του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗ
Πριν καν ανοίξει η κυβέρνηση τον βηματισμό της και διαφανεί αν θα σταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία, αλλά και η σχέση της Αθήνας με τους δανειστές της, στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό ξεκινούν οι διεργασίες.
Τις επόμενες ημέρες προγραμματίζονται διεργασίες, συναντήσεις και συζητήσεις για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς -ένα εγχείρημα που έχει πάρει χαρακτηριστικά Σισσύφειου μύθου ήδη από την προσπάθεια των «58». Ως τώρα, όλοι οι συντελεστές αυτού του χώρου -τα ίδια, δηλαδή, πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν και στις προηγούμενες, αποτυχημένες εκ του αποτελέσματος, προσπάθειες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς- προβάλλουν τα ίδια προτάγματα, τους ίδιους στόχους και την ίδια πολιτική φρασεολογία: θεωρούν ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένας «ενδιάμεσος χώρος», ένας «τρίτος πόλος», που θα αντιμετωπίσει «τις τρέλες του ΣΥΡΙΖΑ» και θα διαφοροποιείται από «τις δεξιές πολιτικές».
Ίδια πρόσωπα, ίδιοι στόχοι, ίδιες επιδιώξεις. Μόνο που αυτή τη φορά, το πολιτικό τοπίο είναι κάπως διαφορετικό: τα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» χαρακτηριστικά των κεντροαριστερών της προηγούμενης περιόδου κρίθηκαν στις εκλογές. Η Κεντροαριστερά, με την εξαίρεση του -«θολού», είναι η αλήθεια- «Ποταμιού» καταποντίστηκε, οι πολίτες δεν έδειξαν να θέλουν έναν σημαντικό «τρίτο πόλο» και η πολιτική-εκλογική απήχηση του σημερινού κυβερνώντος κόμματος κυριάρχησε στο χώρο του Κέντρου, στον «μεσαίο χώρο». Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μαζί του, εκτός των υπολοίπων ψηφοφόρων, και εκείνους που βρίσκονται στον περίφημο «μεσαίο χώρο» και παραδοσιακά δείχνουν τον νικητή των εκλογών. Η Κεντροαριστερά, έχοντας στις πλάτες της το βάρος της απόλυτης συγκόλλησής της με την ΝΔ του Σαμαρά δεν μπόρεσε να πείσει ότι πρεσβεύει κάτι διαφορετικό και έτσι, όπως δείχνουν όλα τα ποιοτικά ευρήματα των μετεκλογικών μετρήσεων, όσοι πολίτες συνέχισαν να φοβούνται μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ τους εξωπετάξει από το ευρώ, προτίμησαν κατευθείαν τη ΝΔ του Σαμαρά, ποντάροντας στην πρώτη θέση (που δίνει κυβέρνηση) και όχι στην τρίτη ή την τέταρτη.
Βεβαίως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή τη στιγμή, η ΝΔ του Σαμαρά βρίσκεται στο 18% διότι όλοι οι άλλοι -ως το 28% των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου- ήταν μη δεξιοί πολίτες, που απλώς φοβήθηκαν την κατάκτηση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποστηρίξει κάποιος κεντροαριστερός πως αυτή η κρίσιμη μάζα του 8-10%, σε συνδυασμό με τους ψηφοφόρους του «Ποταμιού», θα μπορούσε να σχηματοποιήσει έναν «τρίτο πόλο» με διψήφιο ποσοστό, ικανό να παίζει ρόλο στις εξελίξεις.
Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Πράγματι, οι πολίτες που ψήφισαν σχεδόν «αναγκαστικά» τη ΝΔ στις 25 Ιανουαρίου δεν δηλώνουν πλέον ότι θα ψηφίσουν αυτό το κόμμα. Ψήφισαν ΝΔ από φόβο, όπως προαναφέρθηκε. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τώρα στην κυβέρνηση, η χώρα δεν έχει φύγει από το ευρώ και όλα δείχνουν πως εκεί θα μείνει.
Και είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αν θα κρατήσει τους ψηφοφόρους που τού έδωσαν 36,5%, αλλά αν θα κατακτήσει και την κρίσιμη μάζα του 8-10%, που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήσει έστω και το 10% απ’ όσα λέει, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και ταυτόχρονα υιοθετήσει ένα νέο δίκαιο φορολογικό σύστημα, με ταυτόχρονη εφαρμογή προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, αυτοί οι πολίτες -και πολλοί ακόμη, ίσως- θα σταματήσουν να φοβούνται.
Αν δείξει ότι είναι «μία απ’ τα ίδια» ή θέσει την Ελλάδα σε περιπέτειες, τότε αυτό το 10% μπορεί να γίνει 15 ή 20% και να προκύψει όντως ανάγκη ενός τρίτου πολιτικού πόλου. Όμως, ως τότε, είτε αρέσει είτε όχι, η πολύπαθη Κεντροαριστερά και οι πολυπράγμονες κεντροαριστεροί θα πρέπει να περιμένουν. Διότι, κακά τα ψέματα, ούτε η ως τώρα πορεία της κυβέρνησης, ούτε -κυρίως- τα βάρη που σήκωσε η Κεντροαριστερά, αφήνει στους «συνήθεις κεντροαριστερούς» περιθώρια να διαμορφώσουν οι ίδιοι τις εξελίξεις…
Via : www.matrix24.gr
