του Γιώργου Λακόπουλου
Αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε κάτι από το ιδρυτικό DNA του ΠΑΣΟΚ δεν θα έσπευδε με τόση επιπολαιότητα να υιοθετεί θεωρίες για σκευωρία εναντίον του, κατ’ επανάληψη του 1989. Η προσπάθεια να παραστήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι πολύ αδέξια. Καμιά σχέση δεν έχει η μια εποχή με την άλλη. Και καμιά σχέση ο μακαρίτης ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ με τον σημερινό επίγονο του. Αν μη τι άλλο, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε γκάφες σαν αυτή – και να ήταν η πρώτη – που έκανε ο Βενιζέλος προσπαθώντας να αυτό-θυματοποιηθεί στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Αυτός καθ’ εαυτός ο παραλληλισμός με το «βρόμικο 89» είναι ανιστόρητος. Εκεί υπήρχε βάση. Το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν υπαρκτό σκάνδαλο, με εμπλοκή υπουργών και κομματικών στελεχών και ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέλαβε θαρραλέα την πολιτική ευθύνη. Αυτό που απεδείχθη ανέντιμο, -εξ ου και ο χαρακτηρισμός «βρόμικο 89»- ήταν η απόδοση κατηγοριών για χρηματισμό του. Αυτή η κατηγορία κατέρρευσε στο δικαστήριο. Αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία και τα πρόσωπα του σκανδάλου δεν εξαερώθηκαν και οι λεπτομέρειες είναι γνωστές.
Από εκεί και πέρα οι διαφορές ανάμεσα στα γεγονότα 1989 και τα σημερινά είναι τόσο χαοτικές ώστε χρήζει άλλου είδους ερμηνείας η καταγγελία του Βενιζέλου κατά του ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ αντιγραφή των καταγγελιών του Ανδρέα Παπανδρέου κατά της Αριστεράς του 1989. Τι πάει να πει ότι υπάρχει σχέδιο εναντίον του; Από πότε οι καταγγελίες και οι προτάσεις στη Βουλή συνιστούν συνωμοσία της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης; Ή έστω εναντίον ενός πολιτικού αρχηγού και ενός κόμματος;
Κατ’ αρχήν δεν έχει νόημα να προσπαθήσει κάποιος να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ σήμερα. Φρόντισαν γι’ αυτό πρώτα ο Γ. Παπανδρέου και συνεχίζει ο ίδιος ο Βενιζέλος. Επιπλέον το 1989 στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ υπήρχε πολιτικό συμφέρον για όσους την επιχειρούσαν – υπήρχαν ιμάτια προς διανομή. Σήμερα τι να διαλύσουν και τι να πάρουν; Το 6% που πιάνει στις δημοσκοπήσεις;
Δεύτερον, το 1989 χαρακτηρίστηκε από την ετερόκλιτη συμμαχία της Αριστεράς με τη Δεξιά. Σήμερα δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής του Βενιζέλου ότι συνεργάτης της Δεξιάς είναι ο ίδιος και συνεπώς η επίκληση του παρελθόντος σε αυτό το σημείο συνιστά αυτό-πυροβολισμό.
Τρίτον, η υπόθεση του 1989 από κάθε άποψη ήταν μια μεγάλη υπόθεση με διαστάσεις άλλες πραγματικές και άλλες κατασκευασμένες. Εδώ έχουμε κατά βάση μια συζήτηση για το αν δυο υπουργοί Οικονομικών έκαναν τη δουλειά τους. Ο ένας κατηγορείται επιπλέον ότι αλλοίωσε τη λίστα με τους καταθέτες –και δεν μένει παρά να υπερασπιστεί τον εαυτό του στα Δικαστήρια αν του απαγγελθούν και επίσημα οι κατηγορίες. Και ο Βενιζέλος δέχεται τη μομφή ότι πήρε τη λίστα φεύγοντας από το υπουργείο. Είναι μια σοβαρή καταγγελία για τον ίδιο –και ευλόγως υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αλλά τι σχέση έχει με τον καταιγισμό του 1989; Από πού κι ως πού μια τέτοια κατηγορία –έστω και άδικη, ή υπερβολική- συνιστά σκευωρία;
Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες αυτά είναι καθημερινές αντιδικίες στο πολιτικό πεδίο. Αλοίμονο αν με το παραμικρό μιλούσαν για σκευωρία. Και από πού κι ως πού μπορεί κάποιος να καταγγέλλει την αξιωματική αντιπολίτευση ότι θέλει να διώξει την κυβέρνηση και να πάρει τη θέση της. Αυτή δεν είναι η δουλειά των αντιπολιτεύσεων σε όλον τον κόσμο;
Έχουμε λοιπόν άλλες υποθέσεις, άλλες εποχές, άλλα πολιτικά μεγέθη. Η προσπάθεια επανάληψης της ιστορίας εν προκειμένω, μόνο ως φάρσα μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και οι χειρισμοί από την πλευρά του τέταρτου κατά σειρά προέδρου του ΠΑΣΟΚ θυμίζουν απλώς την παροιμία: κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες.
Via : www.protagon.gr
