του Παντελή Μπουκάλα

Δ​​ιαυγούς ετυμολογίας, η λέξη «συμφωνία» σημαίνει την αρμονική συνεκφορά δύο φθόγγων. Στην πολιτική πια, δηλώνει τη σύμπτωση θέσεων, απόψεων, βουλήσεων· την ομολογία στα αρχαία, αν και εδώ έχουμε μία επιπλέον λέξη που δεν διατήρησε εξίσου ισχυρά και κοινόχρηστα όλα της τα νοήματα. Με αυτά τα ημιφιλολογικά κατά νουν, αυτό που προφαίνεται και προβάλλεται ως συμφωνία της Ελλάδας με τους θεσμούς δεν ανταποκρίνεται ακριβώς σε όσα ορίζει η λέξη.

Το ότι η πιθανή συμφωνία δεν είναι προϊόν της ισότιμης συμβολής δύο φωνών το αποδέχτηκε δίχως περιστροφές και το Μέγαρο Μαξίμου σε ανακοίνωσή του, Δευτέρα βράδυ: «Η πρόταση της κυβέρνησης δεν αποτελεί μέρος του προγράμματός της. Είναι αποτέλεσμα σκληρών και επίπονων διαπραγματεύσεων προκειμένου να υπάρξει συμφωνία που δεν θα διαλύει τον κοινωνικό ιστό και θα δίνει προοπτική». Στις πεντάμηνες διαπραγματεύσεις, οι δύο φωνές που ανταγωνίστηκαν για το ποια θα ακουστεί περισσότερο και θα επιβληθεί, είχαν εξαρχής άνιση ισχύ.

Η φωνή των θεσμών εκπέμπεται από πανίσχυρα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά κέντρα. ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ, Γιουνκέρ, Σόιμπλε, Μέρκελ, Γκάμπριελ, Ολάντ, Σουλτς, Τουσκ, Ντομπρόβσκις, «Μπιλντ», «Σπίγκελ», «Τάιμς», Μπλούμπεργκ, Λίμαν Μπράδερς, Στάνταρντ εντ Πουρς, ονόματα και αρχικά από ατσάλι, καταδίκαζαν, ειρωνεύονταν αγενώς, εξαπέλυαν το ένα τελεσίγραφο μετά το άλλο. Γνωρίζουν πως η πειστικότητα των λόγων τους απορρέει από τον όγκο τους, την πολιτική ισχύ τους, τη δυνατότητά τους να στραγγαλίσουν με μια τους λέξη την οικονομία της Ελλάδας και κάθε χώρας που θα διανοηθεί να αναζητήσει κάτι διαφορετικό από τον καταστροφικό μονόδρομο της λιτότητας. Βεβαίως ανάμεσα στα τελεσίγραφα οι πιο ευσυγκίνητοι δήλωναν πόσο συμπονούν τους Ελληνες για τις θυσίες τους.

Η άλλη φωνή, της ελληνικής κυβέρνησης, άπειρη, παρορμητική, βολονταριστική, αντιφατική, με τις ανακολουθίες υπουργών και τις κορώνες στελεχών να την υποβιβάζουν συχνά σε θόρυβο ή σε ασύντακτο λόγο, επέλεξε να μιλήσει τη γλώσσα της πολιτικής, της ηθικής πολιτικής, και όχι της οικονομίας. Η ελπίδα της ότι θα ενισχυόταν υιοθετούμενη και αναμεταδιδόμενη και από ξένα στόματα, εν μέρει μόνο επαληθεύτηκε: διαδηλώσεις αλληλεγγύης έγιναν πολλές στην Ευρώπη, διανοούμενοι συστρατεύτηκαν, όπως και χιουμοριστικές εκπομπές στη Γερμανία, αυτό όμως δεν αρκούσε για να πειστούν πολιτικοί και κυβερνήσεις. Ούτε καν οι σοσιαλδημοκράτες. Παράδειγμα: Μεσημέρι της Τρίτης, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι δεν πρέπει να υποχρεωθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση να ακολουθήσει το πρόγραμμα της προκατόχου της, που καταψηφίστηκε. Το βράδυ φάνηκε ότι ο «σύμμαχος» κ. Ολάντ αδιαφορεί για τον υπουργό του. Οπως αδιαφορεί ο σκληρός υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας για τον ήπιο πρόεδρο της χώρας του.

Κάπως έτσι, η ελληνική φωνή ήχησε σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω της αλληλεγγύης.

Via : www.kathimerini.gr