκλεκτοί του κομματικού πελατειακού κράτους. Αυτά θα συμβαίνουν όταν οι υπουργοί λειτουργούν πίσω από κλειστές πόρτες, υπονομεύοντας ο ένας τον άλλο. Όταν βάζουν τάχα υψηλούς στόχους, όπως να σώσουν την Ελλάδα από τη χρεοκοπία με το PSI και το «κούρεμα», αφήνοντας τους χαμηλούς στόχους… Όταν βλέπουν τη σκιά τους και νομίζουν ότι ψήλωσαν. Όταν το πολιτικό προσωπικό αναδεικνύεται με κριτήρια δημοφιλίας, καλών σχέσεων με πάσης φύσεως συμφέροντα και όχι με κριτήρια ικανοτήτων και αξιοπιστίας. Και για το τελευταίο, οι ευθύνες των αηδιασμένων πολιτών είναι μεγάλες.
Via : www.enet.gr
