Νίκος Γραικούσης*
Η απόφαση για απεργία ενός πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου σε μια επιχείρηση και ιδίως σε μια μικρομεσαία επιχείρηση που περιορίζει τις παραγωγικές δραστηριότητες της σε ένα μόνο γεωγραφικό σημείο, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και αφορά αποκλειστικά και μόνο τους εργαζόμενους σε αυτήν.
Αναφερόμαστε στους εργαζόμενους με την έννοια ότι αυτοί νοούνται ως ξεχωριστά άτομα και προσωπικότητες και όχι ως παραταξιακές συλλογικότητες που ενίοτε συμπεριφέρονται ως οργανωμένες μειοψηφίες.
Η στιγμή της απόφασης είναι ‘’ιερή’’ γιατί κάθε εργαζόμενος αναμετράται με τον εαυτό του.
Το βραχυπρόθεσμο συμφέρον εναντίον του μακροπρόθεσμου.
Το συλλογικό ενάντια στο ατομικό.
Η θυσία του σήμερα για ένα αβέβαιο καλύτερο αύριο.
Ο αγώνας του τώρα για ένα ίσως ανεκπλήρωτο μετά.
Η αλήθεια είναι ότι ο Νόμος που ισχύει από προχθές, δυσκολεύει την απόφαση για απεργία γιατί απαιτεί τους μισούς από τους εγγεγραμμένους στο Σωματείο, που είναι οικονομικά τακτοποιημένοι, να είναι παρόντες στη Γενική Συνέλευση.
Ο νέος νόμος απαιτεί προσέλευση άρα και έμπρακτο ενδιαφέρον.
Ο τρόπος αυτός δυσκολεύει τις οργανωμένες μειοψηφίες (συνήθως κομματικών παρατάξεων) να αποφασίζουν από μόνες τους και απαιτεί τη συναίνεση της πραγματικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Από μια σκοπιά ο νέος νόμος είναι πιο Δημοκρατικός από τον προηγούμενο αλλά στην ουσία όντως δυσκολεύει την απόφαση για απεργία.
Τι είναι τελικά καλό και τι κακό;
Η Δημοκρατία ή η απεργία;
Επειδή δεν είναι σωστό να κάνουμε λογοπαίγνια, ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Με το νέο νόμο μεταβιβάζεται η ευθύνη για την κήρυξη μιας απεργίας από τις συνήθως κομματικά ελεγχόμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις, στην πλειοψηφία των εργαζομένων της επιχείρησης.
Τίποτα πιο αμεσοδημοκρατικό, τίποτα πιο υπεύθυνο, τίποτα πιο δίκαιο.
Χωρίς να το θέλει η κυβέρνηση ‘’σπρώχνει’’ κάτι διαφορετικό στη θέση του παλιού.
Το ‘’σύστημα’’ ποντάρει στην αδιαφορία. Στην αδράνεια και τον φόβο.
‘’Εμείς’’ ποντάρουμε στη χειραφέτηση, στον αγώνα και τη δράση.
Μια άλλη αντίληψη των πραγμάτων υποβόσκει κάτω από το γράμμα ενός καθαρά μνημονιακού νόμου.
Όποιος οραματίζεται μια κοινωνία συνειδητοποιημένων, χειραφετημένων και οργανωμένων πολιτών που θα αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, θα έπρεπε να χαρεί με τον νέο νόμο.
Όποιος οραματίζεται ακόμα μια κοινωνία κομματοποιημένων συνδικάτων με πατερναλιστική συμπεριφορά απέναντι σε καθοδηγούμενα μέλη – εργάτες, δικαίως εναντιώνεται στο νέο νόμο.
Οφείλουμε όμως να τονίσουμε ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά να μας χειραφετήσουν και να μας ευαισθητοποιήσουν είχαν ως σκοπό.
Η κυβέρνηση εκπληρώνει απλά μια μνημονιακή υποχρέωση λίγο ‘’καλύτερη’’ από αυτή που επιθυμεί ο ΣΕΒ και η πολιτική του παράταξη εν Ελλάδι.
Για εμάς τους ‘’άλλους’’ όμως η πρόκληση είναι ορατή: Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!
*Ο Νίκος Γραικούσης είναι μέλος του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς
