του Σπύρου Σεραφείμ
Αποφάσεις διαφορετικών δικαστηρίων της χώρας έκριναν ότι το μέτρο της διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων είναι αντισυνταγματικό, αφού συνιστά «βλαπτική μεταβολή της εργασιακής τους σχέσης».
Τέσσερα, συνολικά, δικαστήρια της χώρας -τα Πρωτοδικεία Χίου, Ρεθύμνου, Μεσολογγίου και Ξάνθης- έκριναν υποθέσεις διαθεσιμότητας δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Αν θυμόσαστε, και λίγο παλαιότερα υπήρξαν παρόμοιες αποφάσεις Πρωτοδικείων που δικαίωναν υπαλλήλους για αυτό το μέτρο.
Οι δικαστές -και στα τέσσερα δικαστήρια- δεν απασχόλησαν τρελά τη δικονομική σκέψη τους, αφού τα πράγματα είναι «απλά»: Με την εφαρμογή του εν λόγω μέτρου οι αποδοχές των υπαλλήλων θα υποστούν μείωση κατά 25%. Ταυτόχρονα, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το εργασιακό τους μέλλον στο Δημόσιο, ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι, στο τέλος, οι άνθρωποι αυτοί θα απολυθούν. Επομένως, «η διαθεσιμότητα παραβιάζει και το Σύνταγμα και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, προσβάλλεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια που τυγχάνει προστασίας από το Σύνταγμα, όπως και η προσωπικότητα των εργαζομένων, αφού τους στερείται το δικαίωμα να εργαστούν».
Όλα αυτά ακούγονται πολύ όμορφα, με αέρα παρισινής Κομμούνας, με επίκεντρο τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο, τον μεροκαματιάρη. Θα μπορούσα να βάλω κι άλλα παρόμοια εύστοχα και άστοχα κλισέ, έμπλεος συγκίνησης από την ιστορική απόφαση που δικαιώνει τους υπαλλήλους προς διαθεσιμότητα.
Δυστυχώς, όμως, δεν μπορώ να συγκινηθώ, ούτε καν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που τους αφορά άμεσα η απόφαση. Αυτό συμβαίνει διότι ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να πανηγυρίσει, να στήσει γλέντια, να παραγγείλει στο μπακάλικο της γειτονιάς του, ως άλλη Βουγιουκλάκη, τρόφιμα και καλούδια για την οικογένειά του, επειδή δικαιώθηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη και, άρα, θα επιστρέψει στη δουλειά του.
Η ελληνική Δικαιοσύνη, ναι, έκανε σωστά τη δουλειά της, εφαρμόζοντας τους νόμους, αλλά η απόφαση που πήρε δεν θα εφαρμοστεί ποτέ, αφού όλοι γνωρίζουμε την καθεστηκυία τάξη που έχει ενσκήψει στη χώρα μας: Αφού αποφάσισε η τρόικα ότι πρέπει να ισχύσει το μέτρο της διαθεσιμότητας, θεωρείται βέβαιο ότι έτσι ακριβώς θα γίνει.
Το ξέρω, όλο αυτό ακούγεται παράλογο, αντισυνταγματικό, φασιστικό, θυμίζει ημέρες Κατοχής, χούντα, όπως θέλετε πείτε το, προσδώστε του όποιο χαρακτηρισμό ή επίθετο επιθυμείτε. Η κατάσταση, όμως, αυτή είναι, έτσι προδιαγράφεται από εδώ και στο εξής. Με όσο πιο απλά λόγια μπορώ να το πω, κουμάντο, πλέον, (θα) κάνει η τρόικα. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, οι αποφάσεις δικαστηρίων δεν θα εφαρμόζονται, υπάρχουν άλλοι ταγοί, πάνω από το Σύνταγμά μας. Δες το τωρινό, κραυγαλέο παράδειγμα. Η διαθεσιμότητα, στα πρακτικά των δικαστηρίων, κατεγράφη ως αντισυνταγματική. Πρακτικά, όμως, στην καθημερινότητα των υπαλλήλων αυτών, θα παραμείνει άλλη μια ανεφάρμοστη απόφαση δικαστηρίου, φιλοδωρώντας πολύ γερά τον γενικό δείκτη της ανεργίας στη χώρα μας. Το ξέρω, πάντως, ότι δεν λέω κάποια σοφιστεία, ότι δεν ανακαλύπτω τον τροχό.
Υπάρχει, όμως, άραγε, «κάτι» που να μπορούσε να το αλλάξει όλο αυτό και να το αναστρέψει; Θεωρητικά, πολλά μπορεί να πει ο καθένας από μας, εν σχέση με το θέμα.
Η πράξη είναι εκείνη, όμως, που συμβαδίζει με την πραγματικότητα, που ζει με την εποχή της. Και, προς το παρόν, η πράξη αναφέρει ότι δεν θα γίνει -πολύ το φοβάμαι- τίποτε (και) με τη διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.
Αλλά πάντα είχαμε αυτό το θέμα με τις ανεφάρμοστες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, έτσι;
Via : www.protagon.gr
